ﺻﺒﺢ ﮐﻢ ﮐﻢ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ ﺍﺯ ﮐﻮﭼﻪ ﺍﺕ ﺭﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﺯ ﺭﻓﺘﮕﺮ ﺟﺎﺭﻭ ﮐﻨﺪ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﯼ ﯾﮏ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﯿﻦ ﺟﺎﺭﻭ ﮐﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺯﺩ ﻓﺤﺶ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﺩﺭ ﻏﺰﻝ ﺁﻭﺭﺩ ﺭﺍ ﻣﺎ ﺩﻭ ﺑﺮﮒ ﺍﺯ ﺷﺎﺧﻪ ﺍﯼ ﺩﺭﮔﯿﺮ ﻭ ﺩﺍﺭ ﺁﺫﺭﯾﻢ ﺯﺭﺩﯼ ﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻭ ﺳﺮﺧﯽ ﺍﺕ ﺍﺯ ﺷﺮﻡ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻌﺪﺍﺯ ﻋﻤﺮﯼ ﻫﻤﻨﺸﯿﻨﯽ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺣﮑﻢ ﺑﺎﺩ ﺑﺮﮔﺰﯾﺪﻥ ﺷﺎﺧﻪ ﺭﺍ ؟؟ ﯾﺎ ﮐﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﺳﺮﺩ ﺭﺍ؟؟ ﻏﺎﻟﺒﺎ ﭘﺎﯾﯿﺰﻫﺎ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺷﺎﻋﺮ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﭼﻨﯿﻦ ﻓﺼﻠﯽ ﺯﻧﯽ ﺷﻌﺮ ﻣﺮﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺩﺭ ﭼﻨﯿﻦ ﻓﺼﻠﯽ ﺑﺮ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﺯﻧﯽ ﺑﺎﺭﯾﺪ ﺑﺮﻑ ﺷﺪ ﻋﺮﻭﺳﯽ، ﺗﺎ ﺭﻭﺩ ﺁﻥ ﺭﺍﻩ ﺑﯽ ﺑﺮﮔﺮﺩ ﺭﺍ ﺁﻧﮑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﻣﯿﺮﻭﺩ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻗﺼﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﺍﺯ ﺻﯿﺪ ﻧﻬﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﻧﺒﻮﺩ ﻓﺎﺭﻍ ﺍﺯ ﻓﺮﺟﺎﻣﺸﺎﻥ ﺩﺭﯾﺎ ﺑﻪ ﮐﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﮐﺸﯿﺪ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺍﻫﻞ ﺳﺎﺣﻞ ﻫﺮﮐﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﺮﺩ ﺭﺍ # # # ﻣﯿﺮﺳﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪﺭ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻠﻌﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺳﺎﺣﻠﯽ ﺁﻧﺴﻮﯼ ﺩﻧﯿﺎ .. ﻻﺷﻪ ﯼ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻧﻬﻨﮓ ﻣﯽ ﻧﺸﯿﻨﺪ ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺍﯼ ﺳﺎﺣﻞ ﻧﺸﯿﻦ ﻣﯿﮕﺬﺍﺭﻡ ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺎﻋﺮ ﺷﺒﮕﺮﺩ ﺭﺍ علیرضا کیانی