📚 بارون‌ درخت نشین نوشته ایتالو کالوینو/ترجمه مهدی سحابی/نشر نگاه بارون درخت­‌نشین، روایتی است از پسر نوجوانی به نام کوزیمو که پس از یک دعوای خانوادگی تصمیم می­گیرد ادامه زندگی­‌اش را بر فراز درختان بگذراند و قسم می­خورد که پایش هرگز دوباره به زمین نخواهد رسید. (قسمی که تا آخر عمر، سرسختانه به آن وفادار می­ماند.) روایتی عجیب و در عین حال شیرین. بارون درخت­‌نشین مدحیه­‌ای در باب تنهایی است. نوع خاصی از تنهایی که به انزوا نمی­‌انجامد؛ بلکه برعکس با حضوری موثر در جامعه همراه است. اما آنچه این حضور را متمایز می­کند پوزخند زدن به سنن دست و پاگیر و برخی هنجار و ناهنجارهای بی­‌پایه و اساس جامعه است. در نگاه من درخت­‌نشینی کوزیمو را می­توان دهن­‌کجی او به نظام اجتماعی دانست، گرچه او خود را از جامعه جدا نمی­کند. با این‌همه انگیزه و نیت کوزیمو از درخت­‌نشینی در قسمت اعظم کتاب اندکی مبهم به نظر می­‌رسد. همانطور که راوی داستان (برادر کوزیمو) می­‌گوید:«حقیقتی که او جستجو می­کرد از تیره دیگری بود، حقیقتی یکپارچه بود که نمی­شد آن را با واژه­ها بیان کرد بلکه باید با آن و در درون آن زندگی می­کردی. همانگونه که او زیست. تا دم مرگش سرسختانه به خویش وفادار ماند و تنها به این وسیله بود که توانست به ما درسی بیاموزد. »   شخصیت "جووانی خلنگ"، شخصیت مورد علاقه من در تمام کتاب بود. راهزن سرشناسی که کتاب خواندن را دوست دارد و پس از آشنایی با کوزیمو و قرض کردن کتاب از او علاقه­‌اش به ادبیات و دانش به حدی می­رسد که راهزنی را رها می­کند و گوشه­‌ای به کتاب خواندن مشغول می­‌شود. جوشش احساسات و علاقه او نسبت به چیز شگفت­‌انگیز و خارق­‌العاده­‌ای به نام "کتاب" و تغییری که مواجهه با ادبیات می­تواند در شخصیت آدمی ایجاد کند برایم کاملا قابل درک است.   حکایت عشق نیز در "بارون درخت­‌نشین" عجیب و در عین حال زیباست. گرچه شخصیت ویولتا (معشوقه کوزیمو) از آن گونه شخصیت­هاست که درک رفتارش و همذات­‌پنداری با او حداقل برای من، غالبا سخت است. در قسمتی از کتاب ویولتا از کوزیمو می­پرسد: «فکر نمی­کنی عشق باید به معنی از خودگذشتگی مطلق باشد؟ بعنی که آدم باید خودش را به حساب نیاورد؟» و کوزیمو پاسخ می­دهد: «عشق فقط زمانی رخ می­دهد که آدم خودش باشد. با همه نیرویش». دیدگاه من به دیدگاه کوزیمو نزدیک­تر است. هر چند عشق همیشه تغییر می­‌آفریند، اما گمان می­کنم عشق حقیقی نباید تمام هویت انسان را به یغما ببرد. بلکه باید جرئت تازه­‌ای به تو بدهد برای اینکه خودت باشی؛ هر چند مدت زمان این تجربه، اندک باشد.   در نهایت، "بارون درخت­‌نشین" را دوست داشتم چون شاعرانه است و زندگی شاعرانه را می­‌ستاید. چون به ادبیات ارادت دارد و به معجزه کلمات، باور. چون شخصیت­­های عجیب و به یادماندنی می­‌آفریند. چون بوی سبزه­‌زار می­‌دهد و خواندنش حس و حال خوردن گردوی تازه زیر سایه درخت گردوی تناوری را دارد که سایه مطبوعش روح طبیعت را به تو یادآوری می­کند. اگر به دنبال روایتی دلچسب هستید که در عین حال حرف­های مهمی برای گفتن داشته باشد بارون درخت­‌نشین انتخاب مناسبی خواهد بود. ✍ نگار باقری #معرفی_کتاب @adabi_sbu