. يا أبا هُريرة، أتبكي على الدُّنيا؟ بر دنیا میگریی، ابوهریره؟
لا والله، دُنياكم هذهِ لا تُبكيني... نه، به خدا سوگند، این دنیای شما مرا به گریه نمیاندازد...
إنَّما أبكي مِنْ ثِقَلِ الحِمْلِ، وسوء الرفيق، ومن قلةِ الزاد، وبُعدِ الطريق... گریهام از سنگینی بار مسئولیت است، از همراهان بد، از کمی توشه و دوری مسیر...
أبكي خوفًا مِن أسقُط يوم القيامة مِن على الصراط ولا أدخُل الجنَّة... میگریم از ترس اینکه روز قیامت از پل صراط فرو افتم و وارد بهشت نشوم...
وَدِدتُ أنِّي لَم أُخلق... ای کاش اصلاً آفریده نشده بودم...
الله تعالی به انسانها قدرت پرواز داده است اما خیلیها متأسفانه به رفتن سینهخیز رضایت میدهند، از زندگی در حد بهیمیت بسنده میکنند و همان را میپسندند و کمال مطلوب میپندارند؛ یعنی راحت و لذت و شهوت را میشناسند و بس. اغلب انسانها از صددرصد نیرویی که خداوند به آنان بخشیده است، پنج درصد آن را هم استفاده نمیکنند؛ یعنی غفلت و بیحالی، راهزن سرمایه زندگیشان میشود، از بالا رفتن بر قلههای رفیع شکوهمندی و عزت امتناع میورزند و در نتیجه در پستیها مانده و عمری را در آنجا سپری میکنند. کاش میدانستند که طلا هستند اما خود را به سفالی فروختهاند. خویشتن نشناخت مسکین آدمی // از فزونی آمد و شد در کمی خویشتن را آدمی ارزان فروخت // بود اطلس خویشتن بر دلق دوخت.
برای ما نگویید شما زن هستید جهاد برای شما نیست بله ما این را میدانیم اما زن های هستیم با ارواحِ مردانه نگویید جهاد شما تنها حج و عمره است خواهشات ما از این بیشتر است مرگ را در راه الله آرزو داریم میخواهیم گرامی ترین چیزی که داریم یعنی روح های خود را در راه الله فدا کنیم. در این زمانِ که خیلی از مرد ها خیال جهاد بر سر ندارند ولی ما هستیم که فکر و خیال خواهران و برادران مظلوم و اسیر مان خواب را از چشم های ما ربوده.🥀
مهم نیست کوه چقدر بلند باشد ﴿خورشید همیشه طلوع میکند﴾
نسلی از دل ناامیدی برمی خیزد با علم، بسیار قوی، توانا و سرسخت.
"از دل ویرانههای این امت، کسی برخواهد خواست که پرچم را به دوش خواهد گرفت، روح جهاد را در این امت زنده خواهد ساخت و آن را به سوی پیروزی و اقتدار رهبری میکند؛ با تکیه بر نیروی ایمان، الهام گرفتن از عزت گذشتمان...
این است تمامی مراحل تاریخ امت اسلامی ما؛ از سختی آزمونها برمیخیزد تا نیرومندتر و استوارتر از پیش بازگردد،آماده برای ساختن آیندهای درخشان."