لباس جین در آغاز لباس طبقهی کارگر بود و سپس از نردبان سلسلهمراتب اجتماعی بالا رفت. پس از کارگران، این هنرمندان بودند که جین پوشیدند و سپس فعالان سیاسی چپگرا و گروههای موتورسوار از آن استفاده کردند. این بود که ماهیت جین با ابراز مخالفت با وضع موجود گره خورد. وقتی جین به طبقهی متوسط راه یافت، تمام نیروی«شورشی» خود را از دست داد و در عوض در یک سیستم تمایزگذاری وارد شد. جین در بادی امر لباسی «برابریخواه» بود. اندی وارهول کوکاکولا را به دلیل اینکه کالایی برابریخواه است ستایش میکند و میگوید:
کوکاکولا همهجا یک جور است و هر چقدر هم پول بدهید، نمیتوانید کوکاکولایی بهتر از آن که بیخانمانی کنار خیابان سرمیکشد بخرید. هیچ دو کوکاکولایی را پیدا نمیکنید که با هم فرق داشته باشند و همهشان خوباند. لیز [الیزابت] تیلور این را میداند، رئیسجمهور این را میداند، آن بیخانمان این را میداند و شما هم این را میدانید.
اندی وارهول میتوانست همین حرف را دربارهی جین نیز بگوید.
فلسفهی فشن
#لارس_اسونسن
@NazariyehAdabi