آدمی بنا بر سرشت خویش به دوستی با دیگران روی میآورد. حکم عقل است که فضیلت را دوست بداریم، که کردار نیک را ارج بنهیم، که خیر را از هر کجا به ما برسد بازبشناسیم، و اغلب از آسایش خود بکاهیم تا کسانی را که دوستشان داریم و ارزشش را دارند سربلند کنیم. بنابراین، اگر مردم کشوری بزرگواری را یافتند که از پی آزمونی نشان داد که در نگاهداریشان بسیار دوراندیش، در پاسداریشان بسیار بیباک و در راهبریشان بسیار باپروا است، حال اگر به فرمانبرداری از او خو بگیرند و چنان به نیکخواهی او باور بیاورند که بر خود برتریاش بدهند، گمان نکنم خردمندانه باشد که او را از جایگاهی که در آن نیکی میکرد برکشند و به جایی رسانند که در آن بتواند بدی کند و یقین دارم دست کم نابخردانه نیست که او را در جایی که بود بگذارند تا هرگز بیمی از بدی آنکه تا کنون جز نیکی از او ندیدهاند نداشته باشند.
#گفتار_در_بندگی_خودخواسته |
#اتیین_دولابوئسی | ترجمهی
#لاله_قدکپور | مجموعهی
#تجربه_و_هنر_زندگی @gomanpub