زنی را آفریده بودی نجیب دلربا آرام و مطیع تو، او را خستگی‌ناپذیر و نوشین میخواستی تو لبخندش را می‌خواستی و گشاده‌رویی‌هایش را گله‌هایش می‌آزردَت اشک‌هایش می‌رنجاندَت آرزوهایش می‌ترساندَت نقص‌هایش را انکار کردی سکوتش را نادیده گرفتی از بدخلقی‌هایش فرار کردی دردهای زن بزرگ شدند حرفهاش زیاد و خنده‌هاش ماسیدند زنی که خدا آفریده بود در زنی که تو آفریده‌ بودی جا نشد زن، زنِ تو غمگین بود #شعر