#منیر_وکیلی ( نام پدری : وکیلی نیکجو ) موسیقی را در تهران نزد
#لیلی_بارا (خواننده سابق اپرای وین و از مهاجران اروپای شرقی طی جنگ جهانی در ایران) فرا گرفت.
#منیر در پائیز سال ۱۳۲۸ (اکتبر ۱۹۴۹) به پاریس رفت تا در کنسرواتوار ملی موسیقی، به تحصیل موسیقی و آموختن آواز بخصوص ترانههای اپرا بپردازد. استاد آواز او
#مادام_لاپرت بود. وی صدای
#منیر را سوپرانو تشخیص داد و از او خواست که خواندن به صدای متسوسوپرانو که در ایران آموخته بود را کنار گذارد و تلاش کند تکنیک و رپرتوار سوپرانو را بیاموزد.
#منیر توصیه او را پذیرفت و خواندن به روش سوپرانو را فرا گرفت.
در مدت چهار سالی که منیر در پاریس بود، در فرصتهای مختلف، چه در گردهماییهای ایرانیان و چه در برنامههای کنسرواتوار و نیز طی امکانات دیگر در فرانسه و درسایر کشورهای اروپائی، در برنامههای هنری شرکت میکرد و هنر آواز خود را عرضه میداشت و مورد تشویق و تحسین بسیار قرار میگرفت. از جمله در ماه اوت ۱۹۵۱ در مسابقه آوازهای فولکلور در برلین جایزه اول را دریافت داشت.
وی در سال ۱۳۳۲ پس از دریافت دیپلم آواز از کنسرواتوار ملی پاریس به ایران بازگشت و فعالیتهای هنری گسترده ای را آغاز کرد. در سال ۱۳۳۹ عازم آمریکا شد و در کنسرواتوار نیوانگلند بوستون به تکمیل دانش موسیقی و فراگیری آوازهای اپرا و نقشهای اپرایی پرداخت. در این کنسرواتوار استاد او
#بوریس_گلداوفسکی بود که از استادان بسیار مشهور روسی الاصل آن زمان بود و بسیاری از خوانندگان مشهور اپرای متروپولتین نیویورک زیردست او تعلیم دیده بودند.
در مدتی که
#منیر_وکیلی در بوستون بود در بسیاری از صحنههای اپرا که در نیوانگلند کنسرواتواری به نمایش گذاشته میشد به روی صحنه میآمد و بسیار مورد تحسین قرار میگرفت، بخصوص در دو اپرای
#نی_سحرآمیز موتسارت و اپرای تک صحنهای
#هانری_پورسل بنام دیدو و آئناس نقش اول را بازی کرد.
وی در سال ۱۳۴۰ به ایران بازگشت و مصمم بود که آرزوی دیرین خود را عملی سازد و این رؤیا را که روزی در ایران یک اپرای واقعی داشته باشیم و یک اپرای کامل را بتوانیم روی صحنه بیاوریم تحقق بخشد. او اولین صحنههای اپرایی در سالهای ۱۳۴۱ به بعد را ابتدا درتلویزیون با صحنههایی از مادام
#باترفلای_پوچینی و
#تراویاتای_جوزپه_وردی، سپس در سالن وزارت فرهنگ و هنر اپرای اورفه و اوریدیس کریستف ویلیبالد گلوک و بعداً در سالن سعدی اپرای تک صحنهای
#جمیله اثر
#ژرژبیزه را به روی صحنه آورد. البته در تلویزیون فقط صحنههایی از اپرا نمایش داده میشد ولی این نمایشها مورد توجه بسیار بینندگان قرار میگرفت.
با گشایش تالار رودکی در سال ۱۳۴۶ فعالیتهای وی نیز همانند همتایانش در قالب گروه اپرای تهران شکل حرفهایتر به خود گرفت. وی در اپراهای متعدد ایفای نقش کرد از جمله: اورفه و اُریدیس (با همکاری حسین سرشار)، مادام باترفلای، لا بوهم، لا تراویاتا و توراندخت.
نامبرده همچنین به موسیقی محلی نیز علاقه داشت و در همین راستا هشت ترانه محلی متعلق به نواحی مختلف ایران را در پاریس بر روی صفحه ضبط کرد (۱۳۳۶) که در قالب مجموعه «آوازهای جهان» منتشر شد و جایزه اول شارل کروس را گرفت. این ترانهها سالها بعد در سال ۱۳۸۳ با همت فرخ آهی و با کمک دختر و نوههای منیر با استفاده از فناوری جدید خش زدایی و بازسازی شد و در قالب یک آلبوم با نام «منیر وکیلی: بازگشت» منتشر شد.
منیر وکیلی در سال ۱۳۵۹ به فرانسه مهاجرت کرد و مدتی بعد (۱۳۶۱ / ۱۹۸۳) در سانحه رانندگی میان پاریس و لاهه درگذشت.
@sazochakameoketab🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿