▪️یکم
با یکی از نزدیکان
#اهورا (پسرک مظلوم و مقتول رشتی) درباره کیفیت روابط افراد مرتبط با واقعه ( مادر. پدر. ناپدری و...) گفتگو می کردم. دیدم نتیجه اش آشفتگی و بی قیدی است و دیگر هیچ...
این فاجعه، نمونه ی خوفناکی ست از آن چه بر اثر بی کفایتی و جهل و سوی تدبیر بر سر خانواده ی ایرانی آورده ایم و حالا مصمم ایم جامعه را هم یک سره به همان مسیر منتهی به تباهی هدایت کنیم!
دوم
در مجتمع محل سکونت من، زنی بعد از متارکه از همسرش که مبتلا به اختلالات شدید عصبی بود، حالا با تنها فرزندش (پسرکی ۵-۴ ساله) زندگی می کند. شبانه روز صدای ضجه های طفل معصوم است که توی راه پله می پیچد؛ گاه برای تنبیه بدنی و گاه برای ساعت ها رها ماندن در تاریکی و تنهایی.
و انگار هیچ راهی برای خلاصی نیست...
سوم
در این کشور چه دستگاهی متولی تایید صلاحیت افراد برای سرپرستی فرزندان است؟ تکلیف کودکان نامشروع یا فرزندات صیغه چیست؟ حضانت بچه های طلاق بر چه اساس و الگویی به مرد یا زن سپرده می شود؟ آیا نهادی هست که شرایط مالی و مهمتر از آن روحی و روانی سرپرست را بسنجد؟ و این که؛ اصلن چیزی به نام کنترل و نظارت بر اعمال و رفتار اولیا نسبت به کودکان در مرام و قاموس دستگاه های رنگ به رنگ و عریض و طویل حمایتی وجود دارد؟ دادگاه های خانواده، وقتی حکم می کنند، به فرجام کودکان بی پناهِ بی گناهِ طلاق نظر دارند؟ بهزیستی در کجای زندگانی پررنج کودکان غریب افتاده در خانه های سیاه و وحشت آفرین این شهرهای بی رحم و ملتهب ایستاده است؟
#روزانه#جامعه#کودکان#کودک_آزاری@aminhaghrah
