#سرمایه_فرهنگی@SOCIAL_SCIENCE✍ فرهاد قنبری
سرمایه فرهنگی یکی انواع سرمایه ای است که
#بوردیو از آن نام می برد البته این سرمایه به نوعی با سرمایه نمادین در هم آمیخته است. سرمایه نمادین فرهنگی آن دسته از سرمایه فرهنگی می باشدکه برای مردم به عنوان نماد محسوب می شود و مردم برای دارنده آن احترام و منزلت خاصی قائل می شوند.
این سرمایه به انواع مختلفی خود را نمودار می کند.
اين سرمايه در سه مقوله سرمايه فرهنگی تجسم يافته، عينيت يافته و نهادی قابل بررسی است.
یکی از آنها سرمايه فرهنگی نهادی است که با مقررات نهادينه شده حاصل و از طريق انواع مدارك تحصيلی در ارتقا پايگاه اجتماعی موثر است. دیگری سرمايه فرهنگی تجسم يافته که از طريق شاخص های ميزان آشنايی و فعاليتهای هنری مانند موسيقی، سینما، تئاتر، خط و نقاشی، ورزش و زبان خارجی و ... مورد سنجش قرار می گيرد. و در نهایت سرمايه فرهنگی عينيت يافته که با مولفه هایی مانند كتابخانه شخصی، تابلوهای نقاشی، عضويت در كتابخانه و وسايل سخت افزاری مانند كامپيوتر، اينترنت، ماهواره، دوربين و مانند انها مورد بررسی قرار می گيرد.
در جوامع مختلف سرمایه فرهنگی ابزاری برای ایجاد تمایز بین طبقات مختلف اجتماعی به شمار می رود، در واقع افراد سعی می کنند با به دست آوردن جایگاههای بالاتر فرهنگی خود را از توده های جامعه متمایز کنند.
در دنیای امروز سرمایه فرهنگی به ابزاری برای نشان دادن تمایز طبقات سرمایه دار منجر شده است.
در این نوع «نمایش سرمایه» افراد به جای خواندن کتاب سعی در به نمایش گذاشتن کتابخانه ای غنی با کتاب های بی شمار در خانه هایشان می کنند، یا به جای کسب علم به خریدن مدارک بالای تحصیلی مبادرت می ورزند.
این طبقات که شاید درک بسیار نازلی از نقاشی و مجسمه سازی داشته باشند گاهی برای خرید یک تابلوی نقاشی یا یک مجسمه صدها میلیون تومان هزینه می کنند. هدف از چنین هزینه هایی این نیست که علاقه و شیفتگی خود را به هنر نشان دهند بلکه می خواهند به دیگران گوشزد کنند که ما از شما متمایز هستیم و توان این را داریم که چند میلیارد تومان را قاب کرده و به دیوار خانه نصب کرده یا گوشه ای از اتاقمان قرار می دهیم.
تئاتر و سینما و موسیقی نیز ابزارهایی برای این شوآف فرهنگی این طبقات محسوب می شود. در واقع بسیاری برای اینکه فلان خواننده یا بازیگر را از نزدیک دیده و شاید عکس یادگاری با او بگیرند حاضرند مبالغ گزافی هزینه نمایند تا در مهمانی ها و دیدار با آشنایان بگویند که ما فلان مبلغ را برای خرید بلیط فلان کنسرت یا تئاتر خرج کرده ایم.
این نوع به نمایش گذاشتن «من فرهنگی» که فقط با چاشنی ثروت صورت می گیرد در میان طبقات متوسط نیز (البته در گونه های ارزانتر آن)رواج پیدا کرده است.
افراد به جای مطالعه کتاب و فلسفه و تاریخ هنر و امثالهم سعی می کنند با تماشای فیلم های کارگردانان برجسته سینما، گوش دادن به موسیقی های خاص و خرید کتاب های فیلسوفان و شاعران و نویسندگانی که به نوعی مد روز محسوب می شوند، خود را از دیگران متمایز نمایند.
در چنین شرایطی است که در جامعه کتاب های
#فوکو یا
#دریدا ده برابر بیشتر از افلاطون و ارسطو چاپ شده و به فروش می رسد یا تا قبل از مرگ کیارستمی نام یک فیلم او را نیز نمی داند ولی تمام آثار تارانتینو یا نولان را تماشا کرده است.
●تصویر پایین عکس یک بلیط نمایشی به کارگردانی
#شهاب_حسینی است که به قیمت یک میلیون تومان به فروش گذاشته شده است.
اینکه شهاب حسینی چگونه از مجری گری و بازیگری به کارگردانی تئاتر رسیده است بماند ولی شخصی که این بلیط را می خرد نه بلیط تماشای تئاتر بلکه بلیط تماشای شهاب حسینی و علی نصیریان را خریده است.
بر اساس تجربه شخصی خود چند نمایش خوب و تاثیر گذار که دیده ام اغلب صندلی های سالن خالی بوده است و بالعکس برای تماشای چند نمایش با بازیگران معروف (مثال نمایش نامه های عاشقانه از خاورمیانه ) جز اتلاف وقت چیزی نصیبم نشده است.
@kharmagaasyon.ir/HmtO4👥کانال علوم اجتماعی، مسائل روز
👥@SOCIAL_SCIENCE