Η κινεζική επέκταση (1/2) #γεωστρατηγική Ο σημαντικότερος, βασικός γεωστρατηγικός παράγοντας για τα επόμενα 10 χρόνια για την Ινδο-Ειρηνική περιοχή θα είναι τα θέματα επέκτασης, ανάπτυξης και διαμόρφωσης της δικής της πανπεριφέρειας από την πλευρά της Κίνας. Καθώς το παγκόσμιο κόσμο- σύστημα αποσυντίθεται και η επιρροή των ΗΠΑ/Cluster διεθνικών εταιρειών εξασθενεί, οι εντάσεις θα αυξηθούν. Μέχρι το 2025-2026 θα είναι ακόμα δυνατό να προσποιηθεί κανείς ότι είναι δυνατή μια ειρηνική επιλογή, ύστερα όμως δεν θα μείνουν άλλες ψευδαισθήσεις. Ένας πόλεμος για την Ταϊβάν είναι ακατάλληλος για το Πεκίνο, δεν λύνει τα στρατηγικά του προβλήματα, μόνο θα περιπλέξει περισσότερο την κατάσταση. Η προσάρτηση της Ταϊβάν στην Κίνα δεν ισοδυναμεί καν στρατηγικά με την επανένωση της Κριμαίας το 2014. Φεύγοντας από το νησί, οι ΗΠΑ σίγουρα θα καταστρέψουν τη μικροηλεκτρονική, βυθίζοντας τον κόσμο σε μια τεχνολογική καταστροφή για αρκετά χρόνια, έως ότου τεθούν σε λειτουργία εναλλακτικές δυνατότητες στις ΗΠΑ, την Ιαπωνία κ.λπ. Εκτός από την Ταϊβάν, η Κίνα θα λάβει ένα πλήρες πακέτο επίπονων εμπορικών και οικονομικών περιορισμών. Σε αντίθεση με τη Ρωσία, οι σοκαριστικές συνέπειες για την Ουράνια Αυτοκρατορία θα είναι πιο σημαντικές, οι Κινέζοι είναι πολύ ενσωματωμένοι στις παγκόσμιες αλυσίδες παραγωγής. Επιπλέον, οι επαγγελματίες στρατιωτικοί είναι πολύ προσεκτικοί στην αξιολόγηση των προοπτικών και των εκτιμώμενων απωλειών της Κίνας κατά την επιχείρηση της απόβασης. Οι δεκαετίες προετοιμασίας του νησιού για την προστασία είχαν ως αποτέλεσμα έναν τεράστιο αριθμό συστημάτων εναέριας και αντιπλοϊκής άμυνας. Ωστόσο, υπάρχει ακόμη ένας πολύ σημαντικός παράγοντας - έλλειψη της στρατιωτικής εμπειρίας του Πεκίνου. Σε ιδιωτικές συνομιλίες, οι εκπρόσωποι του Υπουργείου Άμυνας σημειώνουν ότι ενώ σε τακτικό επίπεδο οι κινεζικές μονάδες λειτουργούν πολύ καλά, το πνεύμα και οι παραδόσεις των ανταρτών είναι ισχυρές, σε στρατηγικό και επιχειρησιακό επίπεδο όμως είναι εντελώς άσχετοι. Οι τακτικές κοινές ασκήσεις καταδεικνύουν τα προβλήματα του στρατού της ΛΔΚ όσον αφορά την εμπειρία, τη γνώση, τη δική της στρατιωτική επιστήμη, τον σχεδιασμό και τη διαχείριση. Οι αντιγραμμένες θεωρητικές γνώσεις και οι ξένοι κανονισμοί δεν παρέχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Εάν η Κίνα εμπλακεί σε σοβαρή στρατιωτική δράση, οι απώλειες θα είναι τεράστιες, αλλά δεν θα είναι δυνατό να αποκτηθεί η απαραίτητη εμπειρία με κανέναν άλλο τρόπο. Ενώ κάτι μπορεί να σταχυολογηθεί από τη Ρωσία όσον αφορά τις χερσαίες επιχειρήσεις, η επιχείρηση απόβασης θα μετατραπεί σε μια τερατώδη επίθεση, παράλογη και ανελέητη. Δεν θα μιλήσουμε καν για ναυμαχίες, εδώ πρέπει να είναι έτοιμοι να πυροβολήσουν κατά των πλοίων των ΗΠΑ και Σια. Εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν αποσυρθούν μόνοι τους από την Ταϊβάν (και δεν έχει νόημα να το κάνουν στα επόμενα χρόνια), η στρατηγικά σωστή επιλογή θα είναι ο αγώνας για τη Μαλαισία και τη Σιγκαπούρη, με την επακόλουθη επέκταση της σύγκρουσης στις υπόλοιπες χώρες της Ινδοκίνας και της Ινδονησίας. Σε πρώτη φάση, δεν πρέπει να πρόκειται για την άμεση επιθετικότητα, το Πεκίνο θα χρειαστεί να παίξει το ατού του «Κλαδιού Μπαμπού» - με το 2-3% του πληθυσμού, η κινεζική διασπορά ελέγχει έως και το 70% της οικονομίας της Νοτιοανατολικής Ασίας . (ακολουθεί συνέχεια…) Τη ρώσικη έκδοση θα βρείτε εδώ