اگر زنده ماندم و روزی باهم در خانه‌مان چای خوردیم برایت می‌گویم که این روزها چقدر سخت و دیر و دور گذشت. برایت می‌گویم که خط دستانم بی امتداد خط دستانت راه به جایی نمی‌بردند. می‌گویم که اگر بودی مداوا می‌شدیم. مداوا اگر نه ، این همه زخمی که به تن داریم کمی کمتر آزار جان‌مان می‌شدند. می‌گویم که نبودی و دستِ سردِ زنده بودن و زندگی نکردن گلویم را می‌فشرد. می‌گویم که بی‌تو به تلخیِ روزگارِ نداشتن‌ها و نبودن‌ها عادت کرده بودم. برایت می‌گویم که هوای اندوهناک شهر تا چه اندازه گرفته بود و پاییز و زمستانم چه سرد و دردآلود. می‌گویم که چطور دشت های دور را نیز گشتم و غم در آنجا هم بود. می‌گویم که دلتنگی امانم نمی‌داد و چطور حجمِ غمناکی بودم در کالبد آدمیزادی امیدوار.