#یادداشت_دانشجویی🖊️ علی میرزایی
🔸قبح شکنی راه حل تجاوز جنسی نیست!
در روز های اخیر با مطرح شدن خبر آزار و اذیت دختران دانشگاهی در فضای رسانه ای کشور پدیده ای به موازات این خبر بوجود آمد که شکلی از قبح شکنی محسوب میشود.
داستان از این قرار است که با تقلید از هشتک "metoo" و جریانی که در اروپا و آمریکا با این هشتگ به نشر خاطرات و تجربیات خود از تحت آزار قرار گرفتن هایشان میگفتند، در ایران نیز ابتدائا در فضای توئیتری و سپس در محیط های دانشجویی نمونههای مشابه این عمل رواج یافت.
به اعتقاد نگارنده این سطور جریان بازگویی تجربیات تجاوز و آزار به همان اندازه انحرافی و نامطلوب است که خود تجاوز و آزار!
به چه علت؟
به چند دلیل واضح؛
▫️اولا؛
این بازگویی تجربه آن هم در محیط دانشجویی چه عایدی و فایده ای دارد؟ آیا این دست افشاگری ها در جریان تخاطب با یک تشکل دانشجویی و یا در بین تعدادی محصل به فایده ای منجر خواهد شد؟
نه مسئولیت برخورد با متجاوز بر عهده یک جمع دانشجویی است و نه توان این کار وجود دارد! برخورد با مقوله تجاوز در ید قدرت و اختیارات یک تشکل دانشجویی نمیتواند که باشد و از این رو این بازگویی خاطرات منتج به نتیجه مطلوبی نمیشود و بلاموضوع تلقی خواهد شد.
شاید در پاسخ گفته شود که هر چند جنبش دانشجویی و بصورت کلی عمومیت مردم توان برخورد پلیسی با متجاوز و آزارگر جنسی را نداشته باشند اما میتوانند در جهت فرهنگ سازی برای مقابله با این پدیده شوم موثر واقع شوند.
این نکته ای است بسیار صحیح و غیر قابل انکار اما اشکالی که وجود دارد این است که فرهنگ سازی جهت مقابله با آزار جنسی در گرو افشاگری های این دست مباحث هم نمیباشد.
▫️دوما؛
از نگاه شریعت مقدس اسلام پرده پوشی مباحث اخلاقی و مفاسد این چنینی بسیار پر ارزش تر است .
البته این سخن به معنای این نیست که ازارگری جنسی رواج یابد و با پرده پوشی از این موارد راه برای موارد فراتر و بیشتر باز شود! نه! بحث این است که از منطق اسلام هر چقدر موارد اخلاقی کمتر به ساحت عمومی جامعه کشیده شود فایده اش بیشتر است .
پر واضح است که این سخن به معنای رد مقابله با ازارگری جنسی نیست چرا که راه شکایت از آزار گر گشوده میباشد و فرهنگ سازی در این حوزه نیز بلا اشکال تلقی میشود، آنچه مورد مخالفت دین قرار میگیرد قبح شکنی و عادی سازی گفت و گو در مورد مصادیق و وقایع اتفاق افتاده بصورت علنی است!
▫️سوما؛
ترویج نگاه افشاگرانه به این صورت که از قربانی درخواست شود تجربیات خود را بیان کند راه را برای سو استفاده یک عده دیگر نیز باز میکند.
این نگاه زمینه مناسب را جهت اتهام پراکنی و بی حرمتی و انتقام گیری های حیثیتی باز میکند و این ابدا نمیتواند که مطلوب باشد.
▫️چهارما؛
حفظ آبرو و حیثیت افراد از الزامات احترام به کرامت انسانی و از این رو به هیچ وجه شایسته نیست که بر علیه کسی تا مادام اثبات قطعی موارد اخلاقی برچسبی زده شود و یا حتی صحبتی در این باب گردد.
فلذا جهت حفظ کرامت اشخاص هم که شده تا آن لحظه ای که اثبات قطعی و قضایی جرم صورت نگرفته است صحبت در مورد عمل شخص موضوعیت ندارد.
و از آنجا که توان اثبات قضایی در دست قدرت گعده های دانشجویی نیست، بازگو کردن این دست تجربیات هم چیزی جز لکه دار کردن کرامت افراد نمیتواند باشد .
به هر حال باید دقت کرد که اگر شخصی هم مورد آزار جنسی قرار گرفت راه حل و مرجع حل این موارد یک جمعیت دانشجویی نیست که این دست مطالب در این جمع ها مطرح بشود!
شخصی که مورد آزار جنسی قرار گرفته است در بهترین و عاقلانه ترین فرض ممکن لازم است که شکایت خود را به همراه مستندات در اختیار مراجع ذی ربط قرار دهد و بازگو کردن تجربیات تجاوز و آزار در جمع های بی ارتباطی چون تشکل های دانشجویی نه منجر به برخورد با آزار گر میشود و نه سبب ساز فرهنگ مقابله با آزار میگردد و تنها راه را برای افشاگری های بی حساب و کتاب و چه بسا هتک حیثیت میگشاید.
در پایان شایسته است که مکتوب را با حدیثی از حضرت رضا علیه السلام به اتمام برسانیم؛
🔹«الْمُذِیعُ بِالسَّیِّئَةِ مَخْذُولٌ وَ الْمُسْتَتِرُ بِالسَّیِّئَةِ مَغْفُورٌ لَهُ»؛
آن کس که گناه را نشر دهد مخذول و مطرود است و آن کس که گناه را پنهان مى دارد مشمول آمرزش الهى است.
«اصول كافى»، جلد ۲، باب ستر الذنوب.
@FANOUS_IKIU