#جمع_بندی_قسمت_سوم✍ چنانچه مشاهده کردید در تمامی ادعیه
#معروف و دارای
#اعتبار نزد شیعه که شیخ عباس قمی رحمه الله آنها را در مفاتیح الجنان گرد اوری کرده است، به طرز دقیقی عباراتی نظیر قرآن برای تفکیک روشنایی ماه و خورشید استعمال شده است.
چنانچه در بالا مشاهده نمودید ؛ در تمام آیات قران بدون استثناء و همینطور تمام روایات، همه جا برای ماه ؛ واژه
#نور یا
#منیر استعمال شده و حتی یک مورد از ضیاء برای ان استفاده نشده است. دلیلش هم روشن است ؛ چون واژه ضیاء
#فقط برای جسمی بکار میرود که نورانیتش از ذاتش هست در حالی که ماه نور ذاتی ندارد بلکه نورش عاریتی و عرضی است.
همین قرینه نشان میدهد که در آیه ی ۵ سوره ی مبارکه یونس ، مراد از
#نور در اینجا نور عرضی هست و الا جا داشت برای ماه هم کلمه ضیاء استعمال کند. ( دقت کنید )
✍ در آیه ۵ سوره یونس سیاق آیه وقتی صحبت به ماه میرسد عوض میشود ، یعنی میتوانست برای ایجاز( مختصر گویی ) در کلام ، بگوید :
"و جعل الشمس و القمر ضیاءان "
و قرار داد خورشید و ماه را دو ضیاء !
اما چنین
#نکرد! وقتی خداوند دو واژه متفاوت بکار میبرد ؛ دقیقا میخواهد به یک وجه تفاوت اساسی بین این دو اشاره کند ، لذا فرمود :
"و جعل الشمس ضیاء و القمر نورا"
در این آیه شریفه ،
#ضیاء منحصرا صفت
#شمس قرار گرفته است و
#نورا هم منحصرا صفت
#قمر ( دقت کنید)
👳♂شیخ جعفر سبحانی حفظه الله، در کتابِ منشور جاوید راجع به همین موضوع می نویسد :
🔅نكته قابل توجّه در آيه، اين است كه در مورد «خورشيد» لفظ «ضياء» و در مورد «ماه» لفظ «نور» بكار رفته است، اين دوگانگى در تعريف علّتى دارد! محققان میگويند: «ضياء» بمعنى نور
#ذاتی است، يعنى چيزى كه نور از خود آن بجوشد، در حاليكه « نور» مفهوم اعمّ از
#ذاتى و
#عرضى دارد، و چون خورشيد منبع جوشش نور، و نور ماه اكتسابى و عرضى است و از خورشيد سر چشمه میگيرد، از اين جهت در وصف آن دو، از دو
#لفظ #مختلف بهره گرفته شده است. مؤيّد اين نظر اين است كه قرآن كريم در آيات ديگر خورشيد را «سراج» و ماه را «نور» و يا «منير» خوانده است.
📒منبع؛ کتاب منشور جاويد جلد ۱ صفحه : ۳۱۲
🌐http://lib.eshia.ir/26678/2/312#ادامه_دارد...
@Zandiq_IQ7http://antizandiq.blog.ir