نان کار آزادی

🚩🚩🚩

«سازمان چریک‌های فدایی خلق ایران #اکثریت ، ضمن ارایه‌ گزارشی به کلی مخدوش از رویداد ٣١ فروردین ۶۰، مسئولیت انفجار نارنجک را به تمامی متوجه‌ #سازمان_پیکار می‌کند و می‌نویسد: «عصر روز دوشنبه ساعت ۴ بعدازظهر ۳۱ فروردین ۶۰، نارنجکی توسط یک ماشین در حال عبور از خیابان انقلاب (مقابل دانشگاه) به میان مردمی که در حال عبور بودند، پرتاب شد. بر اثر ترک‌اش نارنجک، بیش از ۱۵ تن از عابرین به سختی مجروح گردیدند. در این هنگام، #گروهک_پیکار و شرکا دست به یک راهپیمایی در خیابان انقلاب زدند و در این میان حرکات مشکوکی در خیابان انقلاب آغاز گشت... پس از انفجار، عناصر ضدانقلاب با استفاده از وضع پریشان و درهم ریخته‌ای که پدید آمده بود، انواع و اقسام شایعه‌های ضدانقلابی ـ لیبرالی را در میان مردم می‌پراکندند. کاملاً روشن است که این حرکت مشخصاً توسط #ستون_پنجم آمریکا صورت گرفته است. این اقدام جنایتکارانه به ویژه زمانی اتفاق می‌افتد که دولت جمهوری اسلامی مشی خود را در قبال آزادی‌های سیاسی تغییر داده و پذیرش این #آزادی‌ها را در چهارچوب قانون اساسی اعلام داشته است» اما رویدادهای بعدی به شکل دهشت‌باری نشان داد که «تغییر مشی» جمهوری اسلامی «در قبال آزادی‌های سیاسی»، طلیعه‌ی مرحله‌ی تازه‌یی از اختناق، سرکوب، زندان، شکنجه و اعدام بود و نیز گریز صدها هزار ایرانی دگراندیش و دگرخواه از وطن. نگاهی گذرا به رویدادهای آن‌روزها، از شدت گرفتن جوّ ترور و خفقان خبر می‌دهد و گواهی‌ست بر این که حزب‌الله در مقابله با مخالفان، به جای مشت و چماق و زنجیر، بیش از پیش به اسلحه‌ی گرم رو آورده است... انفجار یک سه‌راهی در تظاهرات سازمان پیکار در #آمل، دو نفر کشته بر جا می‌گذارد. روز بعد از انفجار نارنجک در تهران، تظاهراتی در #قائم‌شهر مورد تهاجم قرار می‌گیرد و ۴ نفر بر اثر انفجار نارنجک کشته می‌شوند. در همین شهر، حمله‌ی مسلحانه‌ی حزب‌الله به هواداران مجاهدین، موجب کشته شدن دو دختر ۱۶ و ۲۲ ساله می‌گردد و... #سازمان_اکثریت اما چشم بر این واقعیت‌های بدیهی می‌بندد و سیاست دنباله‌روی از آیت‌الله خمینی و حمایت از جمهوری اسلامی را چنان پی‌گیرانه دنبال می‌کند که تحلیلش درباره‌ رویداد ۳۱ فروردین، در هم‌خوانی با روایت سراسر دروغ دستگاه‌های امنیتی رژیم است؛ همان روایتی که روزنامه‌های دولتی به درجش اقدام می‌کنند....


#زنده_باد_انقلاب
#زنده_باد_جنبش_نان_کار_آزادی
#نان_کار_آزادی_اداره_شورایی
#نان_کار_آزادی_حکومت_کارگری

نان کار آزادی
@NK_Azadi

https://t.me/NK_Azadi/28336

🚩🚩🚩

کتاب: 👈 فرار از زندان
نوشته: 👈 #امیرحسین_احمدیان

خاطرات رفیق "بهروز" (اسم مستعار) #امیرحسین_احمدیان و فرار تاریخی او به همراه #تقی_شهرام و نیز تاریخچه ای از #سازمان_مجاهدین_خلق_بخش ( م ل ) و #سازمان_پیکار و #گروه_نبرد.

نان کار آزادی
@NK_Azadi

🚩🚩🚩🚩🚩


مختصر یادی از #سازمان_پیکار در تاریخ


#چهاردهم_بهمن_۱۳۶۰ فتیله چراغ سازمان پیکار در راه آزادی طبقه کارگر به پایین کشیده شد. در آن شب سرد و برفی زمستان بخش مهمی از مرکزیت سازمان در خانه ای در یکی از محله های فقیر نشین جنوب شهر تهران به محاصره خفاشان وزارت اطلاعات رژیم اسلامی درآمدند و دستبند به دست روانه سلاخ خانه اوین شدند. تا آن موقع طی دو سه سال گذشته صدها نفر از هواداران و کادرها و مسئولین تشکیلاتهای مختلف سازمان توسط جنایتکاران رژیم اسلامی تازه به دوران رسیده دستگیر شده بودند و در زندانهای مخوف سراسر کشور تحت شکنجه های طاقت فرسا قرار گرفته بودند و تعداد زیادی هم اعدام شده بودند و یا زیر شکنجه بدون اینکه نام واقعی خودشان را فاش کنند جان فشان شدند. تعدادی هم توسط کمیته ها و حزب الهی ها در شهرهای مختلف ترور و یا در حین تظاهراتها جان باختند.

چهل سال از بهمن ۵۷ می گذرد و شایسته است که یادی از نقش و جایگاه و تاثیرات و اهمیت سازمان پیکار در راه آزادی طبقه کارگر در بطن جنبش کمونیستی و جنبش کارگری و جنبش اجتماعی داشته باشیم. روند مبارزه طبقاتی بسیار سخت و افت و خیزها و تند پیچ های مخصوص خود را دارد. مشکلات درونی و بیرونی دارد و اشتباه می کند و تلفات می دهد. اما همیشه نقش مثبت و تاثیرات و نقطه قوت های پیشروان و پرچمداران مبارزه طبقاتی است که مبارزه و جنبش را به پیش سوق می دهد. افت و خیزها فقط شامل یک جریان فکری – سیاسی در حین مبارزه نمی شود. سبعیت دستگاه حاکمه و شدت سرکوب و دستگاه سیستماتیک شکنجه و زندان محاصبه اصلی و اساسی می باشند. سازمان پیکار از بطن مذهب بیرون آمد و به ماتریالیست دیالکتیک و مارکسیسم علم رهایی کارگران و ستمدیدگان رسید. بدنه و کادرهای اولیه آن در مبارزات ضد استبداد سلطنتی و پیروزی انقلاب بهمن ۵۷ نقش والایی داشتند. سازمان پیکار مبارزه چریکی جدا از توده ها را رد کرد و علیه رویزیونیسم و رفرمیستها قاطعانه ایستاد و به افشاگری آنها پرداخت. در مقابل رژیم ولایت فقیه تازه به حکومت رسیده موضع گیری کرد و ماهیت ضد انقلابی و ضد مردمی و ارتجاعی آن را صراحتاً برای جامعه بر ملا کرد.

سازمان پیکار یکی از قاطعانه ترین و سرسخت ترین سازمانهای چپ و کمونیست دوران انقلاب ۵۷ و بعد از آن بود. مواضع و نظراتش در مقابل مذهب و سرمایه داری و همه دشمنان قسم خورده طبقه کارگر صریح و روشن بود و در افشاگری آنها هیچ کوتاهی نمی کرد. به یمن داشتن مواضع پرولتری و فعالیتهای مستمر عجین با خواستها و مطالبات توده ها در درون جامعه جایگاهی خاص پیدا کرده بود. در ساختن شوراها و اتحادیه ها و کمک رسانی به مصیبت دیدگان طبیعت و در دانشگاها و مدارس و کارخانه ها و مبارزات سیاسی – ایدئولوژیکی با سازمانهای دیگر رد پای سازمان پیکار عیان و آشکار بود.

در اینجا به چند نمونه از موضعگیریهای سیاسی و فعالیتهای کارگری و اجتماعی سازمان پیکار اشاره می کنم. نقش و سازماندهی جمع آوری و رساندن کمکهای مالی و آذوقه و پوشاک و دارویی به سیل زدگان استان خوزستان در سال ۵۸ ، نقش و رهبری در مبارزات صیادان شیلات بندر انزلی، شرکت و نقش داشتن در اعتصابات هزاران کارگر شرکت چوکای گیلان، ایستادن در کنار مردم ترکمن صحرا و پشتیبانی از شوراهای دهقانی آن دیار، ایستادن در کنار مردم کردستان و شرکت در مبارزه مسلحانه توده ای که از دستاوردهای انقلاب بر علیه یورش سپاه جهل و سرمایه دفاع می کردند، شرکت در ۳۰ خرداد شصت، شرکت و نقش رهبری در تظاهرات دانشجویی و دانش آموزی بر علیه بستن دانشگاهها، موضعگیری علیه جنگ ضد مردمی ایران و عراق و تبلیغ مستمر علیه آن، موضعگیری علیه انقلاب فرهنگی رژیم اسلامی و بنی صدر که منجر به بستن دانشگاهها و تصویه و اخراج هزاران دانشجو و استاد شد و بسیاری موارد دیگر.

سردمداران رژیم جمهوری اسلامی بسیار سبعانه و وحشتناک و سیستماتیک کمر به نابودی نیروهای چپ و انقلابی بسته بودند و در این میان سازمان پیکار بسیار حاد ضربه خورد و از هم پاشید. بسیاری از رفقای ما را در همان ساعات اولیه دستگیری قبل از اینکه به زندان برسند با ضرب و شتم می کشتند و یا در ملع عام اعدام می کردند و یا در زندانها بر اثر شکنجه فراوان جان می باختند. صدها کمونیست پیکارگر در بیدادگاههای رژیم و در سلولهای انفرادی در زیر شکنجه از آرمانهای خود دفاع کردند و دست رد به خواسته های بازجویان زدند. مقاومت علیرضا سپاسی آشتیانی در زیر شکنجه زبانزد همه زندانیان سیاسی بود. لب نگشود و از سازمانش و آرمانش و مبارزه طبقاتی ستمدیدگان علیه سرمایه داری دفاع کرد. عباس امیر انتظام عضو کابینه دولت موقت بازرگان که همزمان با علیرضا سپاسی در زندان اوین محبوس بوده است می گوید که علیرضا را زیر شکنجه کشتند و بدن بیجانش را به داخل سلول پرت کردند. زندانبانها فکر می کردند او بیهوش شده در صورتیکه در اتاق شکنجه تمام کرده بود.