#هرودوت مینویسد:
#ایرانیان #معبد نمیسازند، برای خدا
#پیکره و
#مجسمه نمیسازند. آنها
#خدای_آسمان را عبادت میکنند و
#میترا و
#اَناهیتا و همچنین زمین و آب و آتش را میستایند. آنها حیوانات را
در جاهای پاک قربانی میکنند و گوشت قربانی را
در میان مردم تقسیم میکنند و عقیده ندارند که باید چیزی از آن را
به خدا داد، زیرا میگویند که آنچه
به خدا میرسد و خشنودش میسازد
#روح_قربانی است نه گوشت او. وقتی میخواهند قربانی بدهند حیوان را
به جائی که فضای باز است میبرند، آنگا
بهدرگاه خدا دعا میکنند.
در دعا کردن نیز رسم نیست که حسنات را برای شخصِ خود بطلبند، بلکه برای
#پادشاه و همۀ مردم کشور دعا میکنند و خودشان را نیز یکی از اینها میشمارند.
• از ویژگی فرهنگ ایرانی آن بود که هیچکدام از
#عید_های_ایرانی با برگزاری مراسم برای هیچ انسانی
در ارتباط نبود بلکه هرکدام از عیدها (نوروزِ کوچک که اکنون نوروز گوئیم، نوروز بزرگ که اکنون
#سیزده_به_در گوئیم،
#مهرگان ،
#سده ، و جشنی که اکنون
#چهار_شنبه_سوران گوئیم) مراسمی بود که برای پیوند با طبیعت برگزار میشد و مستقیماً با تحولات طبیعی
در ارتباط بود.
#دین_ایرانی به
#شاد_زیستی بهای بسیار داده بود، و از اینرو عید ایرانی نه مراسم عبادی بلکه
#سور و
#سرود و
#رقص دسته جمعی بود و جشنهایش مراسم شادی و سور و
#ستایش_زیبایی_ها بود.
در فرهنگ ایرانی نه برای بزرگداشت انسانها حتی زرتشت مراسم دینی برگزار میشد و نه برای هیچکدام از شخصیتهای دیگر. این از آنرو بود که ایرانی برای هیچ انسانی تقدس و عصمت قائل نبود تا
بهخاطرش مراسم دینی برپا کند. ایرانی برای طبیعت جشن برپا میکرد و همراه با طبیعت ابراز شادی و سرور مینمود.
منبع: ایران تاریخ
@sazochakameoketab🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂