مناجات توابین 💢 قسمت دوم «فَوَعِزَّتِكَ ما أجِدُ لِذُنُوبی سِواكَ غافِراً،»؛ توجه كنید اینجا قسم مى‏ خورد، شوخى بردار نیست. خدایا به عزّت تو قسم، هیچ راهى براى جبران گذشته‏ هایم جز راه تو ندارم. چه كسى مى‏ تواند عمر من را برگرداند و از گناهانم در گذرد. گناه من در پیشگاه توست، تو اگر راضى شوى، آن‏ها بخشیده مى‏ شود «فَوَعِزَّتِكَ ما أجِدُ لِذُنُوبی سِواكَ غافِراً،»؛ هیچ كسى را غیر از تو نمى‏شناسم كه گناهان من را بیامرزد «وَلاَ أرى لِكَسْری غَیْرَكَ جابِراً،»؛ این شكستگى‏ام را هیچ شكسته‏ بندى نمى‏تواند جبران كند غیر از تو. «وَقَدْ خَضَعْتُ بِالإِنابَةِ إلَیْكَ وَعَنَوْتُ بِالإِسْتِكانَةِ لَدَیْكَ،»؛ حالا كه من هیچ چاره‏اى ندارم غیر از تو، راهى نمى‏شناسم غیر از درگاه تو، آمده‏ ام درِ خانه تو، راهى غیر از گدایى درِ خانه تو بلد نیستم، هیچ كس نمى‏تواند دردم را دوا كند و شكستگى‏ هاى من را جبران كند، دستم به دامنت! «فَإنْ رَدَدْتَنی عَنْ جَنابِكَ فَبِمَنْ أعُوذُ»؛ بیان شد كه زبان مناجات زبان خاصى است، این جاست كه مى‏گوید: خدا اگر من را از درِ خانه‏ ات برانى به كجا پناه ببرم؟ اگر من را رد كردى، سراغ چه كسى بروم؟ به چه كسى پناهنده شوم؟ این جا صحبت از استدلال نیست، زبان استرحام است، یعنى چیزى بگوید كه موجب رحمِ شنونده شود. تو رحیم هستى، تو حاضر نیستى به من بگویى: برو گم‏شو، آخر تو خدایى. اگر در خانه كس دیگرى را مى‏زدم، ممكن بود كه مرا رد كند، اما تو خدایى، و نخواهى گفت: برو هر جا كه بودى! مى‏دانى من جاى دیگرى ندارم كه بروم. البته خدا اینها را مى‏ داند، كلام در این است كه ما براى حال مناجات، استعداد دریافت رحمت را پیدا مى‏ كنیم. آن وقتى كه رحمت سرازیر مى‏ شود، باید ظرفى باشد كه استعداد پذیرشش را داشته باشد. باید این حال را پیدا كنیم تا رحمت خدا شامل حالمان شود. «فَإنْ رَدَدْتَنی عَنْ جَنابِكَ فَبِمَنْ أعُوذُ»؛ مفهوم این عبارت همان مطالب پیشین است با تعبیر دیگرى. مى‏گوید: اگر تو من را از پیشگاه خودت برانى به چه كسى پناه ببرم؟«فَوا أسَفاهُ مِنْ خَجْلَتی وافْتِضاحی»؛ چه كنم با این خجالت و با این رسوایى؟ «وَوا لَهْفاهُ مِنْ سُوءِ عَمَلی وَاجْتِراحی.»؛ چقدر جاى پشیمانى و ندامت دارد، این اعمال زشتى را كه انجام دادم و مرتكب شدم. #پویش_در_آغوش_خدا #دانشگاه_علوم_پزشکی_قم ‏ ✅@daraghooshekhodaa1