. آنان که سپیده دمان بادبان برکشیدند و دیگر بازنخواهند گشت، ردپاشان را بر موجی به جا نهادند. پوسته ی صدفی زیبا چنان فسيل دهانی به اعماق دریا فرو می شود. آنان که بر جاده ای خاکی گام نهادند و حتی به پشت پنجره نرسیدند اگرچه بام ها در دیدرسشان بود: در ناقوسی از هوا پناه خواهند جست. اما آنها کز آنان تنها اتاقی سرد بی پناه می ماند و جفتی کتاب، کاغذی سفید و شیشه ی خالی دوات، هنوز به تمامی نمرده اند در بیشه ی کاغذدیواری ها پچ پچ می کنند، سر صاف شان روی سقف ها می زید. بهشت شان از هوا برآمده است از آب از لیمو از خاک و فرشته ای از باد در دست هایش تنشان را می ساید و آنان بر سبزه زارهای این عالم خواهند وزيد. شاعر:#زبیگنیف_هربرت #مترجم:#محسن_عمادی