برای رها شدن از شرایط غمگین آنچه زمان حال می‌نامیم باید به آینده پناه برد. برای رفتن به آینده باید قرآن خواند. وقایع را باید از دریچهٔ نگاه یک «از ویرانی رستهٔ» رسیده به سرزمین نجات خواند. از آیندهٔ سبز خوشبو باید گذشتهٔ بدبوی غمگین را دید، حتی وقتی که هنوز جسمت در گذشته است. * * * از موقت بودن دنیا همین را بگویم که تو اکنون داری در گذشته‌ات زندگی می‌کنی. قرآن بسیاری اوقات وقایع آخرت را همانگونه روایت می‌کند که داستان یوسف را: با صیغهٔ ماضی. بهشتیان در بهشت خود بر دوزخ مطلع می‌شوند؛ گفتگویی می‌شود، همه چیز در گذشته در جریان است، انگار ما در بهشت خود داریم داستان گذشتهٔ خود را می‌خوانیم. مانند ترس از گل نشدن ضربه‌ای که بیست سال پیش به توپ زده شده و تیم‌مان با آن به جام جهانی رفته و باز با دیدنش دچار اضطراب می‌شویم که نکند این بار گل نشود! تصور می‌کنم بهشتیان هم از امکان گمراه شدن در دنیا یاد می‌کنند که {وَلَوْلَا نِعْمَةُ رَبِّي لَكُنتُ مِنَ الْمُحْضَرِينَ} [صافات:۵۷] اگر نعمت پروردگارم نبود، بی‌این رحمت من هم مانند تو در جهنم بودم. به احساس امن بعد از این گفتگو فکر کن. ببین، خواندن داستان نجاتی که گذشته زیباست. خواندن گذشته‌ای که گذشته احساس امنیت می‌دهد. چون ما به این دریچه نیازمندیم، امروز سورهٔ «صافات» را بخوان، یا خواهران صافات را. #بهشت_اندیشی