Δεν είναι εύκολο να ξεφύγεις από τον βωμό της θυσίας#η_θεωρία_της_εξουσίαςΣτον σύγχρονο κόσμο, η πολιτική κουλτούρα έχει εκφυλιστεί σε σόου μπίζνες, οι ψηφοφόροι σε όχλο που απαιτούν ψωμί και θέαμα και οι πολιτολόγοι σε γκλάμουρ και νευρωτικούς κοτσομπόλους-αρθρογράφους. Το θέατρο επηρεάζει τους πάντες, συμπεριλαμβανομένων των πραγματικών ηγεμόνων της ελίτ, που με την πάροδο του χρόνου κατάντησαν να διαφέρουν ελάχιστα από τους ιμπρεσάριο/παραγωγούς που οργανώνουν και βρίσκουν χρηματοδότηση για το τσίρκο που ξετυλίγεται. Αν συγκρίνουμε την πολιτική πριν από πολλές δεκαετίες με την τρέχουσα κατάσταση, ο πιο ήπιος χαρακτηρισμός του σύγχρονου θα είναι - χυδαία ζώα.
Στην Κορέα, το σόου μπίζ έχει δημιουργήσει μια ολόκληρη κουλτούρα ειδώλων - ινδάλματα, στερεότυπα και τυποποιημένα νεανικά ποπ γκρουπ, φτιαγμένα βάσει ενός αποδεδειγμένου μοντέλου, που πρακτικά δεν ξεχωρίζουν μεταξύ τους. Δύσκολα να πει κανείς πού τελειώνει το αίτημα και η συναίνεση της κοινωνίας και πού αρχίζει το έργο της διαχείρισης, της μορφοποίησης και της καταστροφής άλλων εκδηλώσεων και μορφών. Τους παραγωγούς που δημιουργούν ένα ακόμη μουσικό γκρουπ fly by-night δεν τους νοιάζει ποιον από τις πολλές χιλιάδες υποψηφίους θα επιλέξουν και θα προωθήσουν.
Ακόμη και μετά από πολλά χρόνια, ένας τραγουδιστής που έγινε διάσημος παραμένει για αυτούς ως όργανο, που πρέπει να το προσέχουν, να το συντηρούν και όταν «χαλάσει», να το πετάξουν και να αγοράσουν ένα καινούργιο. Δεν έχει σημασία αν είχε καταρρεύσει σωματικά ή αποφάσισε ξαφνικά να δείξει τη θέλησή του και να υψώσει τη φωνή του. Οι συμφωνίες συντάσσονται με τέτοιο τρόπο ώστε ακόμη και ένα ψευδώνυμο, για να μην πω για τα τραγούδια, ανήκει εξ’ολοκλήρου στον παραγωγό. Η λέξη «αγορά» δεν χρησιμοποιείται τυχαία - οι ίδιοι οι άνθρωποι κάνουν αυτήν την επιλογή, πουλώντας τους εαυτούς τους στη σκλαβιά, γίνονται εργαλεία, στην πραγματικότητα, καθορίζοντας μόνοι τους την μοίρα τουςλ.
Η σύγχρονη δυτική πολιτική κουλτούρα μοιάζει όλο και περισσότερο με σκηνή θεάτρου. Κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να διεξάγει κάποια κοινωνιολογική ή πολιτισμική έρευνα, να αναλύσει τις απαιτήσεις και τις ανάγκες, όλα είναι πολύ πιο απλά. Στις καλύτερες παραδόσεις της συμβουλευτικής διαχείρισης, λαμβάνεται μια συγκεκριμένη πετυχημένη ιστορία, η οποία απέφερε αποτελέσματα. Τα ειδικά εκπαιδευμένα άτομα φτιάχνουν ένα απρόσωπο «πακέτο» βάσει αυτού, με σαφή διαδικασία, κανόνες, αρχές και απαγόρευση οποιονδήποτε αλλαγών. Όταν προκύψει η ανάγκη, επιλέγεται ο περισσότερο όμοιος από πολλούς έτοιμους αλγόριθμους και τίθεται σε λειτουργία.
Η πλοκή της ιερής θυσίας είναι μια από τις πιο διάσημες και δημοφιλείς στη σύγχρονη πολιτική, όταν πληροφοριακή εικόνα ενός ατόμου δεν είναι πολλές φορές, αλλά μια τάξη μεγέθους μεγαλύτερη από το πραγματικό του βάρος και τη σημασία του και δεν υπάρχουν άλλες επιλογές - περιμένουμε προβλήματα. Ο αείμνηστος Αλεξέι Ναβάλνι (ξένος πράκτορας, εξτρεμιστής/τρομοκράτης) πριν πολλά χρόνια είχε γίνει εργαλείο, ένα παιχνίδι στα χέρια των δυτικών επιμελητών. Όταν κοιτάς πολλές ώρες την άβυσσο, κάποια στιγμή η άβυσσος θα αρχίσει να σε κοιτάει και σένα. Το 2020, μετά τη «δηλητηρίαση», είχα κάνει μια
ανασκόπηση(rus) - δεν έχει νόημα να την επαναλάβω, δεν έχει αλλάξει τίποτα επί της ουσίας.
Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ετούτος ο πολίτης ήρθε ως τη Ρωσία, όπου αντικειμενικά δεν μπορούσε παρά να φυλακιστεί. Κανείς δεν σκόπευε την επίθεση στη «Βαστίλη» για να τον απελευθερώσει, ότι και αν προέβλεπαν τα διάφορα «άτομα με φωτεινά νεκρά πρόσωπα». Για τους επιμελητές του, ο Alexey Navalny δεν είχε πια σημασία, έχουν στοκ φυγάδων «αντιπολιτευόμενων» για πολλά γήπεδα γεμάτα, διαλέγουν οποιονδήποτε και τον προωθούν. Μπορούσαν να ξεχάσουν εντελώς την ύπαρξή του ή να τον χρησιμοποιήσουν για μια τελευταία φορά, σύμφωνα με την αρχή - έστω μια τρίχα από το μαύρο πρόβατο.
Και, ναι, δεν έχει καμιά σημασία αν «βοηθήθηκε» ο Αλεξέι Ναβάλνι ή ήταν μια άτυχη σύμπτωση, τον προετοίμαζαν πάρα πολύ καιρό για τον ρόλο του ιερού θύματος, «παχύνοντάς τον» με φήμες και τη δημοτικότητα, για τη σφαγή...
Τη ρώσικη έκδοση θα βρείτε
εδώ
