شورای بازنشستگان ایران

پاسخ ما به  قتل و خشونت در زندانها و خیابان تا چوبه های دار #نه_به_آپارتاید_جنسیتی

در هفته های گذشته بخصوص بعد از شکست انتخاباتی حکومت،شاهد خشونت افسارگسیخته حاکمان علیه مردم بویژه زنان هستیم.
از  شلیک به #آرزو_بدری،پزشک جوانی که به جرم #بی_حجابی، در خودرو شخصی خود مورد اصابت گلوله  قرار گرفت و توان راه رفتن را از دست داد  تا جنگ با دختران نوجوان چهارده ساله،  #نفس_حاجی_شریف که شبیه به جنایت قتل #مهسا_امینی، سرش را  به تیر چراغ برق کوبیدند و در خودرو مرگ گشت ارشاد ، زانو به گردنش فشردند.
همانطور که در تراژدی حمله به کودک مهاجر افغانستانی، گردن‌کودک ناشنوا را سبعانه زیر فشار زانوی مامور حکومتی، شکستند.

این کابوس جنگ هر روزه زنان و همه انسانهایی است که تحت حاکمیت زور و فساد و تبعیض زندگی می کنند.
جنگی که با شروع #انقلاب_زن_زندگی_آزادی ابعاد گسترده ای پیدا کرد و زنان و  کارگران و معلمان ،بازنشستگان و پرستاران، جوانان و دانشجویان و  همه مردم را در یک صف مقابل مناسبات حاکم قرار داده است.
همچنان که زنان زندانی سیاسی شجاعانه در اعتراض علیه احکام اعدام فعالین زن، تحصن کردند و صدای فریاد هایشان جهانی شد.
همراه با  #سه_شنبه_های_نه_به_اعدام هر هفته دست به اعتصاب غذا می زنند و در اعتراض به خبر شوک آور اعدام #رضا_رسایی، سکوت نکردند و مورد حمله وحشیانه گارد زندان قرار گرفته و مجروح شدند.
زنان زندانی سیاسی اوین، جانانه  در صف مقدم مبارزه علیه دیکتاتوری حاکم، ایستاده اند.
حاکمیتی که  تلاش می کند با اعدام و کشتار و خشونت، سبعیت مطلق خود را به نمایش بگذارد و مردم به جان آمده را به عقب براند.
هر روز با اسامی طرح های سرکوب، از حجاب بان ،نور و طوبی در خیابانها لشگر کشی می کنند تا خاکریز فتح شده حجاب از سوی زنان را باز پس بگیرند به طوری که روزانه شاهد حضور انواع نیروهای امنیتی _نظامی در خیابانها، برای حجاب اجباری هستیم و زنان نه تنها قدمی به عقب برنمی گردند، بلکه شاهد شکستن زنجیرهای آپارتاید جنسیتی با قدم های استوار زنان بی حجاب همانند #زارا_اسماعیلی  هستیم که جسورانه در خیابان آواز می خوانند و زنان و مردان رهگذری که با هر نوایی در خیابان به رقص در می آیند.
رقص و آواز و فریاد اتحاد ما تمام آوار سهمگین چندین دهه مناسبات ضد زن حاکم را به کنار خواهد زد و دور نیست روزی که  همچون آغوش زیبایی #کیمیا_علیزاده و #ناهید_کیانی در  المپیک،همگی یکدیگر را به آغوش بفشاریم و سرود پیروزی سر دهیم.
اینچنین است که جنبش #زن_زندگی_آزادی  تا برپایی یک دنیای شاد آزاد و برابر  برای همه انسانها سر باز ایستادن ندارد.

#زن_زندگی_آزادی
#نه_به_حجاب_اجباری
#نه_به_آپارتاید_جنسیتی

ندای زنان ایران
مرداد ۱۴۰۳

@Shbazneshasteganir

کیمیا و ناهید در " المپیک"

ماهیت بازیهای رقابتی ( چه در عرصه داخلی و یا جهانی) از جمله المپیک نه بر مبنای ورزش و سلامت عمومی جامعه بلکه بر پایه رو در رو قراردادن انسانها و تحکیم ساختار سلسله مراتبی قدرت و امتیاز و حذف دیگرانیست که ضعیفترند و نهایتا پرچم و سرود حکومتی بر عرش می‌رود که   هم از تبعات سیاسی و هم از تبعات مادی این رقابت‌ها سود می‌برد.

المپیک یک رویکرد مهم برای سرمایه جهانیست چرا که میلیاردها دلار از جیب مردم به حساب‌های صنایع و همچنین سلبریتیهایی که نماینده حکومتها هستند سرازیر می‌شود.

برندگان این بازیها و آنهایی که سکویی نصیبشان می‌شود در نهایت یا به مهره تبلیغاتی رژیم‌ها و کارخانجات و صنایع تبدیل می‌شوند و یا منزوی شده و با یک مدال در کنج خانه فراموش میگردند و مردم هم که عملا جز ضرر و از دست دادن بخشی از دارایی شان نفعی از این رقابت‌ها نمیبرند.


با این مقدمه اما باید گفت که جمهوری اسلامی با نگاه سیاسی به ورزشکاران و البته فراتر از این روند معمول دنبال تمکین محض و تحمیل اراده خود به ورزشکاران در اجرای سیاست های خود و استفاده بشدت ابزاری از آنان برای تبلیغات حکومتی ست و ذره ای تمرد و استقلال ورزشکاران را بر نمیتابد و با یورش تبلیغاتی به آنان ،  استقلال و قابلیت های فردیشان را سرکوب میکند. نمونه بارز آن نفرت پراکنی و تبلیغات صدا و سیما علیه #کیمیا_علیزاده است .

نفرت پراکنی صدا و سیما علیه کیمیا علیزاده به چه معناست ؟؟اگر مبنا ورزش است که هر دو رزشکارند،  ولی اینطور نیست.

کیمیا ساختار شکنی کرد ( البته در همان ساختار ورزش رقابتی جا گرفت) ولی به مناسبات زورگویی ج ا  " نه " گفت. از این جهت  او در قلب میلیونها زن و مرد جای دارد و برنده است. او و ناهید چون دو یار و همدرد به هم عشق دادند و در گوش هم زمزمه کردند که در یک مسیر و با یک درد مشترک می‌جنگند ،  نه برای مدال بلکه برای یک زندگی بدون خشونت و تبعیض!

#جنگ_علیه_زنان

#المپیک_ورزش_حکومتها

شورای بازنشستگان ایران


@Shbazneshasteganir

عبور از سنگلاخ تردید!

✍🏻هوشنگ گلمکانی:

هنوز داشتم به حرف‌های امیر نادری درباره بهرام بیضایی و گریه او با موضوع غربت ارسن ولز (که در یکی از پست‌های قبلی آمده) فکر می‌کردم که خبری دیدم با عکسی از کیمیا علیزاده که با پرچم بلغارستان در مسابقه‌های تکواندوی اروپا برنده مدال شده است. به دوست و همکارم که این خبر را با حسرت گفتم، گفت کجای کاری؟ امسال در تیم پناهندگان در المپیک پاریس، بیش‌ترین تعداد اعضای تیم (چهارده نفر) ایرانی هستند. و تازه این‌ها بجز ورزشکارانی هستند که با پرچم کشورهای دیگر در المپیک شرکت می‌کنند.
بنابراین شنیدن خبر رفتن محمد رسول‌اف از کشور هم جای تعجب ندارد. آدم‌ها، به‌خصوص هنرمندان، وقتی عرصه را بر خود تنگ ببینند، می‌روند. حتی اگر ندانند چه در انتظارشان است. ویدئوی کوتاه کوهستان سنگی که گویا رسول‌اف با عبور از آن از مرز گذشته، توصیف سینمایی مینیمال عبور از سنگلاخ تردید است. تاریخ معاصر، و پیش از معاصر، حکایت‌های فراوان از این گونه مهاجرت‌ها دارد.
تاسف آن‌جاست که اصحاب قدرت از این اتفاق‌ها استقبال می‌کنند، انگار که رفع مزاحمتی شده باشد.


#محمد_رسول_اف
#کیمیا_علیزاده
#مهاجرت



@Shbazneshasteganir