قلم بیداری

♻️قبرستان آرزوها

رضا رضائی✍

چند آرزوی دیگر را باید به خاک بسپاریم تا نهال امید و آرزو به بار بنشیند؟
آخرین باری که برای خاک‌سپاری یکی دیگر از آرزوهایم به قبرستان رفتم، تابلوی سر در آنجا بیشتر نظرم را جلب کرد. نوشته بود آرامستان آرزوها، سال تأسیس 1357.
با یک حساب سرانگشتی از تعداد 35 میلیون نفر ایرانی سال 57 تا 85 میلیونی کنونی و نرخ مرگ و میر و زاد و ولد، می شود حدس زد که در کل کشور، اگر هر نفر فقط یک آرزوی خود را خاک کرده باشد یا فقط یک آرزو را به گور برده باشد و با محاسبه‌ی 45 سال و هر نفر یک آرزو، حدوداً 2 تا 3 میلیارد نفر آرزو را خاک کردیم.
بر روی قبرها اسامی جالب و تأمل‌برانگیزی بود به این شرح:
مرحوم جمهور، مرحومه جمهوریت، مرحوم عدالت، مرحوم آزادی، مرحوم استقلال، مرحوم مجلس مؤسسان، مرحوم قانون اساسی، مرحومه‌ی مغفوره دموکراسی، شادروان آزادی بیان، مرحوم مطبوعات آزاد، درگذشتگان آموزش و بهداشت رایگان، مرحوم صلح، شادروان تغذیه‌ی رایگان مدارس، مرحوم فرهنگ، مرحوم ازدواج جوانان، مرحوم شغل دلخواه، مرحوم انتخابات آزاد، مرحوم نخبه‌گرایی، شهید سروناز ایران آزاد و آباد و...
به‌راستی چه شده که چیزهای معمول یک زندگی معمولی برای بخش زیادی از مردمان این کره‌ی خاکی، برای ما آرزوی دست‌نیافتنی یا آرزوی به گور برده شده است؟ اگر تمام عوامل دخیل در وضعیت موجود را برشماریم و مثلاً بگوییم، دروغگویی انقلابیون، خشونت‌ورزی حاکمان، #ناکارآمدی_مسئولین، #فساد_سیستماتیک، #استبداد، #دیکتاتوری، عقده‌های قشری، بی‌تجربگی، نابخردی، شتاب‌زدگی یا #دشمن_خارجی و...
بازهم به نظر می‌رسد که این همه آرزوی بربادرفته و به گور رفته فقط حاصل حاکمیت تفکر #انحراف دینی، ارزشی، انسانی، #شهروندی، از یک سو و استقرار گرایش #تمامیت‌خواهی و #انحصارطلبی از سوی دیگر است.
بازهم به نظر می‌رسد که تنها راه پیش روی ملت برای رسیدن به آرزوهای جوانان و تعطیل کردن آرامستان های آرزوها، #عبور است و عبور است و عبور.
پاینده باد ایران آزاد و آباد

https://t.center/darvishane49