#ادب_قلبامیرالمؤمنین (ع) فرمود: «ذک قلبك بالأدب کما تذکی النار بالحطب»؛ دلت را به سبب
ادب، رشد بده؛ همان طور که آتش به سبب هیزم رشد پیدا میکند.
اولا آتش چوب را می سوزاند و از آن فقط یک چیز باقی می گذارد و آن هم خاکستر است.
انسان هم باید با آتش محبت خدا قلبش را تصفیه کند تا تعلقی جز محبت به خدا در آن باقی نماند.
ثانيا اگر قلب در قالب یک روش رفتاري الهي
ادب شود، رشد پیدا میکند؛ چرا که بدون تزکیه و پاک شدن، رشد و ترقی ممکن نیست.
سازمان وجودی قلب هم می تواند رشد کند و هم می تواند تنگ وضيق شود.
گاهی اوقات که می گوییم : دلم گرفته، اشاره به تضييق دل داریم و گاهی اوقات هم که می گوییم: دلم بازشد، منظورمان همان توسعه دل است.
رذایل اخلاقی مانند حسد و به طور کلی اعمال سيئه، قلب را نابود کرده و عرصه اش را تنگ میکند؛
و بالعکس فضایل اخلاقی و طاعات و عبادات، صفحه دل را باز می کند.
حال اگر قلبی به خداوند دل بستگی پیدا کند و مؤدب شود، رشد و توسعه پیدا می کند و دایره وسعتش بیش از گذشته می شود؛ یعنی دل بستگی به خدا، هم
ادب است و هم تزکیه؛
لذا اگردل، به یک موجود نامحدود تعلق پیدا کند، توسعه یافته و خودش هم نامحدود می شود.
اما اگر قلب که ظرفیت گنجایش نامحدود را دارد، به یک موجود محدود تعلق پیدا کند، تنگ و مضيق می شود و تحت فشار قرار می گیرد.
به طور کلی باید گفت که مادیات، دل گرفتگی ایجاد میکند و معنویات، دل را توسعه می بخشد.
#حاج_آقا_مجتبی_تهرانی #ادب_الهی، ص ۲۰۷
@apmkadeh