حکومت آل باوند در مازندران:
بخش دوم:
باوندیان - اسپهبدان مازندران (آل باوند):
آل باوند يا اسپهبدان بين سالهای 655 تا 1349 ميلادی بر بخشهايی از
#مازندران و
#گيلان حکمفرمايی ميکردند. آل باوند از سه خانواده خويشاوند کاووسيان, اسپهبديه و کين خواريه تشکيل می شود که به مدت 610 سال بين 655 تا 1349 ميلادی بر بخشهايی از
#شمال_ايران حکمروايی ميکردند. فردوسی و ابوريحان بيرونی برای گريز از دست سلطان محمود غزنوی به آل باوند پناهنده شده و مورد مهر و محبت قرار گرفتند. از آنجايی که
#اسپهبدان_تنها_سلسله_بزرگ_ايرانی بودند که توانستند قلمرو خود را در مقابل يورش اعراب حفظ کنند, ميتوان آنها را پاسداران فرهنگ و آداب و سنن ايرانی و حتی
#زبان_پهلوی دانست. در گويش های
#مازندرانی و
#گيلانی کلمات فراوانی از زبان
#پهلوی به جای مانده و امروزه هم کماکان بکارگرفته می شود که در ديگر بخشهای
#ايران کم رنگ شده اند ویا تا اندازه ای ازبین رفته اند. به گفته
#صادق_هدايت : " در دوره ای که همه
#ايرانيان برای تملق زبان عربی را آموختند,
#ونداد_هرمزد(پدر بزرگ مازيار ) با هارون الرشيد بوسيله مترجم گفتگو کرد و درشتگوييهای او را با دستور حفظ ادب و پاس احترام خويش جواب داد و خلفا از
#شهرياران_ايرانی_مازندران هميشه حساب می بردند.
منابع در بخش نخست آورده شده است
@taporestangilak_ariyaea