شهید احمد مَشلَب

✿❀ ﴾﷽﴿ ❀✿
#رمان_لیلا 🌷🍃🍂
#قسمت_هفتاد_و_نهم

- اين  همه  دختر! اين  همه  زن !
 چرا انگشت  روي  خانم  داداش  من  گذاشتي ؟
حميد به  طرف  علي  مي رود چشم  در چشم  او دوخته  و با قاطعيت  مي گويد:
- آقا! قباحت  داره  جلو دانشجوها داد و فرياد نكنيد...
آنگاه  چشم  به  اطراف  دوخته  و بعد از كمي  اين  پا و آن  پا كردن  ادامه  مي دهد:
 - بله ... من  ليلا خانم  رو انتخاب  كردم  و از انتخاب  خودم  هم  پشيمان  نيستم
علي  پوزخندزنان  مي گويد:
- آقا رو باش ! طوري  حرف  مي زنه  كه  انگار ليلا جواب  بله  رو داده
 خيلي  ازخودت  مطمئني ، مگه  مي توني  ليلا رو مجبور كني
 كه  از ياد حسين  و از خاطرات حسين  جدا بشه ...
 حسين  يك  پارچه  آقا بود... گُل  بود...
حميد نفسي  بيرون  داده  با لحن  آرام تري  مي گويد:
- كسي  نمي خواد ليلا خانم  رو از خاطرات  شهيد جدا كنه
حميد درون  ماشين  مي نشيند. مي خواهد حركت  كند
 كه  علي  با پشت  انگشت سبابه  محكم  به  شيشة  ماشين  كوبيده
 به  فرياد مي گويد:
- اينو به  تو قول  مي دم  كه  ليلا به  تو جواب  نمي ده ، بيخودي  خودتو خسته  نكن
 حميد شيشة  پنجره  را پايين  كشيده  در جواب  علي  مي گويد:
- اين  رفتار از شما پسنديده  نيست ، شما كه  وكيل وصي  مردم  نيستين
 ليلاخانم  عاقل  و بالغند و حق  دارن  خودشون  در مورد زندگيشون  تصميم  بگيرن
 علي  بي اعتنا به  سخنان  او مي گويد:
- ميرزا قلمدون ! اين  خط ... اين  نشون ...
خلاصه  گفته  باشم  اون  طرفها آفتابي نشي  كه  با من  طرفي
 حميد پا روي  پدال  گاز فشار داده  و به  سرعت  دور مي شود زير لب  غرولندمي كند:
 - عجب  آدميه ! براي  من  شاخ  شونه  مي كشه ... مگه  من  بيدم  از اين  بادا بلرزم

#ادامہ_دارد...

نویسنده :مرضیه شهلایی

#رمان_لیلا 🌷🍃🍂
#قسمت_هشتادم
#قسمت_آخر
*
پشت  پنجره  ايستاده  است
پنجرة  خاطرات ، پنجرة  تنهايي ها و سنگ  صبوردل  تنگي ها
 به  افق  چشم  دوخته  و به  آن  زمان  فكر مي كند
كه  درون  لِنج ، دست هاي كوچكش  ميله هاي  عرشه  را محكم  مي فشرد
 لِنج  به  آرامي  با موج هاي  دريا بالا وپايين  مي رفت
  و او در تلاطم  امواج ، به  كرانه هاي  سراسر آبي  مي نگريست
 نسيم دريا صورتش  را نوازش  مي داد و بر موهايش  موج  مي ساخت
احساس  تنهايي مي كرد. چرا مادر او را تنها گذاشته  بود
 پدر مي گفت :«مادر به  يك  سفر طولاني رفته »
 ولي  چرا با او خداحافظي  نكرد، چرا صورتش  را نبوسيد
 چرا بي خبر رفت .مگر او را ديگر دوست  نداشت
پدر كنارش  آمد و دست  نوازش  بر سرش  كشيد
 پهلويش  نشست  و دست  به دور شانه اش  حلقه  كرد:
- ليلاجون ! بابا! دريا خيلي  قشنگه ؟
مي بيني  رنگش  مثل  رنگ  آسمونه !
ليلا چشم  در چشم  پدر دوخت  و به  آرامي  گفت
 - بابا جون ! مامان  حوراء هم  با كشتي  رفته  سفر
 مامان  حوراء هم  اين  دريارو ديده ؟
اشك  در چشم هاي  پدر جمع  شد
روي  به  سويي  ديگر چرخاند و بعد از آن كه بغضش  را فرو بلعيد
 نگاه  مهربانش  را به  او دوخت  و گفت :
- آره  دخترم ! مامان  حوراء هم  دريارو ديده
ليلا هيجان زده  رو به  پدر كرد و گفت :
-بابا جون!
پس  ما داريم  همان  جايي  مي ريم  كه  مامان  حوراء رفته ...
داريم مي ريم  پيش  مامان  حوراء... آره  باباجون ...
 .پدر ديگر طاقت  نياورد، بلند شد و ليلا را با دلخوشي هاي  كودكانه اش  تنهاگذاشت
دست  برلبة  پنجره  مي فشرد
چشم  از افق  برمي گيرد و پلك ها بر هم  مي نهد:
 «خداي  من ! اگه  امين  از من  بپرسه  بابا كو؟ كجا رفته ؟
 چي  بهش  بگم ؟
 منم  بهش بگم  بابات  رفته  سفر، رفته  به  يك  سفر طولاني ، خدايا! خدايا!»
مقابل  عكس  حوراء مي ايستد:
«مامان  حوراء! مي گي  من  چكار كنم ، فرهاد هم  مثل  ليلاي  توست
 مثل  ليلاي تو كه  قلب  كوچكش  شكست
مثل  ليلاي  تو كه  دوست  داشت  سر بر شانه هايت بگذاره  و تو براش  لالايي  بخوني ...»

چشم  از عكس  مادر برمي گيرد
 دست  بر حلقة  ازدواج  مي لغزاند با حسين نجوا مي كند، بغض آلود:
«حسين ! حسين ! كجايي !
 به  امين  چي  بگم ... چه  جوري  جاي  خالي  تو رو براش پُر كنم ...»
*
اصلان  وارد اتاق  مي شود
دست  دور شانة  ليلا حلقه  مي كند و همسو با ليلا برعكس  حوراء نگاه  مي ريزد
 از بهر دلداري  ليلا مي گويد:
- دادم  تابلوي  حسين  رو بكشن ، مي خوام  عكسش  بزرگ  شده  تو مغازم  باشه
ليلا با خوشحالي  به  پدر نگاه  مي كند.
اصلان  به  رويش  لبخند مي زند
 اصلان  به  طرف  پنجره  مي رود.
ليلا نيز او را همراهي  مي كند
 صداي  خندة امين  كه  با سهراب  و سپهر بازي  مي كرد،
نگاه  مشتاق  آن  دو را به  خود جلب مي كند
اصلان  نفسي  به  راحتي  كشيده  و بي آنكه  به  ليلا نگاه  كند
 با آرامشي  كه  درسخن  گفتنش  حاكم  است  مي گويد:
- ليلا! اونا منتظر جوابن ... تا كِي مي خواي  دستشونو تو حنا نگه  داري