غم و شادی در نگاه مولانا: هر دمی فکری چو مهمان عزیز آید اندر سینه‌ات هر روز نیز فکر را ای جان، به جای شخص دان زانک شخص، از فکر دارد قدر و جان فکرِ غم گر راه شادی می‌زند کارسازی های شادی می‌کند خانه می‌روبد به تندی او زِ غیر تا در آید شادیِ نو زَ اصلِ خیر می‌فشاند برگ زرد از شاخِ دل تا بروید برگ سبزِ متصل ...... #مثنوی_مولانا دفترپنجم @Ashaarkotaa ️ 📘مولانا تمثیل زیبایی را در دفتر پنجم بیان می کند که در آن وجود آدمی مانند مهمانخانه ای است که دم به دم کسانی در آن می آیند و کسانی دیگر می روند.در واقع هر فکر و اندیشه ای که به ذهن ما می آید مثل این است که مهمانی وارد شده و جای مهمانی دیگر را گرفته است.افکار و اندیشه ها ماندگار نیستند و از این میان فکرهای شادی بخش و غم انگیز مدام جایشان عوض می شود. انسان فرهیخته و اندیشمند به موقت بودن این مهمانان (افکار شادی آور و غم انگیز)آگاهی دارد و لذا باید هیچ اندیشه ای را تثبیت نکند و قاب نگیرد. بلکه تنها شاهد آمد و رفت آن ها باشد. مانند میزبانی که از سَرِ کَرَم و با تمام وجود از همۀ مهمانان خوانده و ناخوانده اش به وجه احسن پذیرایی می کند. مولانا افكار و انديشه ها را به مهمان و اين تن را به مهمانخانه تشبيه مى كند. ️ غم، به علت ودليلى وارد مى شوند وصاحب خانه بايد كه اين مهمان را عزيز دارد. انسان باید نسبت به غم و شادی خوش استقبال و خوش بدرقه باشد و از آمدن غم پریشان نشود و برای خروج آن بی تابی نکند. از آمدن شادی هم دچار غفلت نشود و برای نگه داشتن اش پای نفشارد.اینگونه پی می برد که احوال عالم هرگز بر یک منوال نیست هر چند روزگار مدیدی هم بماند بالاخره خواهد رفت.....