همهی ما!
همهی ما چیزهای مهمی را گوشههایی از زمان جا گذاشتهایم. در گذر فصلها و سنها.
جا گذاشتهایم به امید این که دوای روزهای مبادامان باشد... و روزی برگردیم و خمیر مایهی لبخندهامان شود.
«لُکّه» روایت شبان و روزان بیانتهاست. سزای تراژدیهای آگاهانهی بشر یا... ولش کن با ریتم، سرتو تکون بده...
به شیوهی راه رفتن شتر در جنوب ایران لُکّه رفتن میگویند. لُکّه رفتن استعاره از آدم خسته و ناامید است... که البته در پی آب میگردد.
#لکه 🎼#حیدو_هدایتی@sazochakameoketab🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂