گرچه نفس مرگ آدمی را نابود می کند، اندیشه ی مرگ نجاتش می دهد. مرگ مانند واسطه عمل می‌کند و انسان را از یک مرتبه ی هستی به مرتبه ی والاتری می برد: از مرتبه ی شگفتی وجود چیزها به شگفتی در وجود چیزها. مرگ آگاهی فرد را از مشغولیت های فکری پیش پا افتاده دور می کند و به زندگی ژرفا، رنگ و بو و چشم اندازی کاملا متفاوت می بخشد.
هیچ چیز آنطور که فکر می‌کردیم نیست. تصادف و اتفاق حکمفرماست. همه چیز می‌تواند طور دیگری باشد. همه‌ی آن چیزهایی که استوار، ارزشمند و خوب می‌دانستیم، می‌توانند ناگهان از میان بروند. زمین محکمی زیر پایمان نیست. نه در اینجا و نه در هیچ جای دیگر این دنیا در خانه خود نیستیم.
