تمساح‌شناسیِ مولانا کرده تمساحی دهانِ خویش باز گِردِ دندان‌هاش کِرمانِ دراز از بقیه‌یْ خور که در دندانْش ماند کِرم‌ها رویید و بر دندان نشاند مرغکان بینند کِرم و قوت را مَرج پندارند آن تابوت را چون دهان پُر شد ز مرغ او ناگهان درکشدْشان و فروبندد دهان این جهانِ پُر ز نُقل و پُر ز نان چون دهانِ بازِ آن تمساح دان بهرِ کِرم و طعمه ای روزی‌تراش از فنِ تمساحِ دهر ایمن مباش مولوی مثنوی، دفترِ ششم، بیتِ ۴۰۸۲-۴۰۸۷