بریده‌ها و براده‌ها

وقتی کسی اعتماد ندارد

اعتماد در سرمقاله خود نوشته: نشستن و زانوي غم بغل كردن كه فضاي مجازي و تلفن همراه و شبكه‌هاي مجازي در حال نابود كردن اخلاق و فرهنگ و دين ما است، هيچ كمكي به حال جامعه ما نمي‌كند. اين شمشير و تيغ دو دمْ دارد. اصولا كدام پديده مدرني را مي‌شناسيم كه دو دم نباشد؟ اگر در جامعه خودمان نتوانيم مسيرهاي ايمن و مورد اعتمادي را براي اين بازتعريفي فراهم كنيم، بدون ترديد زيان خواهيم ديد.

این روزنامه مثال زده که: در همين يك هفته گذشته، چندين شايعه در سطح جامعه ايران منتشر شده است، كه مهم‌ترين آن درباره كيفيت فوت مرحوم آقاي هاشمي است. اگرچه به دليل نبودن اعتماد به رسانه رسمي كشور، چنين شايعاتي پيش از اين هم در موضوعات گوناگون منتشر و شنيده مي‌شد، ولي به دليل وجود اينترنت اين شايعات هم به لحاظ كيفي و هم از منظر كمّي گسترش خواهند يافت.

به نوشته اعتماد: اگر مي‌خواهيم كه اوضاع بيش از اينكه هست بدتر نشود و فضاي رسانه‌اي سالم و بدون دغدغه‌اي را تجربه كنيم چاره‌اي نداريم جز اينكه نظام رسانه رسمي كشور را اصلاح كنيم.فراموش نشود، تلفن همراه متصل به اينترنت فقط يك تلفن نيست، بلكه تلفن، بلندگو، راديو و تلويزيون، فرستنده، دوربين، ضبط صوت، يك آرشيو جهاني از هر نوع سند، يك اتاق كنفرانس، يك كتابخانه و... است. با مردمي كه به چنين ابزاري مسلط شوند، بايد به گونه ديگري متفاوت از گذشته برخورد كرد.

شهروند نیز در سرمقاله خود به موضوع افزایش بودجه صدا و سیما به شرط آن که صرف برنامه سازی و نه پرداخت حقوق و امور جاری شود نوشته:فرض كنيم كه اين پول‌هاي مردم ايران به معده سيري‌ناپذير صداوسيما ريخته شود و اصلا هم هزینه دستمزد و حقوق و موارد غیرتولیدی و غیرتوسعه‌ای نشود (فرض محال كه محال نيست) و در نتیجه سريال‌هاي جذاب و ديدني (حتما مثل معماي شاه) در آن توليد شود؛ مردم هم آن را ببينند، آيا مشكل صداوسيما حل خواهد شد؟ به‌طور قطع نه.

به نوشته این روزنامه: مشكل صداوسيماي ايران فقدان بي‌طرفي رسانه‌اي و خبري و تحليلي و بي‌توجهي به اصول حرفه‌اي رسانه است. همين ضعف است كه آن را نزد مردم فاقد اعتبار و جايگاه گذشته كرده و مردم در مسائل اساسي و مهم، متفاوت از آن فكر مي‌كنند. نمونه اخيرش، سياست‌هاي اين رسانه درباره آقاي‌ هاشمي و پاسخ مردم به آن است. براي اصلاح اين سياست، نيازي به بودجه بيشتر نيست، بلكه برعكس در صورت اصلاح اين سياست، صرفه‌جويي مادي نيز تأمین مي‌شود.

#مقاله

تجاوز خیابانی در تظاهرات؟

#آساره_کیانی در یادداشتی در همدلی نوشته: قصه تجاوز خیابانی به زنان و دختران در ایران، داستانی «تکراری» است و «آشنا» برای خانم‌ها که فارغ از نوع برخورد و مواجهه آن‌ها با این موضوع، به نوعی عادت تبدیل‌شده؛ به نحوی که اگر(به عنوان یک خانم) یک‌بار در خیابان‌های شهر راه بروی و چنین اتفاق‌هایی از آزار جسمی تا لفظی و... برایت پیش نیابد، کلی تعجب می‌کنی و حتی ممکن است از مردانی که تو را آزار نداده‌اند، تشکر هم کنی! اما زمانی ممکن است این عادت همیشگی کمی قلقلک بخورد و این آزارها در جمعی رخ دهد که هیچ‌کسی انتظارش را ندارد.

نویسنده تاکید کرده: البته مرور خاطرات تجمع‌‌های زنانه-‌مردانه‌ای که در ایران شکل‌گرفته، نشان می‌دهد باز هم این اتفاق رخ داده اما نه به این وسعت! شاید هم این آزارها با این وسعت، رسانه‌ای نشده بودند تا گمانه‌زنی‌ها در این رابطه شکل بگیرد؛ عده‌ای بگویند این‌ها از دسته مقابل بوده‌اند(همان‌ها که شعارهایشان با ما تفاوت داشت)؛ آمده بودند این کارها را بکنند تا زنان و دختران این دسته که تریبون هم ندارند، دیگر از خانه بیرون نیایند یا هوس نکنند توی این تجمع‌ها حاضر شوند! یک عده هم که آزار دیده‌اند، معتقد باشند که این‌ها از همین دسته خودمان بودند و مگر خشونت علیه زنان این دسته و آن دسته حالی‌اش می‌شود؟

#مقاله همدلی در نهایت نوشته:اما شکل‌های مختلفی دارد این «آزار جنسی»؛ همین آخری که مربوط به دستگیری دو خانم موتورسوار در دزفول می‌شود؛ خبرها می‌گویند که دو دختر هنجارشکنی کرده و ماموران انتظامی در حالی که پسرها آن‌ها را مشایعت می‌کردند، دستگیرشان کردند؛ فیلم را که ببینی متوجه می‌شوی که این پسرها مشایعت نمی‌کردند؛ آن‌ها دو دختر را دیده بودند با شرایطی متفاوت، آمده بودند که آزار بدهند؛ بخندند؛ با دخترها عکس بگیرند؛ به بدنشان دست بزنند و حتی به زور بغلشان کنند.