عاشقانه های فاطیما
#اوکتاویوپاز
Канал
Иран
790
подписчиков
20,9 тыс.
фото
6,39 тыс.
видео
2,93 тыс.
ссылок
منتخب بهترین اشعار عاشقانه دنیا
عشق
گلایه
دلتنگی
اعتراض
________________
و در پایان
آنچه که درباره‌ی خودم
می‌توانم بگویم
این است:
من شعری عاشقانه‌ام
در جسمِ یک زن.
الکساندرا واسیلیو
نام مرا بنویسید
پای تمام بیانیه‌هایی که
لبخند و بوسه را آزاد می‌خواهند..
زن در تصویری که جامعه‌یِ مذکر
بر او تحمیل کرده محبوس است
بنابراین اگر به سراغِ انتخابِ آزاد برود
مانند این است که
حصارِ زندان را شکسته است
عاشقان می‌گویند:
عشق او را آدمی دیگر کرده است
و حق با آنهاست •••
عشق زن را به کلی دگرگون می‌کند
اگر جرئت کند عشق بورزد
اگر جرئت کند خودش باشد
باید تصویری را که دنیا
او را در آن محبوس کرده
نابود کند •••
#اوکتاویوپاز
@asheghanehaye_fatima
بر او تحمیل کرده محبوس است
بنابراین اگر به سراغِ انتخابِ آزاد برود
مانند این است که
حصارِ زندان را شکسته است
عاشقان می‌گویند:
عشق او را آدمی دیگر کرده است
و حق با آنهاست •••
عشق زن را به کلی دگرگون می‌کند
اگر جرئت کند عشق بورزد
اگر جرئت کند خودش باشد
باید تصویری را که دنیا
او را در آن محبوس کرده
نابود کند •••
#اوکتاویوپاز
@asheghanehaye_fatima
زن در تصویری که جامعه ی مذکر بر او تحمیل کرده محبوس است.بنابراین اگر به سراغ انتخاب آزاد برود مانند این است که حصار زندان را شکسته است.
عاشقان می گویند:
"عشق او را آدمی دیگر کرده است" و حق با آنهاست.
عشق زن را به کلی دگرگون می کند.اگر جرئت کند عشق بورزد, اگر جرئت کند خودش باشد، باید تصویری را که دنیا او را در آن محبوس کرده نابود کند.
📕دیالکتیک تنهایی
#اوکتاویوپاز
@asheghanehaye_fatima
عاشقان می گویند:
"عشق او را آدمی دیگر کرده است" و حق با آنهاست.
عشق زن را به کلی دگرگون می کند.اگر جرئت کند عشق بورزد, اگر جرئت کند خودش باشد، باید تصویری را که دنیا او را در آن محبوس کرده نابود کند.
📕دیالکتیک تنهایی
#اوکتاویوپاز
@asheghanehaye_fatima
@asheghanehaye_fatima
شب،چشمان اسبان که در شب می لرزند،
شب،چشمان آب در کشتزاری خفته،
شب در چشمان تو،چشمان اسبان،که در شب می لرزند،
در چشمان آب پنهانی تو.
چشمان آب برکه،
چشمان آب چاه،
چشمان آب رویا.
سکوت و انزوا
چون دو حیوان کوچک به هدایت ماه
از این آب ها می نوشند،
از این چشمان.
اگر تو چشمانت را بگشایی
شب دروازه های خزه اش را می گشاید،
قلمرو پنهانی آب دروازه هایش را می گشاید،
آبی که از دل شب چکه می کند.
و اگر آنها را ببندی،
رودی،جریانی بی صدا و آرام،
به درونت سیلاب می ریزد،پیش می رود،مکدرت می کند:
شب کرانه های روحت را می شوید.
#اوکتاویوپاز
#شاعر_مکزیک
ترجمه:
#احمد_میرعلایی
شب،چشمان اسبان که در شب می لرزند،
شب،چشمان آب در کشتزاری خفته،
شب در چشمان تو،چشمان اسبان،که در شب می لرزند،
در چشمان آب پنهانی تو.
چشمان آب برکه،
چشمان آب چاه،
چشمان آب رویا.
سکوت و انزوا
چون دو حیوان کوچک به هدایت ماه
از این آب ها می نوشند،
از این چشمان.
اگر تو چشمانت را بگشایی
شب دروازه های خزه اش را می گشاید،
قلمرو پنهانی آب دروازه هایش را می گشاید،
آبی که از دل شب چکه می کند.
و اگر آنها را ببندی،
رودی،جریانی بی صدا و آرام،
به درونت سیلاب می ریزد،پیش می رود،مکدرت می کند:
شب کرانه های روحت را می شوید.
#اوکتاویوپاز
#شاعر_مکزیک
ترجمه:
#احمد_میرعلایی
@asheghanehaye_fatima
بخشی از منظومه «سنگ آفتاب»:
ﺑﯿﺪﯼ ﺍﺯ ﺑﻠﻮﺭ ، ﺳﭙﯿﺪﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺁﺏ ،
ﻓﻮﺍﺭﻩﺍﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﺩ ﮐﻤﺎﻧﯽﺍﺵ ﻣﯽﮐﻨﺪ ،
ﺩﺭﺧﺘﯽ ﺭﻗﺼﺎﻥ ﺍﻣﺎ ﺭﯾﺸﻪ ﺩﺭ ﺍﻋﻤﺎﻕ ،
ﺑﺴﺘﺮ ﺭﻭﺩﯼ ﮐﻪ ﻣﯽﭘﯿﭽﺪ ، ﭘﯿﺶ ﻣﯽرﻭﺩ ،
ﺭﻭﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺧﻢ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﺩﻭﺭ ﻣﯽﺯﻧﺪ
ﻭ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﺳﺖ :
ﮐﻮﺭﻩ ﺭﺍﻩ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ
ﯾﺎ ﺑﻬﺎﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﯽﺷﺘﺎﺏ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ،
ﺁﺑﯽ ﺩﺭﭘﺸﺖ ﺟﻔﺘﯽ ﭘﻠﮏ ﺑﺴﺘﻪ
ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺐ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺭﺍ ﻣﯽﺟﻮﺷﺪ ،
ﺣﻀﻮﺭﯼ ﯾﮕﺎﻧﻪ ﺩﺭﺗﻮﺍﻟﯽ ﻣﻮﺝﻫﺎ ،
ﻣﻮﺟﯽ ﺍﺯ ﭘﺲ ﻣﻮﺝ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﻣﯽﭘﻮﺷﺎﻧﺪ،
ﻗﻠﻤﺮﻭﯼ ﺍﺯ ﺳﺒﺰ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﺎﻧﯿﺶ ﻧﯿﺴﺖ
ﭼﻮﻥ ﺑﺮﻕ ﺭﺧﺸﺎﻥ ﺑﺎﻝﻫﺎ
ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ،
ﮐﻮﺭﻩ ﺭﺍﻫﯽ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ
ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺁﯾﻨﺪﻩ ،
ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﯿﺮﻩ ﻭ ﻏﻤﻨﺎﮎ ﺷﻮﺭﺑﺨﺘﯽ ،
ﭼﻮﻥ ﭘﺮﻧﺪﻩﺍﯼ ﮐﻪ ﻧﻐﻤﻪﺍﺵ ﺟﻨﮕﻞ ﺭﺍ ﺳﻨﮓ ﻣﯽﮐﻨﺪ ،
ﻭ ﺷﺎﺩﯼﻫﺎﯼ ﺑﺎﺩﺁﻭﺭﺩﻩﺍﯼ ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎﯼ ﭘﻨﻬﺎﻥ
ﺑﺮﺳﺮ ﻣﺎ ﻓﺮﻭ ﻣﯽﺑﺎﺭﺩ ،
ﺳﺎﻋﺎﺕ ﻧﻮﺭ ﮐﻪ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﻣﻨﻘﺎﺭ ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ ،
ﺑﺸﺎﺭﺕﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ دستﻫﺎﻣﺎﻥ ﻟﺐ ﭘﺮ ﻣﯽﺯﻧﺪ ،
ﺣﻀﻮﺭﯼ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻫﺠﻮﻡ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﺗﺮﺍﻧﻪ ،
ﭼﻮﻥ ﺑﺎﺩﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺟﻨﮕﻞ ﺑﺴﺮﺍﯾﺪ ،
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺧﯿﺮﻩ ﻭ ﻣﺪﺍﻭﻡ ﮐﻪ ﺍﻗﯿﺎﻧﻮﺱﻫﺎ
ﻭ ﮐﻮﻩﻫﺎﯼ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻮﺍ ﻣﯽﺁﻭﯾﺰﻧﺪ ،
ﺣﺠﻤﯽ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻋﻘﯿﻘﯽ ﺑﮕﺬﺭﺩ ،
ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ، ﺷﮑﻤﯽ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ، ﺳﺎﺣﻞﻫﺎ ،
ﺻﺨﺮﻩ ﺍﯼ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺍﺯ ﺁﻓﺘﺎﺏ ، ﺑﺪﻧﯽ ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﺍﺑﺮ ،
ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﺭﻭﺯ ﮐﻪ ﺷﺘﺎﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﭘﯿﺶ ﻣﯽﺟﻬﺪ ،
ﺯﻣﺎﻥ ﺟﺮﻗﻪ ﻣﯽﺯﻧﺪ ﻭ ﺣﺠﻢ ﺩﺍﺭﺩ ،
ﺟﻬﺎﻥ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺍﺯ ﻭﺭﺍﯼ ﺟﺴﻢ ﺗﻮ ﻧﻤﺎﯾﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،
ﻭ ﺍﺯ ﺷﻔﺎﻓﯿﺖ ﺗﻮﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻔﺎﻑ ﺍﺳﺖ ،
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥ ﺗﺎﻻﺭﻫﺎﯼ ﺻﻮﺕ ﻣﯽﮔﺬﺭﻡ ،
ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﭘﮋﻭﺍﮐﯽ ﻣﯽﻟﻐﺰﻡ،
ﺍﺯ ﺧﻼﻝ ﺷﻔﺎﻓﯿﺖ ﭼﻮﻧﺎﻥ ﻣﺮﺩ ﮐﻮﺭﯼ ﻣﯽﮔﺬﺭﻡ ،
ﺩﺭ ﺍﻧﻌﮑﺎﺳﯽ ﻣﺤﻮ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺗﺎﺑﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻣﯽﺷﻮﻡ ،
ﺁﻩ ﺟﻨﮕﻞ ﺳﺘﻮﻥﻫﺎﯼ ﮔﻼﺑﺘﻮﻧﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﺟﺎﺩﻭ ،
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺯﯾﺮ ﺁﺳﻤﺎنﻫﺎﯼ ﻧﻮﺭ
ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﺩﺍﻻﻥﻫﺎﯼ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﻧﻔﻮﺫ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ،
ﻣﻦ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺗﻦ ﺗﻮ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻣﯽﮔﺬﺭﻡ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ،
ﺷﮑﻢ ﺗﻮ ﻣﯿﺪﺍﻧﯽﺳﺖ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺍﺯ ﺁﻓﺘﺎﺏ ،
ﭘﺴﺘﺎﻥﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺩﻭ ﻣﻌﺒﺪ ﺗﻮﺃﻣﺎﻥﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ
ﺧﻮﻥ ﺗﻮ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﻣﺘﻮﺍﺯﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺍﺳﺖ
ﻧﮕﺎﻩﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﭼﻮﻥ ﭘﯿﭽﮑﯽ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﯽﭘﯿﭽﺪ ،
ﺗﻮ ﺁﻥ ﺷﻬﺮﯼ ﮐﻪ ﺩﺭﯾﺎﯾﺖ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،
ﺑﺎﺭﻭﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻮﺭ ﺩﻭ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺎﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،
ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﻫﻠﻮ ، ﻧﻤﮑﺰﺍﺭ
ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﺻﺨﺮﻩﻫﺎ ﻭ ﭘﺮﻧﺪﻩﻫﺎﯾﯽ
ﮐﻪ ﻣﻘﻬﻮﺭ ﻧﯿﻤﺮﻭﺯﯼ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،
ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﻫﻮﺱﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﻟﺒﺎﺱ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ
ﭼﻮﻥ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪﯼ ﻣﻦ ﻋﺮﯾﺎﻥ ﻣﯽﺭﻭﯼ ،
ﻣﻦ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﻣﯽﮔﺬﺭﻡ ﺑﺪﺍﻥﺳﺎﻥ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺁﺏ ،
ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺒﺮﻫﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﻮﺷﯿﺪﻥ ﺭﻭﯾﺎ ﺑﻪ ﮐﻨﺎﺭﺵ ﻣﯽﺁﯾﻨﺪ،
ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﻍ ﺯﺭﯾﻦﭘﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺁﺗﺶ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ ،
ﻣﻦ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽاﺕ ﻣﯽﮔﺬﺭﻡ ﺑﺪﺍﻥ ﺳﺎﻥ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﺎﻩ ،
ﻭ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪﺍﺕ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺍﺑﺮﯼ ،
ﻭ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺷﮑﻤﺖ ﺑﺪﺍﻥ ﺳﺎﻥ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺭؤیایت ،
ﺫﺭﺕ ﺯﺍﺭ ﺩﺍﻣﻨﺖ ﻣﯽﺧﺮﺍﻣﺪ ﻭ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﺪ ،
ﺩﺍﻣﻦ ﺑﻠﻮﺭﺕ ، ﺩﺍﻣﻦ ﺁﺑﺖ ،
ﻟﺐﻫﺎﯾﺖ ، ﻃﺮﻩﯼ ﮔﯿﺴﻮﯾﺖ ، ﻧﮕﺎﻩﻫﺎﯾﺖ ،
ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺐ ﻣﯽﺑﺎﺭﯼ ، ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺯ
ﺳﯿﻨﻪﯼ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻥ ﺁبت ﻣﯽﮔﺸﺎﯾﯽ ،
ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﻥ ﺁﺑﺖ ﻣﯽ ﺑﻨﺪﯼ ،
ﺩﺭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻢ ﻣﯽ ﺑﺎﺭﯼ ، ﻭ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪﺍﻡ
ﺩﺭﺧﺘﯽ ﻣﺎﯾﻊ ﺭﯾﺸﻪ ﻫﺎﯼ ﺁﺑﺰﯼﺍﺵ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺍﻋﻤﺎﻕ ﻣﯽ ﺩﻭﺍﻧﺪ ،
ﻣﻦ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺩﯼ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻃﻮﻝ ﺗﻮﺭﺍ ﻣﯽﭘﯿﻤﺎﯾﻢ ،
ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺑﺪﻧﺖ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﻡ ﺑﺪﺍﻥ ﺳﺎﻥ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺟﻨﮕﻠﯽ ،
ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﻮﺭﻩ ﺭﺍﻫﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﻮﻫﺴﺎﺭﺍﻥ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺖ
ﻭ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﻟﺒﮥ ﻫﯿﭻ ﺧﺘﻢ ﻣﯽﺷﻮﺩ ،
ﻣﻦ ﺑﺮ ﻟﺒﮥ ﺗﯿﻎ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪﺍﺕ ﺭﺍﻩ ﻣﯽﺭﻭﻡ
ﻭ ﺩﺭ ﺷﮑﻔﺘﮕﯽ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺳﭙﯿﺪﺕ ﺳﺎﯾﻪﺍﻡ ﻓﺮﻭ ﻣﯽﺍﻓﺘﺪ ﻭ ﺗﮑﻪ ﺗﮑﻪ ﻣﯽﺷﻮﺩ ،
ﺗﮑﻪ ﭘﺎﺭﻩﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ ﮔﺮﺩ ﻣﯽﺁﻭﺭﻡ
ﻭ ﺑﯽ ﺗﻦ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﯾﺶ ﻣﯽﺭﻭﻡ ، ﺟﻮﯾﺎﻥ ﻭ ﮐﻮﺭﻣﺎﻝ ،
ﺩﺍﻻﻥﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺧﺎﻃﺮﻩ ،
ﺩﺭﻫﺎﯾﯽ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻗﯽ ﺧﺎﻟﯽ
ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥﻫﺎ ﯾﮑﺠﺎ ﻣﯽﭘﻮﺳﻨﺪ،
ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﮔﻮﻫﺮﻫﺎﯼ ﻋﻄﺶ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥ ﻣﯽﺳﻮﺯﻧﺪ ،
ﭼﻬﺮﻩﺍﯼ ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﯾﺎﺩﺵ ﻣﯽﺁﻭﺭﻡ ﻣﺤﻮ ﻣﯽﺷﻮﺩ ،
ﺩﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﻟﻤﺲ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺗﮑﻪ ﺗﮑﻪ ﻣﯽﺷﻮﺩ
ﻣﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻋﻨﮑﺒﻮﺕﻫﺎ ﺩﺭ ﺁﺷﻮﺏ
ﺑﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎﯼ ﺳﺎﻟﯿﺎﻥ ﻭ ﺳﺎﻟﯿﺎﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﻨﯿﺪﻩﺍﻧﺪ ،
ﺩﺭ ﺷﮑﻔﺘﮕﯽ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽﺍﻡ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ،
ﻣﯽﺟﻮﯾﻢ ﺑﯽ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﯿﺎﺑﻢ ، ﻣﻦ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺭﺍ ﻣﯽﺟﻮﯾﻢ ،
ﭼﻬﺮﻩﺍﯼ ﺍﺯ ﺁﺫﺭﺧﺶ ﻭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ
ﮐﻪ ﻣﯿﺎﻥ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎﯼ ﺍﺳﯿﺮ ﺩﺭ ﺷﺐ ﻣﯽﺩﻭﺩ ،
ﭼﻬﺮﮤ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﺳﺎﯾﻪﻫﺎ ،
ﺁﺑﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺳﻤﺎﺟﺖ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭﻡ ﺟﺎﺭﯼ ﺍﺳﺖ ،
ﻣﯽ ﺟﻮﯾﻢ ﺑﯽﺁﻧﮑﻪ ﺑﯿﺎﺑﻢ ، ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﻢ ،
ﮐﺴﯽ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻧﯿﺴﺖ ، ﺭﻭﺯ ﻓﺮﻭ ﻣﯽﺍﻓﺘﺪ، ﺳﺎﻝ ﻓﺮﻭ ﻣﯽﺍﻓﺘﺪ ،
ﻣﻦ ﺑﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﻘﻮﻁ ﻣﯽﮐﻨﻢ ، ﺑﻪ ﺍﻋﻤﺎﻕ ﻣﯽﺍﻓﺘﻢ ،
ﮐﻮﺭﻩ ﺭﺍﻩ ﻧﺎﭘﯿﺪﺍﯾﯽ ﺭﻭﯼ ﺁﯾﻨﻪﻫﺎ
ﮐﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺷﮑﺴﺘﮥ ﻣﺮﺍ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ،
ﭘﺎ ﺑﺮ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﻡ ، ﺑﺮ ﻟﺤﻈﻪﻫﺎﯼ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ ،
ﭘﺎ ﺑﺮﺍﻓﮑﺎﺭ ﺳﺎﯾﻪﺍﻡ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﻡ ،
ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﭘﺎ ﺑﺮ ﺳﺎﯾﻪﺍﻡ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﻡ ،
ﻣﻦ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺭﺍ ﻣﯽﺟﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻟﮑﺸﯽ ﭘﺮﻧﺪﻩﺍﯼ ﺍﺳﺖ،
ﻣﻦ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞ ﻋﺼﺮ ﻣﯽﺟﻮﯾﻢ
ﮐﻪ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﺮ ﺩﯾﻮﺍﺭﻫﺎﯼ ﺷﻨﮕﺮﻓﯽ ﻓﺮﻭﻣﯽﺍﻓﺘﺪ،
ﺯﻣﺎﻥ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﻣﯿﻮﻩﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﻣﯽﺭﺳﺎﻧﯿﺪ
ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﺮﮎ ﺑﺮ ﻣﯽﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺩﻭﺍﻥ ﺩﻭﺍﻥ
ﺍﺯ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﮔﻠﯽ ﺭﻧﮓ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﯽﺁﻣﺪﻧﺪ
ﻭ ﺩﺭ ﺣﯿﺎﻁﻫﺎﯼ ﺳﻨﮕﯽ ﻣﺪﺭﺳﻪﺷﺎﻥ ﭘﺮﺍﮐﻨﺪﻩ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ...
#اوکتاویوپاز
به فارسیِ #احمد_میرعلایی
بخشی از منظومه «سنگ آفتاب»:
ﺑﯿﺪﯼ ﺍﺯ ﺑﻠﻮﺭ ، ﺳﭙﯿﺪﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺁﺏ ،
ﻓﻮﺍﺭﻩﺍﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﺩ ﮐﻤﺎﻧﯽﺍﺵ ﻣﯽﮐﻨﺪ ،
ﺩﺭﺧﺘﯽ ﺭﻗﺼﺎﻥ ﺍﻣﺎ ﺭﯾﺸﻪ ﺩﺭ ﺍﻋﻤﺎﻕ ،
ﺑﺴﺘﺮ ﺭﻭﺩﯼ ﮐﻪ ﻣﯽﭘﯿﭽﺪ ، ﭘﯿﺶ ﻣﯽرﻭﺩ ،
ﺭﻭﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺧﻢ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﺩﻭﺭ ﻣﯽﺯﻧﺪ
ﻭ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﺳﺖ :
ﮐﻮﺭﻩ ﺭﺍﻩ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ
ﯾﺎ ﺑﻬﺎﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﯽﺷﺘﺎﺏ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ،
ﺁﺑﯽ ﺩﺭﭘﺸﺖ ﺟﻔﺘﯽ ﭘﻠﮏ ﺑﺴﺘﻪ
ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺐ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺭﺍ ﻣﯽﺟﻮﺷﺪ ،
ﺣﻀﻮﺭﯼ ﯾﮕﺎﻧﻪ ﺩﺭﺗﻮﺍﻟﯽ ﻣﻮﺝﻫﺎ ،
ﻣﻮﺟﯽ ﺍﺯ ﭘﺲ ﻣﻮﺝ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﻣﯽﭘﻮﺷﺎﻧﺪ،
ﻗﻠﻤﺮﻭﯼ ﺍﺯ ﺳﺒﺰ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﺎﻧﯿﺶ ﻧﯿﺴﺖ
ﭼﻮﻥ ﺑﺮﻕ ﺭﺧﺸﺎﻥ ﺑﺎﻝﻫﺎ
ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ،
ﮐﻮﺭﻩ ﺭﺍﻫﯽ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ
ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺁﯾﻨﺪﻩ ،
ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﯿﺮﻩ ﻭ ﻏﻤﻨﺎﮎ ﺷﻮﺭﺑﺨﺘﯽ ،
ﭼﻮﻥ ﭘﺮﻧﺪﻩﺍﯼ ﮐﻪ ﻧﻐﻤﻪﺍﺵ ﺟﻨﮕﻞ ﺭﺍ ﺳﻨﮓ ﻣﯽﮐﻨﺪ ،
ﻭ ﺷﺎﺩﯼﻫﺎﯼ ﺑﺎﺩﺁﻭﺭﺩﻩﺍﯼ ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎﯼ ﭘﻨﻬﺎﻥ
ﺑﺮﺳﺮ ﻣﺎ ﻓﺮﻭ ﻣﯽﺑﺎﺭﺩ ،
ﺳﺎﻋﺎﺕ ﻧﻮﺭ ﮐﻪ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﻣﻨﻘﺎﺭ ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ ،
ﺑﺸﺎﺭﺕﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ دستﻫﺎﻣﺎﻥ ﻟﺐ ﭘﺮ ﻣﯽﺯﻧﺪ ،
ﺣﻀﻮﺭﯼ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻫﺠﻮﻡ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﺗﺮﺍﻧﻪ ،
ﭼﻮﻥ ﺑﺎﺩﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺟﻨﮕﻞ ﺑﺴﺮﺍﯾﺪ ،
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺧﯿﺮﻩ ﻭ ﻣﺪﺍﻭﻡ ﮐﻪ ﺍﻗﯿﺎﻧﻮﺱﻫﺎ
ﻭ ﮐﻮﻩﻫﺎﯼ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻮﺍ ﻣﯽﺁﻭﯾﺰﻧﺪ ،
ﺣﺠﻤﯽ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻋﻘﯿﻘﯽ ﺑﮕﺬﺭﺩ ،
ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ، ﺷﮑﻤﯽ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ، ﺳﺎﺣﻞﻫﺎ ،
ﺻﺨﺮﻩ ﺍﯼ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺍﺯ ﺁﻓﺘﺎﺏ ، ﺑﺪﻧﯽ ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﺍﺑﺮ ،
ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﺭﻭﺯ ﮐﻪ ﺷﺘﺎﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﭘﯿﺶ ﻣﯽﺟﻬﺪ ،
ﺯﻣﺎﻥ ﺟﺮﻗﻪ ﻣﯽﺯﻧﺪ ﻭ ﺣﺠﻢ ﺩﺍﺭﺩ ،
ﺟﻬﺎﻥ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺍﺯ ﻭﺭﺍﯼ ﺟﺴﻢ ﺗﻮ ﻧﻤﺎﯾﺎﻥ ﺍﺳﺖ ،
ﻭ ﺍﺯ ﺷﻔﺎﻓﯿﺖ ﺗﻮﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻔﺎﻑ ﺍﺳﺖ ،
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥ ﺗﺎﻻﺭﻫﺎﯼ ﺻﻮﺕ ﻣﯽﮔﺬﺭﻡ ،
ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﭘﮋﻭﺍﮐﯽ ﻣﯽﻟﻐﺰﻡ،
ﺍﺯ ﺧﻼﻝ ﺷﻔﺎﻓﯿﺖ ﭼﻮﻧﺎﻥ ﻣﺮﺩ ﮐﻮﺭﯼ ﻣﯽﮔﺬﺭﻡ ،
ﺩﺭ ﺍﻧﻌﮑﺎﺳﯽ ﻣﺤﻮ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺗﺎﺑﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻣﯽﺷﻮﻡ ،
ﺁﻩ ﺟﻨﮕﻞ ﺳﺘﻮﻥﻫﺎﯼ ﮔﻼﺑﺘﻮﻧﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﺟﺎﺩﻭ ،
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺯﯾﺮ ﺁﺳﻤﺎنﻫﺎﯼ ﻧﻮﺭ
ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﺩﺍﻻﻥﻫﺎﯼ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﻧﻔﻮﺫ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ،
ﻣﻦ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺗﻦ ﺗﻮ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻣﯽﮔﺬﺭﻡ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ،
ﺷﮑﻢ ﺗﻮ ﻣﯿﺪﺍﻧﯽﺳﺖ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺍﺯ ﺁﻓﺘﺎﺏ ،
ﭘﺴﺘﺎﻥﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺩﻭ ﻣﻌﺒﺪ ﺗﻮﺃﻣﺎﻥﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ
ﺧﻮﻥ ﺗﻮ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﻣﺘﻮﺍﺯﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺍﺳﺖ
ﻧﮕﺎﻩﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﭼﻮﻥ ﭘﯿﭽﮑﯽ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﯽﭘﯿﭽﺪ ،
ﺗﻮ ﺁﻥ ﺷﻬﺮﯼ ﮐﻪ ﺩﺭﯾﺎﯾﺖ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،
ﺑﺎﺭﻭﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻮﺭ ﺩﻭ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺎﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ،
ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﻫﻠﻮ ، ﻧﻤﮑﺰﺍﺭ
ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﺻﺨﺮﻩﻫﺎ ﻭ ﭘﺮﻧﺪﻩﻫﺎﯾﯽ
ﮐﻪ ﻣﻘﻬﻮﺭ ﻧﯿﻤﺮﻭﺯﯼ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ ،
ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﻫﻮﺱﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﻟﺒﺎﺱ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ
ﭼﻮﻥ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪﯼ ﻣﻦ ﻋﺮﯾﺎﻥ ﻣﯽﺭﻭﯼ ،
ﻣﻦ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﻣﯽﮔﺬﺭﻡ ﺑﺪﺍﻥﺳﺎﻥ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺁﺏ ،
ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺒﺮﻫﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﻮﺷﯿﺪﻥ ﺭﻭﯾﺎ ﺑﻪ ﮐﻨﺎﺭﺵ ﻣﯽﺁﯾﻨﺪ،
ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﻍ ﺯﺭﯾﻦﭘﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺁﺗﺶ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ ،
ﻣﻦ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽاﺕ ﻣﯽﮔﺬﺭﻡ ﺑﺪﺍﻥ ﺳﺎﻥ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﺎﻩ ،
ﻭ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪﺍﺕ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺍﺑﺮﯼ ،
ﻭ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺷﮑﻤﺖ ﺑﺪﺍﻥ ﺳﺎﻥ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺭؤیایت ،
ﺫﺭﺕ ﺯﺍﺭ ﺩﺍﻣﻨﺖ ﻣﯽﺧﺮﺍﻣﺪ ﻭ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﺪ ،
ﺩﺍﻣﻦ ﺑﻠﻮﺭﺕ ، ﺩﺍﻣﻦ ﺁﺑﺖ ،
ﻟﺐﻫﺎﯾﺖ ، ﻃﺮﻩﯼ ﮔﯿﺴﻮﯾﺖ ، ﻧﮕﺎﻩﻫﺎﯾﺖ ،
ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺐ ﻣﯽﺑﺎﺭﯼ ، ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺯ
ﺳﯿﻨﻪﯼ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻥ ﺁبت ﻣﯽﮔﺸﺎﯾﯽ ،
ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺩﻫﺎﻥ ﺁﺑﺖ ﻣﯽ ﺑﻨﺪﯼ ،
ﺩﺭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻢ ﻣﯽ ﺑﺎﺭﯼ ، ﻭ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪﺍﻡ
ﺩﺭﺧﺘﯽ ﻣﺎﯾﻊ ﺭﯾﺸﻪ ﻫﺎﯼ ﺁﺑﺰﯼﺍﺵ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺍﻋﻤﺎﻕ ﻣﯽ ﺩﻭﺍﻧﺪ ،
ﻣﻦ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺩﯼ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻃﻮﻝ ﺗﻮﺭﺍ ﻣﯽﭘﯿﻤﺎﯾﻢ ،
ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺑﺪﻧﺖ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﻡ ﺑﺪﺍﻥ ﺳﺎﻥ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺟﻨﮕﻠﯽ ،
ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﻮﺭﻩ ﺭﺍﻫﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﻮﻫﺴﺎﺭﺍﻥ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺖ
ﻭ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﻟﺒﮥ ﻫﯿﭻ ﺧﺘﻢ ﻣﯽﺷﻮﺩ ،
ﻣﻦ ﺑﺮ ﻟﺒﮥ ﺗﯿﻎ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪﺍﺕ ﺭﺍﻩ ﻣﯽﺭﻭﻡ
ﻭ ﺩﺭ ﺷﮑﻔﺘﮕﯽ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺳﭙﯿﺪﺕ ﺳﺎﯾﻪﺍﻡ ﻓﺮﻭ ﻣﯽﺍﻓﺘﺪ ﻭ ﺗﮑﻪ ﺗﮑﻪ ﻣﯽﺷﻮﺩ ،
ﺗﮑﻪ ﭘﺎﺭﻩﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ ﮔﺮﺩ ﻣﯽﺁﻭﺭﻡ
ﻭ ﺑﯽ ﺗﻦ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﯾﺶ ﻣﯽﺭﻭﻡ ، ﺟﻮﯾﺎﻥ ﻭ ﮐﻮﺭﻣﺎﻝ ،
ﺩﺍﻻﻥﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺧﺎﻃﺮﻩ ،
ﺩﺭﻫﺎﯾﯽ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻗﯽ ﺧﺎﻟﯽ
ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥﻫﺎ ﯾﮑﺠﺎ ﻣﯽﭘﻮﺳﻨﺪ،
ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﮔﻮﻫﺮﻫﺎﯼ ﻋﻄﺶ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥ ﻣﯽﺳﻮﺯﻧﺪ ،
ﭼﻬﺮﻩﺍﯼ ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﯾﺎﺩﺵ ﻣﯽﺁﻭﺭﻡ ﻣﺤﻮ ﻣﯽﺷﻮﺩ ،
ﺩﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﻟﻤﺲ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺗﮑﻪ ﺗﮑﻪ ﻣﯽﺷﻮﺩ
ﻣﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻋﻨﮑﺒﻮﺕﻫﺎ ﺩﺭ ﺁﺷﻮﺏ
ﺑﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎﯼ ﺳﺎﻟﯿﺎﻥ ﻭ ﺳﺎﻟﯿﺎﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﻨﯿﺪﻩﺍﻧﺪ ،
ﺩﺭ ﺷﮑﻔﺘﮕﯽ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽﺍﻡ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ،
ﻣﯽﺟﻮﯾﻢ ﺑﯽ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﯿﺎﺑﻢ ، ﻣﻦ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺭﺍ ﻣﯽﺟﻮﯾﻢ ،
ﭼﻬﺮﻩﺍﯼ ﺍﺯ ﺁﺫﺭﺧﺶ ﻭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ
ﮐﻪ ﻣﯿﺎﻥ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎﯼ ﺍﺳﯿﺮ ﺩﺭ ﺷﺐ ﻣﯽﺩﻭﺩ ،
ﭼﻬﺮﮤ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﺳﺎﯾﻪﻫﺎ ،
ﺁﺑﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺳﻤﺎﺟﺖ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭﻡ ﺟﺎﺭﯼ ﺍﺳﺖ ،
ﻣﯽ ﺟﻮﯾﻢ ﺑﯽﺁﻧﮑﻪ ﺑﯿﺎﺑﻢ ، ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﻢ ،
ﮐﺴﯽ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻧﯿﺴﺖ ، ﺭﻭﺯ ﻓﺮﻭ ﻣﯽﺍﻓﺘﺪ، ﺳﺎﻝ ﻓﺮﻭ ﻣﯽﺍﻓﺘﺪ ،
ﻣﻦ ﺑﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﻘﻮﻁ ﻣﯽﮐﻨﻢ ، ﺑﻪ ﺍﻋﻤﺎﻕ ﻣﯽﺍﻓﺘﻢ ،
ﮐﻮﺭﻩ ﺭﺍﻩ ﻧﺎﭘﯿﺪﺍﯾﯽ ﺭﻭﯼ ﺁﯾﻨﻪﻫﺎ
ﮐﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺷﮑﺴﺘﮥ ﻣﺮﺍ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ،
ﭘﺎ ﺑﺮ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﻡ ، ﺑﺮ ﻟﺤﻈﻪﻫﺎﯼ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ ،
ﭘﺎ ﺑﺮﺍﻓﮑﺎﺭ ﺳﺎﯾﻪﺍﻡ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﻡ ،
ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﭘﺎ ﺑﺮ ﺳﺎﯾﻪﺍﻡ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﻡ ،
ﻣﻦ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺭﺍ ﻣﯽﺟﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻟﮑﺸﯽ ﭘﺮﻧﺪﻩﺍﯼ ﺍﺳﺖ،
ﻣﻦ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞ ﻋﺼﺮ ﻣﯽﺟﻮﯾﻢ
ﮐﻪ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﺮ ﺩﯾﻮﺍﺭﻫﺎﯼ ﺷﻨﮕﺮﻓﯽ ﻓﺮﻭﻣﯽﺍﻓﺘﺪ،
ﺯﻣﺎﻥ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﻣﯿﻮﻩﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﻣﯽﺭﺳﺎﻧﯿﺪ
ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﺮﮎ ﺑﺮ ﻣﯽﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺩﻭﺍﻥ ﺩﻭﺍﻥ
ﺍﺯ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﮔﻠﯽ ﺭﻧﮓ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﯽﺁﻣﺪﻧﺪ
ﻭ ﺩﺭ ﺣﯿﺎﻁﻫﺎﯼ ﺳﻨﮕﯽ ﻣﺪﺭﺳﻪﺷﺎﻥ ﭘﺮﺍﮐﻨﺪﻩ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ...
#اوکتاویوپاز
به فارسیِ #احمد_میرعلایی