🔸اینان به امر سیاسی توجه و البته آنرا در قالبی به غیر از نظم سلطانی تحلیل می‌کنند. از نظر آنان دولت اسلامی، دولتی است که رضایت یا انتخاب مردم، از شروط پیشامنصب فقیه است و نظم دینی بدون رضایت و اقبال مردم فاقد وجه شرعی می‌شود. این جریان نیز به دو گروه عمده تقسیم می‌شوند: ۱. ایجابی: گروهی مثل آخوند خراسانی، میرزای نائینی، امام خمینی و برخی از شاگردان ایشان که می‌کوشند نظریه حکومت دینی خود را در تعامل اسلام و دموکراسی باز تعریف نمایند و بدین‌گونه مهم‌ترین عنصر حکومت‌های مدرن یعنی «مردم» را وارد نظریه‌های اسلامی خود درباره نظم دینی نمایند. ۲. سلبی: در مقابل گروهی دیگر از روحانیون هستند که با استدلالی مستند به نص اسلامی، رابطه دین و سیاست را قطع و از نگرش‌های عرفی به حکومت سر در می‌آورند. در نگرش آنها نشانه‌های سیاسی نص اسلامی بر لزوم اقامه نظم دینی صامت است و نحوه اقامه آن را به مردم احاله کرده است. 🔹از نظر آنها دولت مدنی، بهترین مدل حکومت است که رجال دینی نقشی در آن ندارند. 🗒 نشریه دیده‌بان اندیشه – شماره ۲۶ #ژورنالیسم_اندیشه #دیده‌بان_اندیشه #نظریه_پرداز #روحانیت #حکومت_اسلامی 🆔 @didebane_andisheh