فلسفه و ادبیات

‍ ■ به نظرم رومانتیسیزم درباره اش ایده ی نادرستی دارد تأكیدی است که به نقش غریزه می کند. در طول تاریخ ما با ایده ی ازدواج عاقلانه و منطقی مواجه بوده ایم که ناگهان رومانتیک ها ایده ی ازدواج براساس غریزه را پیش می کشند. ازدواج براساس احساس خاص. نکته اینجاست که لازم نیست دانش عمیقی در مورد روانشناسی و روان درمانی داشته باشیم که در مورد ایده ی محوری روان درمانی بدانیم. ایدهی محوری روان درمانی عبارت است از اینکه شیوه ی عاشقی کردن ما به عنوان انسان های بالغ عمیقا بازتاب و متأثر از درک ما از عشق در دوران کودکی است. این سنگ بنای روان درمانی است. با نگاهی به رابطه ی بالغانه ی فرد می توان به دانش وی از عشق در کودکی میلیونها اتصال برقرار کرد. مشکل اینجاست که روش یادگیری ما درباره ی عشق در کودکی با احتمال بسیار بالایی مسأله دار بوده است. مسلما محبت دریافت کرده ایم اما به طریقی همزمان والدینمان با ارائه ی خدمات به ما آسیب رسانده اند البته بدون قصد و غرض. و این مسأله پیامدهای مشخصی برای ظرفیت ما در یافتن عشق در دوران بزرگسالی دارد. چون اغلب در بزرگسالی می کوشیم عشقی را پیدا کنیم که از دوران کودکی شناخته ایم. اما عشقی که ما در کودکی تجربه کرده ایم لزوما بی مسأله نبوده. درواقع به صورتی خیلی خاص همین عشق به معیار ما برای یافتن عشق در دوران بزرگسالی بدل می شود. بنابراین وقتی آدم ها می گویند در عشق به دنبال پیدا کردن کسی هستند که خوشحالشان کند ، به آنها رضایت یا آرامش بدهد ، لزوما نمی توان حرفشان را باور کرد. اتفاقا برعکس، وقتی در دوران بزرگسالی به دنبال شریک می گردیم در واقع به دنبال یافتن کسی هستیم که به ما حس آشنایی می دهد و اغلب با آدم هایی که مواجه می شویم در سطح مراقبت، دستودل بازی و لطفی که به ما دارند احساس قرابت نمی کنیم. به نظرمان عجیب می آید و می گوییم من با این نوع رفتار احساس راحتی نمی کنم.

📚 #عشق_کار_و_منزلت_در_عصر_مدرن
👤 #آلن_دوباتن

l👇 عضو شوید 👇l
@Philosophers2