▪️ اکنون با آغاز نیمه سوم سال ۹۷ و در تازهترین مطلب پرونده #سالنامه_شهرستان_ادب خوب است نگاهی به پربازدیدترین مطالب این سایت در فصل پاییز بپردازیم.
پربازدیدترین مطالب سایت شهرستان ادب در مهر، آبان و آذر ۱۳۹۷ (و در سه حوزه «یادداشتها و مصاحبهها»، «شعرها و داستانها» و «خبرها وگزارشها») به شرح زیر است :
«...ژاپنیها در قرن پنجم میلادی خط را از چینیها آموختند. با این وجود، قدیمیترین مجموعههای شعری در ادبیات ژاپن در قرن هشتم میلادی تدوین شد که یکی مجموعه شعر به زبان چینی و دیگری مجموعه شعر به زبان ژاپنی است که "مان یو شو" نام دارد. این مجموعه شامل فرمهای سنتی شعر ژاپن است که با توجه به تعداد حروف در واحدهای شعر به چهار نوع تقسیم میشود. از این میان، تانکا (شعر کوتاه) محبوبترین و عمدهترین فرم شعر ژاپنی شناخته شده است. این نوع شعر به ترتیب از واحدهای پنج هجایی، هفت هجایی، پنج هجایی، هفت هجایی و هفت هجایی تشکیل شده که در مجموع دارای سی و یک هجا است. . در قرون شانزده و هفده فرم جدیدی به نام "هایکای" رواج یافت که از واحدهای پنج، هفت و پنج هجایی تشکیل میشود. محتوای این قالب شعری در ابتدا صرفا طنز بود اما با شروع دوره مهای جی (دوره تجددگرایی و غربزدگی ژاپن)، کم کم تعمق فکری پیدا کرد و به #هایکو تغییر نام یافت. شعر ژاپنی که به زیباییشناسی سنتی متکی بود، در این دوره مورد انتقاد واقع شد و دستخوش تغییر گردید...».
حاصل جمع تعهد ادبی و دینی-انسانی رضا اسماعیلی، شاعر و منتقد ادبی، در ابتدای این نشست به تفاوتهای سرایش شعر در دوران گذشته و امروز اشاره کرد و اظهار داشت: "چهرههای بزرگی از میان شاعران کلاسیک ادبیات فارسی، فیلسوف یا اندیشمند یا دانشمند بودهاند اما شعر نیز میسرودهاند. دلیلش آن است که بسیاری از این بزرگان دغدغه این نداشتند که شاعر شناخته بشوند، بلکه آنها شعر را رسانهای قدرتمند میدانستهاند که از طریق آن میتوانستند با مردم ارتباط برقرار کنند و حکمت دینی یا اندیشههای خود را از این طریق ترویج کنند."
به گفته این شاعر "امروز اما چرخه برعکس شده است: شاعری که دارای طبع خدادادی است وقتی میبیند حرفی برای گفتن ندارد و دچار فقر اندیشه است، یا در دامچاله صورتگرایی فرو میرود، شعر عاشقانه عریان اروتیک میسراید و اگر هم شعر آیینی میسراید اشعارش سرشار از کژتابی مضمونی و اعتقادی است و خلاصه آن که در صورت شعر میماند. شعر طنز او هم به لودگی میرسد و در نهایت اگر بخواهد فقط به شعر توجه کند، چون حرفی برای گفتن ندارد، به زبانآوری، صنعتگری، خیال پردازی و تصویربازی مشغول میشود. شاعری که دچار فقط اندیشه است این کاستی را با مرعوب کردن مخاطب جبران میکند، طوری که مخاطب تصور میکند او حرف زیادی برای گفتن دارد اما اینگونه نیست."
اسماعیلی سپس به «آیینهکاری سکوت» سکوت پرداخت و نیلوفر بختیاری را شاعری دانست که در این مجموعه "تعهد ادبی را با تعهد دینی و انسانی جمع کرده است" : وقتی مجموعه شعر خانم بختیاری را میخواندم دیدم او شاعری است که سرودههایش جمع بین تعهد ادبی و تعهد دینی و انسانی است. تعهد ادبی یعنی چگونه گفتن، یعنی صورت و ساختار و تکنیک. تعهد دینی و انسانی یعنی در کنار چگونه گفتن، به چه گفتن نیز بها بدهیم، این دو را با هم تلفیق کنیم و حرفی برای گفتن داشته باشیم. این اتفاق در این مجموعه شعر افتاده است. بخصوص وقتی غزلها را میخوانیم متوجه می شویم که آمیزهای است از چگونه گفتن و چه گفتن. شاعر فقط زبانآوری نکرده است و نمیخواهد با کلمات بازی کند، بلکه دغدغهای و دردی و حرفی داشته است و آنها را با کلمات بیان کرده است. شعر برای شاعر فقط هدف نبوده است بلکه وسیلهای برای ابلاغ پیامهای انسانی بوده است...»