Όσοι μας χρωστάνε, δεν θα τους το συγχωρήσουμε... #γεωστρατηγική Ο κύκλος της συσσώρευσης υλικού πλούτου υστερεί σε σχέση με τον κύκλο της παρακμής του πάθους (4 γενιές Ibn Khaldun / Buddenbrooks). Καθώς η ενέργεια, ο αλτρουισμός και η αυτοθυσία εξασθενούν, αυξάνεται η λαχτάρα για υλικά πράγματα, η συσσώρευση πλούτου, ο συβαριτισμός και ο ηδονισμός. Το μέγιστο της κατανάλωσης, της συσσώρευσης και της ανάπτυξης του υλικού πολιτισμού προηγείται της παρακμής, σηματοδοτώντας τον εκφυλισμό. Ο Όσβαλντ Σπένγκλερ διαχώρισε την κουλτούρα και τον πολιτισμό και με τον τελευταίο εννοούσε το τελικό, προθανάτιο, μηχανιστικό και άψυχο στάδιο της ύπαρξης της κουλτούρας. Στο βιβλίο «The Decline of Europe» μιλούσε για τις αρχές του 21ου αιώνα, δηλαδή για τον τελευταίο αιώνα πριν τον θάνατο. Έχοντας χάσει το πάθος του, το εκφυλισμένο εθνικό σύστημα εξακολουθεί να φαίνεται ισχυρό, δυνατό και πλούσιο για κάποιο καιρό ακόμα, κρύβοντας τα γηρατειά και την αναπηρία που πλησιάζουν πίσω από μια όμορφη πρόσοψη. Εάν δεν υπάρχουν δίπλα οι ισχυροί ανταγωνιστές, τότε συμβαίνει μια μετάβαση σε κατάσταση λειψάνου, σταδιακή κατανάλωση και απώλεια αυτού που έχει συσσωρευτεί. Η απώλεια της ενέργειας και της τάσης «τυχοδιωκτισμού» οδηγεί σε μείωση του αποδεκτού ποσοστού του ρίσκου και σε άρνηση επένδυσης, που με τη σειρά του σταματά την ανάπτυξη. Η κατάσταση είναι διαφορετική όταν κοντά υπάρχει μια νεαρή, παθιασμένη, αρπακτική εθνοτική ομάδα. Ένα ξεκάθαρο και εντυπωσιακό παράδειγμα αποτελούν οι διαδικασίες στην ιστορία της Μεγάλης Στέπας, όπου προέκυψαν και ενισχύθηκαν ξανά και ξανά οι νέες φυλετικές ενώσεις, μετά τις οποίες οι πλούσιοι, γειτονικοί, εγκατεστημένοι λαοί σφαγιάστηκαν και/ή καταστράφηκαν. Στην ιστορία υπάρχει ένας ιδιότυπος κύκλος των αξιών, περιουσιακών στοιχείων, έργων τέχνης κ.λπ. Ένα ενεργητικό φρέσκο κράτος νικά τους γείτονές του, διευρύνει τα σύνορά του και παίρνει τον έλεγχο σε ό,τι μπορεί να φτάσει. Όσο περνά ο χρόνος, η δύναμη, που έχει πλουτίσει και έχει χάσει την ενέργεια, συγκεντρώνεται στην αύξηση του πλούτου, των αποθεμάτων και στη συσσώρευση «για το μέλλον». Ύστερα από αυτό βρίσκεται αναμενόμενα το θύμα των κατακτητών, των επιδρομέων και των ληστών, οι οποίοι παίρνουν ό,τι είναι πιο πολύτιμο κατά τη γνώμη τους και απλώς καταστρέφουν τα υπόλοιπα, χωρίς καν να κατανοούν την κλίμακα και την πραγματική αξία. Η ιστορία της Ευρώπης είναι ένας συνεχόμενος μπερδεμένος κύκλος. Η κατάσταση με άλλους λαούς που υπέφεραν από την αποικιοκρατία είναι ακόμη χειρότερη, μελετούν προσεκτικά τα μουσεία και τις ιδιωτικές συλλογές αναζητώντας τα εξαγόμενα πολιτιστικά αγαθά. Στα επόμενα 10-15 χρόνια, πολλές από τις συλλογές και τα περιουσιακά στοιχεία της Ευρώπης και των ΗΠΑ θα λεηλατηθούν και δεν θα έχουν όλοι τον απαραίτητο χρόνο να κινηθούν υπό την προστασία νέων κέντρων εξουσίας. Η άνοδος πολλών κρατών, τραπεζών, ιδρυμάτων και οικογενειών βασίζεται στο αποτέλεσμα μιας ληστείας, τα θύματα της οποίας δεν θα μπορέσουν να αποδείξουν και να διεκδικήσουν την περιουσία τους, αν και όλοι οι ενδιαφερόμενοι το γνωρίζουν. Κάθε επανάσταση και αλλαγή της εξουσίας συνδέεται με μια παρόμοια ληστεία, που δεν μπορεί να αποτραπεί ή να επιστραφούν τα πράγματα, όμως θα πρέπει να ανακτήσετε και να πάρετε περισσότερα από τους αντιπάλους σας, ώστε να γίνει θετική η ισορροπία. Στο εγγύς μέλλον, ο Ruslan Makarov σχεδιάζει να κάνει μια σειρά μικρών βίντεο(rus) για τη μοίρα του συσσωρευμένου και χαμένου πλούτου: «οι θησαυροί των Ναϊτών», «χρυσός του Τσάρου», «χρυσός του κόμματος» κ.λπ. Λόγω ενός συγκεκριμένου επιπέδου γνώσεων και ευαισθητοποίησης σχετικά με αυτό το θέμα, θα έχει αρκετό ενδιαφέρον. Και, ναι, είναι σημαντικό να θυμάται κανείς ότι δεν θα είναι δυνατό να επιστραφεί ό,τι κλάπηκε, αλλά μπορεί και πρέπει να πάρει πίσω κάτι πιο πολύτιμο ως αποζημίωση, χωρίς δισταγμό και αναποφασιστικότητα...😁😁😁 Τη ρώσικη έκδοση θα βρείτε εδώ