دستچین

🔹 چرخه عمر نظام جمهوری اسلامی چه مراحلی را طی کرده است؟

✍️ مهران صولتی

☘️ محسن رنانی در کتاب؛ " اقتصاد سیاسی مناقشه اتمی ایران" آورده است: به طور کلی مراحل عمر یک نظام سیاسی تاسیسی مانند جمهوری اسلامی را می توان به ده مرحله تقسیم کرد: تاسیس، کودکی، رشد، بلوغ، تکامل، تعادل، اشرافیت، بوروکراسی خوش خیم، بوروکراسی بدخیم، و مرگ.از تاسیس تا بلوغ، مراحل جوانی یک سیستم، و از اشرافیت تا مرگ، مراحل کهولت محسوب می شود. در دوره جوانی یک نظام، ظرفیت درونی یعنی همان انرژی حیاتی سیستم با سرعت در حال افزایش است. پس از طی دوره جوانی روند افزایش این انرژی کند می شود تا در دوره تعادل سیستم، به حداکثر خود برسد. از آن پس به تدریج انرژی حیاتی سیستم رو به کاهش می گذارد و هر چه نظام در مراحل کهولت خود بیشتر پیش برود این انرژی ها بیشتر از دست می رود تا سیستم در نقطه ای متوقف شود.


🔺 جمهوری اسلامی در سال ۱۳۵۸ تاسیس و سپس وارد دوره کودکی خود شد. انعطاف پذیری سیستم در این مرحله به قدری زیاد بود که حادثه ای مانند تسخیر سفارت امریکا توانست کشور را به دام بحرانی ژرف بکشاند. ورود کشور به عرصه جنگ تحمیلی و سپس درگیری های خونین داخلی بعد از خرداد ۶۰ نیز نشان داد که سیستم از ضریب کنترل پذیری پایینی برخوردار است!

🔺 با یکدست شدن قدرت در دهه شصت نظام از کنترل پذیری بیشتری برخوردار شد. در این میان افزایش همبستگی اجتماعی و کاهش شکاف تاریخی ملت- دولت که به دنبال رویداد انقلاب و جنگ اتفاق افتاده بود توانست مقادیر زیادی انرژی را وارد سیستم کرده و جمهوری اسلامی را به مراحل رشد و بلوغ برساند!

🔺 پایان جنگ، بازنگری قانون اساسی و فرارسیدن دوران سازندگی نشان از ورود کشور به دوران تکامل خود داشت. به کار گیری ظرفیت های معطل مانده زمان جنگ موجب افزایش قابلیت های درونی ارتقای سیستم شد. اما فقدان آمادگی کافی جامعه برای اجرای برنامه های توسعه اقتصادی موجبات افزایش تورم، کاهش ظرفیت خرسندی سیستم و شکل گیری نوعی بی تعادلی شد!

🔺 رویداد دوم خرداد ۷۶، وقوع جمهوری سوم و دستیابی سیستم به نوعی تعادل پایدار را نوید می داد. در این دوره افزایش انعطاف پذیری سیستم تا حدی به کاهش کنترل پذیری آن انجامید. رشد ضریب حاکمیت قانون به افزایش انرژی درونی، ظرفیت های درونی ارتقاء و افزایش ظرفیت خرسندی سیستم انجامید و فصل نوینی را در گسترش مشارکت مردم و تقویت جامعه مدنی گشود!

🔺 جمهوری اسلامی بعد از پیامدهای انتخابات ۸۸ و به ویژه گسترش تحریم ها به سرعت به مرحله کهولت رسید. از آن پس مهندسی انتخابات از ورود نیروها و ظرفیت های جدید به سیستم جلوگیری کرد و تحریم ها انرژی حیاتی آن را تحلیل برد. نظام از انعطاف پذیری خود کاست و کنترل پذیری بیشتری از خود بروز داد. اشرافیت و بوروکراسی بدخیم نیز موجبات افزایش نابرابری ها، ناکارآمدی ها، عدم پاسخگویی و انباشت نارضایتی ها را فراهم آورد!

🔹 نکته پایانی: در شرایطی که نظام سیاسی در ایران فقط طی چهار دهه از تاسیس به کهولت رسیده و انرژی درونی، ظرفیت های ارتقاء و توانایی ایجاد رضایت در میان شهروندان را از دست داده است پرسش از امکان زایندگی سیستم بیش از هر زمان دیگری ضروری به نظر می رسد. به اجمال می توان گفت شاید تنها یک دگرگونی پیش بینی ناپذیر با ابعادی پیچیده و پیامدهایی ناشناخته بتواند موجب جهشی در سیستم و خروج آن از وضعیتی شود که در آن گرفتار آمده است!

#جمهوری_اسلامی
#سیستم
#توسعه


@A_pajhohi

فرصت سوزی ریلی

محمد فاضلی- مدیر پادکست دغدغه ایران

این تصویر تحول خطوط ریلی در چین بین ۲٠٠۸ تا ۲٠۲٠ را نشان می دهد. خطوط آبی ظرفیت سرعت بالای ۳٠٠ و خطوط سبز ظرفیت بین ۲٠٠ تا ۲۹۹ کیلومتر بر ساعت دارند.

این فاصله یعنی سال های ۱۳۸۷ تا ۱۳۹۹، وقتی صدها میلیارد دلار پول نفت در اختیار ایران بود، ده ها میلیارد دلار صرف تثبیت نرخ ارز شد، ده ها میلیارد دلار ارز ترجیحی برای واردات و توزیع رانت داده شد، و...

آیندگان از ما چگونه یاد خواهند کرد؟ یکی از بزرگترین راهدارهای دنیا که راهدار جاده ابریشم بوده است و شاه عباس کاروانسراهای بسیار برای توسعه تجارت ساخت، برای استفاده از مزیت جغرافیای ایران در راهداری چه کرده ایم و چه فرصت ها به باد داده ایم؟

#دغدغه_ایران، #شبکه_ریلی، #راه_ابریشم، #محمد_فاضلی، #توسعه_چین

@fazeli_mohammad

✍️ابَر پروژه های همسایگان ایران
(ایران چگونه از عرصه حذف می شود؟)


بنابر اهداف بالادسـتی #توسعه کشور، قرار بر این بود که مطابق با چشم انداز توسعه ۱۴۰۴، ایران به «جایگاه اول اقتصادی، علمی و فناوری در سطح منطقه آسیای جنوب غربی» دسـت یابد اما نهایتا چنین چیزی محقق نشد، بلکه کشورهای همسایه ایران با حرکت به سـوی برخی پروژه ها، ایران را دچار #تهدیدات_جدی کرده اند. در گفتگویی که با هفته نامه تجارت فردا انجام شد به بررسی #پروژه_های_محرک_توسعه در کشورهای پیرامون ایران پرداخته شد و ضمن مروری بر پروژه های زیر در کشورهای اطراف، درباره اولویت پروژه های زیربنایی در #ایران امروز/فردا صحبت شد:

✅بندر گوادر پاکستان
✅فرودگاه جدید استانبول
✅بندر صحار عمان
✅فرودگاه دوحه قطر
✅سد ایلیسو و سد کاراکورت ترکیه
✅فرودگاه دوبی امارات
✅کریدور چین اروپا

خلاصه فایل PDF و محورهای پرونده:


1️⃣- توسعه تجارت بندری
✔️چین ترجیح داده از بندر گوادر پاکســتان که فاصله کمی با چابهار دارد اســتفاده کند تا همزمان با تشکیل ائتلاف سیاسی با پاکستان (اصلی ترین رقیب هند)، به لحاظ اقتصادی نیز در این کشور نفوذ خود را پایدارتر کند. از همین رو، بندر گوادر طبق قراردادی به ارزش بالغ بر ۶۰ میلیارد دلار به مدت ۴۳ سال به چین اجاره داده شد و دولت پکن تلاش می کند با استفاده از مسیر پاکستان، از طریق شهرهای غربی خود به آبهای آزاد جهانی متصل شود. این پروژه، مسیر چین به کشورهای نفتخیز حاشیه خلیج فارس را نیز هفت هزار کیلومتر نزدیکتر کرده است. در مقابل، #هند نیز برای رقابت با چین و بندر گوادر تصمیم گرفت که با سرمایه گذاری در بندر #چابهار تلاش کند تا بتواند از طریق دریای عمان به بازار آسیای میانه از جمله افغانستان دسترسی پیدا کند اما سرعت این فرآیند کندتر از آن بود که چابهار را به شکوفایی برساند.

✔️بندر «صحار» عمان که حدود یک دهه پیش، برنامه توسعه آن با بندر شهید بهشتی چابهار در یک بازه زمانی آغاز شد، با جذب ۲۷ میلیارد دلار سرمایه گذاری به یک هاب لجستیک در منطقه بدل شده در حالی که بندر چابهار در همان شرایط اولیه باقی مانده و حتی وعده سرمایه گذاری تقریبا نیم میلیارددلاری هند در آن نیز به طور کامل عملیاتی نشده است.


2️⃣- توسعه فرودگاهی
✔️امارات متحده عربی با 5/95 میلیون مسافر پرواز هوایی در سال ۲۰۱۸ رتبه نخست جذب مسافر را در حوزه خلیج فارس به خود اختصاص داد و رتبه دوازدهم دنیا را کسـب کرد. #دوبی در حوزه ترانزیت کالا نیز هفتمین فرودگاه باری پرتردد جهان به شـمار می رود.

✔️قطر دیگر کشور پیشرو در این حوزه بوده است؛ در رتبه بندی سالانه «موسســه تحقیقات هوایی اسکای تراکس» ۱۰ فرودگاه برتر جهان از نظر کیفیت و خدمات برای ســال ۲۰۲۱ رتبه بندی شــدند که فرودگاه بین المللی حمَد #قطر جایگاه بهترین فرودگاه جهان را کسب کرد. (رتبه ۲ ژاپن!)

✔️ساخت فرودگاه بین المللی #استانبول در ژوئن ۲۰۱۴ به عنوان بزرگترین فرودگاه جهان در دستور کار قرار گرفت. سـاخت این فرودگاه یکی از چشم اندازهای استراتژیک #ترکیه برای سال ۲۰۲۳ اسـت که مرحله اول آن در اواخر اکتبر در بخش اروپایی شهر استانبول در سال ۲۰۱۸ افتتاح شد. فرودگاه جدید استانبول تا سال ۲۰۲۸ به بزرگترین فرودگاه جهان تبدیل خواهد شد. به طور کلی این فرودگاه ظرفیت ۲۰۰ میلیون مسافر در سال را دارد.

✔️فقط در سال ۲۰۱۶ درآمد فرودگاه #دوبی بیش از ۲۵ میلیارد دلار و درآمد فرودگاه بین المللی استانبول ۲۲ میلیارد دلار بوده که از میزان درآمد حاصل از صادرات غیرنفتی ایران در همان سال بیشتر بوده است.

✔️سهم فرودگاه جدید #اسـتانبول از تولید ناخالص داخلی ترکیه تا سال ۲۰۲۵ به 9/4 درصد می رسد که ۷۹ میلیارد دلار دیگر به تولید ناخالص داخلی ترکیه کمک کرده و بیش از ۲۲۵هزار شــغل ایجاد خواهد کرد. این فرودگاه جدید، ترکیه را در مسیر تبدیل شدن به مهمترین مرکز حمل ونقل بین شمال، جنوب، شرق و غرب قرار خواهد داد و نقش اصلی خود را در ادغام اقتصاد جهانی بهبود خواهد بخشید.


3️⃣- توسعه انرژیهای جدید
عربستان که بزرگترین صادرکننده نفت جهان است قصد دارد با همکاری با شرکت #ژاپنی «سافت بانک گروپ» بر روی بزرگترین نیروگاه انرژی خورشیدی جهان به مبلغ ۲۰۰ میلیارد دلار سرمایه گذاری کند که این بزرگترین پروژه انرژی خورشیدی جهان به شمار می رود. لازم به یادآوری است که «در حال حاضر» عربستان روزانه حدود ۱۱ میلیون بشکه نفت به دنیا می فروشد در حالی که جمعیت این کشور کمتر از نصف جمعیت کشور ما است (و #ایران با دو برابر جمعیت آنها حتی یک یازدهم آنها نیز نفت نمی فروشد). در واقع تفاوت درآمد فعلی این دو کشور ضریب 1 به 22 از درآمد در این حوزه است ولی با این وجود عربستان این حجم سرمایه گذاری برروی #انرژی_های_جدید انجام داده است.

با این اوصاف، و چنین زنگ خطرهای جدی، چه باید کرد؟

ادامه این بحث🔻
t.center/solesghalam

‍ «دوبی ـــ ۱۳۵۴»


یکی از پرسش‌هایی که باید حتماً به آن بپردازیم این است که دولت‌های حاشیۀ جنوبی خلیج فارس به چه روشی و با طی چه مراحلی توسعه یافتند. کیست که عکس‌های ابوظبی و دوبی از اوایل دهۀ ۱۹۶۰ را با وضع امروز آن‌ها مقایسه کند و شگفت‌زده نشود. نمی‌توان منکر این توسعه شد و هیچ پسندیده نیست که با پیشداوری و غرض‌ورزی این پیشرفت و توسعه را ناچیز انگاریم... از دهنکجی به آن‌ چیزی نمی‌گویم که زیبندۀ هیچ انسانی نیست.

توسعه به هر شکل و شمایلی فضیلت حکمرانی است. حکمران موظف به توسعه است و همین اولویت باعث شده است که برخی حتی داغ و درفش دیکتاتوری‌ها را بَهر این امید از رهگذر آن توسعه‌ای هم فراهم شود، تحمل می‌کنند. ما سرِ خود را با این بحث که توسعه چگونه باید باشد و توسعۀ آمرانه خوب است یا بد، به راستی به درد آورده‌ایم. و البته سال‌هاست دعوا داریم که توسعه سیاسی بر توسعه اقتصادی مقدم است یا برعکس؟ به همین دلیل بد نیست الگوهای متفاوت توسعه را مرور کنیم؛ به ویژه کشورها و دولت‌های همسایه‌مان را.

در جستجوی مستندها و ویدئوهایی که روند توسعۀ امارات را نشان دهد، به مستند رپورتاژگونه‌ای از هنرمند و مستندساز ارجمند کشورمان، جناب کامران شیردل، برخورد کردم که از قضا دربردارندۀ تصاویر و داده‌های بسیار مفیدی است. پیش‌تر در کانال مستندهای زیادی از او دیده‌ایم که یکی از دیگری بهتر است. اما این مورد بیش از همۀ مستندهای او به درد نگاه تاریخ‌اندیشانۀ ما می‌خورد.

دعوت می‌کنم این مستند را که در سال ۱۳۵۴ ساخته شده است ببینید. چیزی که بیش از هر چیز در این مستند مرا جذب کرد، لحن بسیار بی‌غرض، صمیمانه و محترمانۀ آن است. درست مانند این است که همسایه‌ای بی‌غرض بخواهد در کمال دوستی و صداقت از حال و روز خوش و موفقیت‌های همسایه‌اش بگوید. این لحن صمیمانه انگار امروز گم شده است که البته این خود نکتۀ بسیار مهم و معناداری است.

این مستند به طور مختصر و مفید ما را با تاریخ، جغرافیا، حکمرانی و به ویژه پروژه‌های توسعه و تجارت در دوبی آشنا می‌کند. چهار نسل از حکمرانان دوبی را در مستند می‌بینیم. از بزرگ‌خاندان آل‌مکتوم، یعنی شیخ سعید تا شیخ محمد بن راشد آل‌مکتوم که امروز امیر دوبی است و وقتی این فیلم ساخته می‌شد وزیر دفاع این امیرنشین بود و با هلیکوپتر به صحرا و گوشه‌وکنار امارت سرکشی می‌کرد.

این مستند یکی از دلچسب‌ترین مستندهایی است که دیده‌ام. دعوت می‌کنم نسخۀ کامل آن را در پیوست همین پست ببینید.

مهدی تدینی

#مستند، #دوبی #امارات #توسعه #کامران_شیردل

✍️ تداوم و ثبات در فرهنگ‌های غربی (۲): کارخانه اسحله‌سازی برتا در ایتالیا

👈 یکی از نمونه‌های تداوم و ثبات در اداره یک کسب و کار در فرهنگ‌های غربی، شرکت اسلحه‌سازی برتا در کشور ایتالیا است. این شرکت تقریباً‌ پنج قرن است که به صورت مستمر و بدون تعطیلی،‌ با یک نام تجاری، در حال تولید و صدور اسلحه است. در تصویر بالا، فضای این کارخانه را در ۱۴۱ سال قبل مشاهده می‌کنید.

👈 شاید برای شما جالب باشد در نظر بگیرید که این کارخانه بیست و پنج سال بعد از تاسیس دولت صفویه و در دومین سال سلطنت شاه طهماسب صفوی تاسیس شده است. صفویه، زندیه، قاجاریه و حکومت پهلوی آمدند و رفتند، اما کارخانه برتا همچنان اسلحه تولید می‌کند.

👈 وب سایت کارخانه برتا

#توسعه #ایتالیا

کانال جامعه و فرهنگ | پیمان اسحاقی
https://t.center/peymaneshaghi110

🔹 چند نکته درباره وضعیت اقتصاد ایران در دوران پیش از انقلاب!

@solati_mehran

✍ مهران صولتی

☘ در روزهای اخیر کانال اکبر اعلمی نماینده اسبق مجلس مجموعه ای از داده های استخراج شده از فصلنامه پژوهشکده پولی و بانکی بانک مرکزی ایران را منتشر کرده است. اینجا 👇👇

https://t.me/akbaralami/6409

آماری که نشان می دهد مردم ایران با یک اقتصاد پررونق، رفاهی و همراه با وفور کالا در دوران پیش از انقلاب مواجه بوده اند. از آن جا که در سال های اخیر با تقویت حس نوستالژیک نسبت به این دوران در میان جوانان ممکن است برخی واقعیت ها از چشم افتاده باشد می کوشم تا برخی نکات را در این زمینه یادآوری نمایم:

🔺 اقتصاد دوران پیش از انقلاب را باید به دو دوره تقسیم کرد:
عصر تکنوکراتیک اقتصاد( ۱۳۵۲-۱۳۴۲)
عصر نفتی اقتصاد( ۱۳۵۷-۱۳۵۲)

🔺 در دوران اول که مقارن با حضور تیم عالیخانی در وزارت اقتصاد است طلایی ترین دوران اقتصاد ایران معاصر رقم می خورد: رشد اقتصادی پایدار ۱۴ تا ۱۷ درصد به مدت ۱۰ سال- تورم ۲ درصدی- صنعتی شدن کشور و افزایش توان صادراتی اقتصاد

🔺 در دوران دوم اما افزایش ناگهانی قیمت جهانی نفت و سه برابر شدن سهم درآمدهای نفتی در بودجه سالانه کشور موجبات دخالت های جاه طلبانه و غیرکارشناسی شاه در عرصه اقتصاد را فراهم آورده و سودای بی فرجام تمدن بزرگ، شیرازه یک اقتصاد پویا و درون زا را در هم ریخت!

🔺 در دوره دوم بسیاری از دستاوردهای اقتصادی دوره اول بر باد رفت. در سال ۵۷، تورم ۲ درصدی یک دهه پیش به بیش از ۲۵ درصد رسیده و رشد اقتصادی ۱۴ درصدی هم به سمت صفر میل پیدا کرده بود. بودجه بیش از حد نفتی شده و ورود درآمدهای وافر نفتی به اقتصاد کشور با بر هم زدن توازن میان عرضه و تقاضا موجبات بی ثباتی سیاسی را به همراه آورد.

🔺 اقتصاددانان معتقدند که بسیاری از ارزانی های زمان شاه هم از مسیر سرکوب قیمت ارز در حد؛ ۷۰ ریال = یک دلار، به دست آمده و ارزش ریال در عرصه واقعیت بسیار کمتر از دلار بوده است. از سوی دلبستگی شاه به نوعی سوسیالیسم هم توانست حمایت های آموزشی- بهداشتی را برای شهروندان عملی نماید!

🔺 ورود نفت به اقتصاد ایران دهه ۵۰ به منزله بلای سیاهی بود که با کاهش رشد اقتصادی و افزایش تورم نه تنها به تعمیق شکاف طبقاتی انجامید بلکه با افزایش گرانی و بیکاری موجب نارضایتی شهروندان شد. البته پیروزی انقلاب بیش از همه ناشی از بی تصمیمی و اشتباهات شاه، پذیرش جامعه اوتوپیایی وعده داده شده توسط مردم، و سازماندهی نیروهای انقلابی توسط روحانیت بود. در این میان برخی نارسایی های اقتصادی هم حداکثر به عنوان کاتالیزور عمل کرد.

🔹 نکته پایانی: مزایای اقتصاد ایران دهه ۴۰ ایران هرگز در دوران بعد از انقلاب تکرار نشد( در صورت تداوم ایران اکنون برتر از کره جنوبی ایستاده بود) و تنها در دوره خاتمی توانستیم اندکی به آن نزدیک شویم. نضج گیری بورژوازی ملی، اقتصاد صادرات محور، بهره گیری از ظرفیت نیروی انسانی و اولویت تولید بر توزیع از مزیت های آشکار آن دوران بود.

@solati_mehran
#اقتصاد_ایران
#توسعه

توسعه‌ی فرمایشی!

✍🏻 پدرام سلطانی

🛰 چند روز پیش در نقد پرتاب ماهواره مطلبی در توییتر گذاشتم که محل بحث و چالش شد. آن نقد را با تفصیل بیشتری ارائه می نمایم تا مقصودم آشکارتر شود.

چرا به این دستاورد اعتراض دارم؟

در حال حاضر بیش از ١٨٠٠ ماهواره مربوط به حدود ٩٠ کشور دنیا در مدار زمین قرار گرفته است. پس امروزه داشتن ماهواره در مدار زمین هم لازم است و هم مفید و کاربردی. اما از میان این ٩٠ کشور تنها ٩ کشور امکان ساخت و پرتاب ماهواره به مدار زمین را دارند؛ آمریکا، شوروی سابق (روسیه و اوکراین)، فرانسه، ژاپن، چین، هند، اسرائیل، کره شمالی و ایران. این کشورها را می توان به چند صورت دسته بندی کرد.

نخست وضعیت اقتصادی: کشورهایی که در زمره ی اقتصادهای بزرگ و مقتدر دنیا هستند و کشورهایی که از نظر اقتصادی وضعیت نامناسبی دارند.

دوم فناوری: کشورهایی که پیشگام فناوری در دنیا هستند (اقتصادهای آنها مبتنی بر نوآوری رشد می کنند) و کشورهایی که سطح عمومی فناوری در آنها پایین است و در رده بندیهای مربوطه در نیمه ی پایین جدول جای دارند.

سوم درآمد سرانه و رفاه شهروندان: کشورهایی که از درآمد سرانه ی بالا برخوردارند یا درآمد سرانه شان از رشد بالایی برخوردار است و کشورهایی که درآمد سرانه ی پایینتر با نرخ رشد ناپایدار دارند.

اگر این دسته بندیها را کنار هم بگذاریم، ایران و کره ی شمالی در سر دوم طیف قرار دارند و نزدیکترین کشورها به این دو روسیه و اوکراین (شوروی سابق) هستند. پس ما از حیث توان اقتصادی در این جایگاه قرار نداریم.

نقد دوم به این اقدام از نگاه اولویتهای حوزه ی فناوری اطلاعات و ارتباطات است. لیستی از این حوزه جلوی شما می گذارم که به آنها از نظر اهمیتشان برای رفاه شهروندان اولویت بدهید: بهبود کیفیت مکالمه با تلفن همراه، گسترش پوشش اینترنت به اقصی نقاط کشور، توسعه ی دولت الکترونیک، افزایش پهنای باند و افزایش سرعت اینترنت، ساخت و پرتاب ماهواره، رفع مشکل استارتاپها و فراهم آوردن امکانات زیرساختی و مقرراتی لازم برای رشد و توسعه ی آنها، حمایت از جنبش نرم افزاری در کشور، فراهم آوردن زمینه ی توسعه ى تولید و ساخت سخت افزار در داخل کشور. شما در این میان، ساخت و پرتاب ماهواره را در کدام اولویت قرار می دادید؟

به باور من در این سیاهه، که ده های دیگر می توان به آن افزود، ساخت و پرتاب ماهواره در مرتبه ی آخر قرار می گرفت.

نقد سوم از منظر مدیریت منابع و خرجکرد مدبرانه ی بودجه ی محدود کشور در توسعه ی فناوری است.

برخی از منقدین به اولویت بندی بالا، خواهند گفت: فرضاٌ که ساخت و پرتاب ماهواره در مرتبه ی آخر قرار گیرد! اما به دلیل اهمیت آن برای کشور و اعتباری که برایمان به همراه می آورد، به آن باید بپردازیم.

پاسخ من به این منطق این خواهد بود:

ثروت ملی ایران قربانی همه کاره و هیچ کاره بودن ما شده و در مدیریت سیاسی و ضعیف منابع نابود شده است. امروز بیش از ٦٠٠ هزار میلیارد تومان طرح و پروژه ی نیمه تمام، صرفاٌ در بخش عمران و احداث، روی دست دولت مانده است که ناشی از این نگاه غیر حرفه ای به مدیریت منابع است. تعدد اهداف و بودجه ی ناکافی موجب شده که ده ها هزار پروژه آغاز شود و نیمه تمام رها شود. لذا رسیدن به تمام اولویتها و آرزوها نه عقلی است نه امکان پذیر، انتخاب مهمترین آنها در تناسب با بودجه ای که داریم هنر مدیریت و موجب توسعه ى كشور و رفاه مردمش است.

نقد چهارم از بابت نبود راهبرد یکپارچه ی توسعه ی فناوری در کشور است. اگر از سطح وزارت ICT به سطح کلان برویم، دهها مشکل حاد و خطیر یا فرصت در دسترس و ثروت آفرین داریم که در میان آنها هم باید دست به انتخاب بزنیم. وزارتخانه های ما در انتزاع راهبرد توسعه هر کدام چندين طرح و برنامه دارند که عدم تکافوی منابع، آنها را لنگان کرده است. چند حوزه ی شدیداٌ نیازمند به فناوری را نام می برم: بهره وری آب، صیانت از خاک، مدیریت محیط زیست، بومی سازی فناوریهای استخراج نفت، پالایش و پتروشیمی، هوشمند سازی کشاورزی، هوشمند سازی حمل و نقل، ساخت خودروهای برقی، کاهش آلودگی هوا. واقعاٌ ساخت ماهواره به کدامیک از این موارد برتری دارد؟

مشکل ما این است که سیاسیون برای اولویتهای این کشور تصمیم می گیرند و ده ها هزار میلیارد تومان از منابع را در هر دوره فدای مسابقه ی همترازی ایران با کشورهایی می کنند که بسیار با آنها متفاوتیم. من و امثال من به این روش مدیریت و این نگرش معترضیم و گرنه آرزو داریم که روزی ایران با اتکای به یک اقتصاد سالم، رقابتی و بالنده بتواند سرامد فناوری در جهان شود.

اما می دانیم که با این روش آرزو بر دل خواهیم ماند...


#توسعه
#توسعه_فرمایشی
#توسع_نمایشی
#ماهواره
#موشک

@dastchean