حالا از سمت درمانجو/مُراجع: ‏۱. یه توهمی هست بین مردم که چیزی به‌عنوان «بهترین تراپیست» وجود داره. این راجع به متخصص زانو، ناخن‌کار، و حتی متخصص رژیم و تغذیه ممکنه صادق باشه. اما روان‌درمانی فیلدی هست که بسیار بسیار customized/اختصاصی هست. ینی برای هر مراجعی که میاد نیاز به احداث کانال اعتمادی مدل همونو داره، نیاز به شنیدن کامل داره، نیاز به تثبیت اعتماد و شل و سفت کردن لازم (عشق و نفرت، سخت‌گیری و بخشش) در مدیریت جلسات بسته به هموووون یه درمانجو رو داره، نیاز به دریافت سیگنال‌های غیرکلامی داره، نیاز به تانگو با احوال طرف در هر جلسه داره و ... و خب خیلی از اینا اصن شاید در توان درمانگر نباشه. مثلاً متد و شخصیتش نتونه از یه حدی سفت‌تر یا منعطف‌تر باشه. یا اصن خیلی ساده متد درمانی مناسب درمانجو شاید متد کاری این درمانگر نباشه. ‏واسه همین غیرممکنه بگیم یکی «بهترین تراپیست» یونیورسال برای همه‌ست. ‏۲. زانودرد داشته باشی معلومه که با عمل زانو چی می‌خری. ۲۰۰ میلیون تومن می‌دی، بعدش می‌تونی دوباره بری توچال. ‏یا طلاق می‌خوای بگیری، معلومه ۱۰۰ میلیون می‌دی وکیل، حضانت بچه رو می‌گیری به‌فرض. ‏اما فرض کن پارتنرت گاوه، منیجرت عوضیه، ماشینتو دزد برده، مادرت هم هی بهت سرکوفت می‌زنه هنوز. واضحه که تراپی لازمه. اما «دقیقاً» محصولی که داری پولشو می‌دی چیه؟ چه فرقی با سیگار یا نق زدن نوبتی با یه رفیق داره؟ ‏(من می‌دونم. اما می‌خوام بگم خروجی شفاف نیست. نمی‌تونه هم تضمینی باشه. و خودش نیاز به آموزش داره.) #impinfo