بریده‌ها و براده‌ها

دوستان! این گوی و این میدان

بالاخره ماجرای جنجالی رأی گیری موسوم به «انتخابات ریاست جمهوری» به پایان رسید و جناب دکتر مسعود پزشکیان با رأی خوبی برگزیده شد. هرچند خودم اعتقادی به مشارکت نداشته و هنوز هم به همان نظرم و دلایل خود را در مقاله ای که هفته پیش در وب سایت زیتون منتشر کردم توضیح داده ام، ولی از همان آغاز روی دو نکته تأکید داشته ام. اول این که آرزو می کنم تحلیل دوستانی که به مشارکت باور دارند و در این باور صمیمی هستند، درست باشد و دوم این که، به هر تقدیر، مفید می دانم که پزشکیان انتخاب شود و حداقل شرّ جلیلی و جریان پایداری و مصباحی کمتر شود. گرچه آنان بوده اند و هستند و خواهند بود. از این رو بارها به دوستانی که اصرار داشتند مرا هم وارد این بازی کنند، بارها گفته ام که اگر مفید می دیدم و قصد مشارکت داشتم، حتما به پزشکیان رأی می دادم. حال که جریان وفق نظر مشارکت کنندگان و روزنه گشایان پیش رفته است، خوشحالم و امیدوارم تحلیل دوستان درست باشد.
دوستان در اطلاعیه ها و بیانیه های حمایتی خود تأکید می کردند که آقای خامنه ای وخامت اوضاع را دریافته و از این رو می خواهد رئیس جمهوری متفاوت روی کار باید تا مانع وخامت بیشتر شود. من به چنین باوری اعتقاد نداشته ام. با این همه قرار گذاشته بودم که تا آخرین لحظه اگر نشانه هایی از تغییر موضع خامنه ای دیدم، امیدوار شده و در رأی گیری شرکت کنم و رأی بدهم. اما تا این لحظه چنین نشانه ای ندیده ام. حال که نامزد مورد حمایت طیف گسترده اصلاح طلبان پیروز شده، ضمن ابراز خرسندی و شادباش به پزشکیان و حامیانش، باید بگویم هنوز خیلی زود است که داوری کنیم، حداقل یک سال وقت لازم است تا کارنامه پزشکیان روشن شود و عملا امکان ارزیابی و داوری فراهم شود. احتمالا به زودی روشن می شود که اتاق فکر خامنه ای و بیتش با چه دیدگاهی و به چه منظوری اجازه ورود پزشکیان را به عنوان نامزد اختصاصی اصلاح طلبان داده اند. به هر تقدیر و دلایل چنین اقدام غیرمنتظره ای هرچه بوده، دیگر پزشکیان و حامیان پرشورش، نمی توانند بگویند که نگذاشتند به وعده ها عمل شود. زیرا حدود بیست و هفت ساله تجربه در مقابل بوده است.
متأسفانه پیش بینی مثبتی از کارنامه پزشکیان در یک سال آینده ندارم ولی نمی خواهم منفی بافی کنم و به اصطلاح آیه یأس بخوانم. پس از انتشار مقاله «ریاست جمهوری در غیاب جمهور مردم؟» فردی کامنت گذاشته بود: «آقای اشکوری لطفاً بگذارید ما با رأیمان جلوی جلیلی را بگیریم بعد با همدیگر در این خصوص صحبت خواهیم کرد. ته دل مردم را خالی نکنید.». من هم که اصولا نه اهل مکابره هستم و نه بر آن بودم با افراد مخالف وارد جدال غالبا بیهوده شوم، سکوت کردم. در این باب یک سینه سخن هست ولی چه سود که بیان آن ها جز تکرار مکررات و غالبا افزودن بر اختلافات و گاه رنجش بی ثمر دوستان خوب و خیرخواه نبوده و نیست. حال که تجارب تلخ گذشته تکرار شده، فقط می توانم آرزوی موفقیت کنم و بگویم: دوستان! این گوی و این میدان! تا کور شود هر آنکه نتواند دید!
در هرحال به دو جریانی که هر یک بر اساس تشخیص و تحلیل خود صادقانه مشارکت کرده و با نکرده اند، احترام می گذارم و، چنان که پیش از این در همان نوشتار مورد اشاره تأکید کرده ام، عدم مشارکت من در طول مشارکت جویی پیشین است و حداقل تعارضی ماهوی در مقصد ندارد. در این مقطع اختلاف نظر در این است که این دوستان و یاران قدیم به این نتیجه رسیده اند که آزموده را یک بار دیگر بیازمایند و من و مانند من می پنداریم که آزموده را آزمودن خطاست و باید راهبرد تغییر کند. به بیان دیگر رأی دادن و یا ندادن حق شخصی افراد است و سلب شدنی نیست.
این سخن بگذار تا وقت دیگر
شنبه 16 تیرماه 1403
#یوسفی_اشکوری #اجتماعی_سیاسی