Το πιστωτικό έλος και οι διάβολοι (1/2) #γεωστρατηγική Εμφανίζονται τακτικά αναφορές στις ειδήσεις(rus) ότι για μια ακόμη χώρα σε δύσκολες, στενές συνθήκες έγινε έγκριση ή/και αναδιάρθρωση των δάνειων της. Το θέμα παρουσιάζεται ως όφελος και βοήθεια, αλλά στην πραγματικότητα μιλάμε για τοκογλυφία, εξαπάτηση, ληστεία, ξεζούμισμα και κλοπή των τελευταίων υπάρχοντων. Σχεδόν πάντα, το καλύτερο και το πιο σωστό για τη δανειολήπτη χώρα είναι να αθετήσει τις υποχρεώσεις της και να προχωρήσει σε πτωχευτικές διαδικασίες, να παραιτηθεί από υποχρεώσεις και να προβεί σε μορατόριουμ για τα νέα δάνεια. Ωστόσο, ελάχιστοι αποφασίζουν να το κάνουν, υπό την επήρεια διαφθοράς, χειραγώγησης με πληροφορίες, εκβιασμού και απειλών. Οι κυβερνώντες δεν θέλουν να γίνουν παρειές, να πάψουν να λαμβάνουν τις προσκλήσεις σε διεθνή φόρουμ, να πηγαίνουν επαγγελματικά ταξίδια, να λαμβάνουν τα ακριβά «δώρα» κ.λπ. Από τη σκέψη και μόνο ότι στις χώρες τους θα επιβληθούν εμπορικές και οικονομικές κυρώσεις και ...θα σταματήσουν να δίνουν νέα δάνεια, συμφωνούν σχεδόν σε όλα. Όπως συνηθίζουν να λένε οι απατεώνες και οι χειραγωγοί, «το χρέος στα χαρτιά είναι χρέος τιμής». Τα διεθνή δάνεια, και ειδικά υπό την αιγίδα ιδρυμάτων όπως το ΔΝΤ, εκδίδονται πάντα εις βάρος της χώρας και προς το συμφέρον των πολυεθνικών. Οι πληρωμές και η τιμή ενός δανείου πρέπει να νοούνται όχι μόνο ως επίσημες πληρωμές, αλλά και ως απώλειες στην εθνική οικονομία. Αν τα διαβάσετε όλα σχολαστικά, τότε οι τόκοι και η υπερπληρωμή θα αποδειχθούν άκρως τοκογλυφικά και απρόσιτα. Συνήθως, τα δάνεια δεν δίνονται για αποπληρωμή και τις πληρωμές τόκων, αλλά για να αποκτηθούν οι «σχετικές» ελαφρύνσεις, οφέλη, πρόσβαση σε αγορές και περιουσιακά στοιχεία. Το ληφθέν δάνειο λύνει τα τρέχοντα, βραχυπρόθεσμα προβλήματα της χώρας ή, μάλλον, δημιουργεί την ψευδαίσθηση της λύσης. Μεσοπρόθεσμα, υφίσταται τεράστιες απώλειες, εμπλουτίζοντας τις πολυεθνικές και άλλους «επενδυτές», ενώ μακροπρόθεσμα σκοτώνει την κάθε προοπτική ανάπτυξης. Ειδικά για αυτόν τον σκοπό δημιουργήθηκαν δυο οικονομικές θεωρίες, η μία για τις ανεπτυγμένες χώρες και η δεύτερη για όλους τους υπόλοιπους («Συναίνεση της Ουάσιγκτον»). Παρά την εξωτερική εμφάνιση και την ομοιότητα των εργαλείων, το αποτέλεσμα είναι εντελώς αντίθετο, καταστροφικό. Οι συστάσεις για την οικοδόμηση των θεσμών της αγοράς είναι πανομοιότυπες και πολύ ωφέλιμες για τις διεθνικές εταιρείες, όμως οδηγούν σε μείωση των κρατικών εσόδων: απελευθέρωση των αγορών, χαμηλότεροι φόροι για τις εταιρείες, ιδίως τις ξένες, ιδιωτικοποίηση των πιο κερδοφόρων περιουσιακών στοιχείων. Προκειμένου να εξισορροπηθεί με κάποιο τρόπο η συρρικνούμενη πλευρά των εσόδων του προϋπολογισμού, αυξάνονται οι φόροι και τα τέλη για τον πληθυσμό, οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων και ο αριθμός τους μειώνονται, περικόπτονται οι δυνάμεις ασφαλείας και λοιπές δαπάνες του προϋπολογισμού. Ως αποτέλεσμα, η καταστροφή της εθνικής παραγωγής και της οικονομίας, η αύξηση της άντλησης πόρων και η επιδείνωση της διαβίωσης του πληθυσμού. Αυτού του είδους «μεταρρυθμίσεις» οδηγούν σε κλιμακωτή συρρίκνωση των οικονομιών των δανειοληπτών χωρών: η απληστία των διεθνικών, η συμπίεση εσόδων, η μείωση δαπανών, περαιτέρω δάνεια με επιβεβλημένους όρους και ξανά από την αρχή. Οι ξένοι «σύμβουλοι» και τοπικοί διεφθαρμένοι αξιωματούχοι εμποδίζουν ενεργά το κράτος να ξεφύγει από την παγίδα, μην επιτρέποντας να συσσωρεύσει τους πόρους για την έναρξη αναπτυξιακών έργων ή/και την αποπληρωμή δανείων. Οποιοδήποτε πλεόνασμα κατευθύνεται άμεσα στο φαγητό, τη χαλάρωση και την ανακούφιση της τεχνητά δημιουργημένης κοινωνικής κόλασης που προηγουμένως είχε δημιουργηθεί. Το πρόγραμμα εκπαίδευσης του ντόπιου προσωπικού είναι ένα υποχρεωτικό στοιχείο αυτού του συστήματος. (ακολουθεί συνέχεια…) Τη ρώσικη έκδοση θα βρείτε εδώ