رباعیِ سراسر باز! دل بر هوست نهادنی نیست ولیک... درهای غمت گشادنی نیست ولیک... دل را به تو ای سنگ‌دل مهرگسل من دانستم که دادنی نیست ولیک... اثیر* (نزهة‌المجالس، جمال خلیل شروانی، تصحیح دکتر محمدامین ریاحی، چاپ دوم ۱۳۷۵، ص ۴۷۲) گویندۀ این رباعی اعجاب‌آور سه مرتبه با آوردن «ولیک» و ناتمام رها کردن جمله خواننده را سر کار گذاشته است! او به خواننده‌اش اجازه داده که ادامۀ این راه را خود طی کند، پایان مصرع‌ها را در خیال خود بسازد و با شاعر در لذّتِ ساختن و پرداختن رباعی شریک شود. آیا مدرن‌تر از این می‌توان شعر گفت؟! *رباعی در دیوان اثیر اخسیکتی تصحیح دکتر محمود براتی خوانساری نیست. در جنگ رباعی استاد میرافضلی هم در فصل رباعی‌های اثیر اخسیکتی نیامده است. پس احتمالا باید از اثیر اومانی یا اثیرالدین فتوحی مروزی باشد. @atefeh_tayyeh