مناجات توابین 💢 قسمت اول «إلهی ألْبَسَتْنی الخَطایا ثَوْبَ مَذَلَّتی،»؛ گناهان لباسِ ذلّت را به تن من پوشاندند. «وَجَلَّلَنی التَّباعُدُ مِنْكَ لِباسَ مَسْكَنَتی»؛ دور شدن از تو به تدریج لباس بیچارگى و بدبختى را به تن من كرد. «وَأماتَ قَلْبی عَظیمُ جِنایَتی،»؛ از بس جنایت و گناه‏هاى عظیمى مرتكب شدم، قلبم مرده است. یعنى ملاك انسانیت از دست من رفته و با حیوانات فرقى ندارم. این همان اعتراف به گناه و توجه به آثار بدى است كه بر گناه مترتب شده و آدم را به این روز انداخته است. اما راه نجات از چنین پستى و ذلّتى چیست؟ یك راه آن، حیات قلب مرده با پذیرش توبه است. گفتنى است كه توبه گاهى به خدا نسبت داده مى‏شود و گاهى به بنده. توبه خدا این است كه رحمتش را به انسان برگرداند و توبه انسان را بپذیرد: «فَأحْیِهِ بِتَوْبَةٍ مِنْكَ یا أَمَلی وَبُغْیَتی، وَیا سُؤْلی وَمُنْیَتی،»؛ اى كسى كه تنها آرزوى من هستى و تنها كسى هستى كه مى‏توانم از او خواسته‏ هایم را بخواهم. تو تنها خواسته منى. اگر تو باشى همه چیز هست، اگر دستم از دامن تو كوتاه شود، واى بر من! تو بیا این دل مرده من را زنده كن، زندگى و سرمایه‏ ام را و این گذشته‏ هایى كه من به آتش كشیده‏ام را دوباره به من برگردان. #پویش_در_آغوش_خدا #دانشگاه_علوم_پزشکی_قم ‏ ✅@daraghooshekhodaa1