اگر با افلاطون که می‌پنداشت فلسفیدن تمرین مرگ است همدل باشیم باید اضافه کنیم که شعر گفتن هم تمرین مرگ است؛ از آن رو که شعر می‌تواند آدمی را در پیشگاه واژه‌ها بکشد و همزمان باز حیات دهد و روئین‌تن کند. و همچنین از آن رو تمرین مرگ است که شاعر پای مضمون مرگ را وسط می‌کشد تا با مواجهه رودررو با آن و تحت سلطه درآوردنش،بر ترس‌های بنیادین خود و مخاطبانی که شعر او را می‌خوانند، بر خشونت و تلواسه‌ی تاریخی جاخوش کرده در دل جامعه و خیلی چیزهای دیگر غلبه کند.
در پرونده‌ی پیش‌رو ابتدا جستار
#علی_مسعودی_نیا را می‌خوانید در باب سیر تطور مفهوم مرگ در شعر معاصرفارسی و سپس گفت‌وگویی را که با دکتر
#محمد_صنعتی در تبیین جایگاه فرهنگ مرگ‌دوستی و زوال‌پرستی در شعر
#فارسی انجام شده است. از مطالب دیگر این پرونده می‌توان به تک‌نگاری‌هایی از منظر ده شاعر به مضمون مرگ اشاره کرد که
#فروغ فرخزاد،
#احمد_شاملو،
#نصرت_رحمانی و ... از آن جمله‌اند. پایان‌بخش پرونده این شماره نیز میزگردی است که با موضوع بررسی نسبت
#شعر فارسی با مسئله‌ی
#مرگ و زوال با حضور
#مشیت_علایی،
#حمیدرضا_شعیری و
#لیلا_صادقی برگزار شد.
.
@vaznedonya
