خانه‌ام ابریست اما ابر بارانش گرفته ست. در خیال روزهای روشنم کز دست رفتندم، من به روی آفتابم می‌برم در ساحت دریا نظاره. و همه دنیا خراب و خرد از باد است و به ره، نی زن که دائم مینوازد نی، در این دنیای ابراندود راه خود را دارد اندر پیش.
🍂 چشمهایم را می بندم و از پوستِ نازک شب بیرون میزنم به تو که میرسم مکث میکنم نگاهت شبیه دل اندوهگین آسمان بی ستاره است که دلتنگم میکند امشب ماه در زلال چشمانت عجیب تماشاییست...
