. يا أبا هُريرة، أتبكي على الدُّنيا؟ بر دنیا می‌گریی، ابوهریره؟ لا والله، دُنياكم هذهِ لا تُبكيني... نه، به خدا سوگند، این دنیای شما مرا به گریه نمی‌اندازد... إنَّما أبكي مِنْ ثِقَلِ الحِمْلِ، وسوء الرفيق، ومن قلةِ الزاد، وبُعدِ الطريق... گریه‌ام از سنگینی بار مسئولیت است، از همراهان بد، از کمی توشه و دوری مسیر... أبكي خوفًا مِن أسقُط يوم القيامة مِن على الصراط ولا أدخُل الجنَّة... می‌گریم از ترس اینکه روز قیامت از پل صراط فرو افتم و وارد بهشت نشوم... وَدِدتُ أنِّي لَم أُخلق... ای کاش اصلاً آفریده نشده بودم...