🔍در طبقه بیست و هفتم یک ساختمان پنجاه طبقه، یک آپارتمان 90 متر مربعی با دو اتاق خواب اجاره و آن را به پارک تبدیل کردیم. این ساختمان در یک منطقه ی مسکونی پرúتراکم جدید در شیامن چین واقع شده است. این یک ساختمان با یک راه پله است و در هر طبقه 6 آپارتمان وجود دارد که در کل 300 خانواده در آن زندگی می کنند.
⭕️این ساختمان تنها یک کاربری دارد و توزیع تراکم در آن عمودی است و فضا های زندگی در ان بسته و برابر است. آسانسور یکی از مهم ترین مکان های رفت و آمد آن است. زندگی عمومی مردم در اطراف یک پارک آتریوم در جریان است که فقط توسط ساکنین ساختمان قابل دسترسی است.
⭕️پارکی که ما در ان واحد استجاری طراحی کردیم، مفهوم زندگی عمومی مردم را تغییر داده است و تنها برای کسانی که در ساختمان زندگی می کنند قابل دسترسی می باشد. این پارک یک پروژه ی سمبلیک کوتاه مدت بود که فقط به مدت چند ماه دوام آورد. اما تجربه ایست برای عمومی سازی فضاهای خصوصی داخلی و مرتفع، نوعی تلاش اخلاقی کوتاه مدت و عملی برای به اشتراک گذاری فضا در تراکم های مسکونی سنگین . . .
🔍. . .تکلیف حوزه عمومی در وضعیت شیوع کرونا و نیاز به جداسازی اجتماعی چیست؟ آیا همچنان می توان به همْ حضوری بافت اجتماعی در گستره عمومی، ان هم در قالبی که ایمنی زیستی افراد تامین گردد اندیشید؟ سیاحت و گشت و گذار در تراکم شهری چگونه امکان پذیر است؟ استودیو پِرِشْت تلاش کرده است با طراحی پارکی با عنوان پارک فاصله گذاری اجتماعی به این پرسش ها پاسخ دهد. . . پارکی که ، بیش از هر چیز نوعی لابیرنت سبز است و تلاش می کند برنامه یک کاربری ـ پارک شهری ـ را با یک الگوی تزیینی و رازالود پر کند و البته ان را با الهاماتی از باغ های ژاپنی نیز همراه سازد . . .