شعر ، ادبیات و زندگی

#داستانک

نامه‌ی بابام

من ده سالم بود که بابام مرد.
یادم نمی آد که اون راجع به سیاست یا جنگ و صلح باهام حرفی زده باشه. حتماً یه همچین گفتگوهایی بینمون شده، اما تا اون جایی که به ذهنم می رسه حرفاش تأثیر شدیدی روم نذاشته. بابام از یه خونواده ی درجه سه بود. تو عمرش هم هیج وقت فعالیت سیاسی نکرده بود.
جلوی من الان یه نامه سی به تاریخ چهارده دسامبر هزار و هشتصد و نود و چهار. بابام توی این نامه نوشته: «من کشته مرده ی این نیستم که خودمو قربونی ایده های سرخرمن حضرات عالیه کنم. بالعکس، وقتی فکرش رو می کنم دلم از همین الان به حال پسرم می سوزه که یه روزی بایست رُل مدافع سرزمین آبا و اجدادی رو بازی کنه. اگه نویسنده بودم می زدم رو دست خانوم سوتنر، کتابی به مراتب بهتر علیه جنگ می نوشتم. هرچی که باشه جنگ در نهایت یعنی آدمکشی مجاز. وقتی آدمایی که رأس کارن، گیر می کنن و دیگه نمی دونن چه سیاستی رو پیاده کنن و مشکلات اقتصادی رو چه جوری حل کنن، از پشت پستو عروسک میهن پرستی رو درمی آرن. کفش و کلاهش هم می کنن تا مترسکشون جورِ جور شه: آخه مترسک میهن پرستی یه پاپوش به اسم دشمنِ خونی و یه سرپوش به اسم شهامت طلبی لازم داره. معلومم هست که بعدش همه شون میگن راهشون راه حقه و پای خداهاشونو می کشن وسط. آخر سر هم این پدرا و مادر او بچه های از دنیا بی خبرن که بایست تاوان جنگ رو بدن. جناب آقای ارتشبد هفت تا مدال و یه ملک اربابی می گیره، اون وقت بازمانده های بینوای کشته ها اگه سه مارک ماهونه ای که بابت از دست دادن باباشون می گیرن نباشه، کارشون ساخته س. بابت پسرا هم پولی به کسی نمیدن. اونا مجانی ان.»
یاد بابام گرامی باد!
اون که مُرده، حالا بذار رئیس دفتر تبلیغات نازی ها بیاد بهش بد و بیراه بگه، بذار وزارت جنگ بیاد علیه ش اعلام جرم کنه: به خاطر انکار فضائل جنگ، بستن افترا به حکومت وقت و اختلال در امور صنعت سنگ قبرسازی آلمان.

نویسنده: #کورت_توخولسکی
مترجم: #محمد_حسین_عضدانلو
@alahiaryparviz38