انجمن آنتےتئیستهای ایران⧉ تحریفتاریخ به سبک شبکه منو تو، در مستند
#رضاشاه◍ سیاست رضاشاه نسبت به ایلات و عشایر
اقدامات و سیاستهای اعمالشده در مورد ایلات و عشایر نیز ماهیتی استبدادی، تمرکزگرایانه، و آکنده از ضدیت با غیرفارس داشت. دکتر کاتوزیان در این مورد مینویسد:
◍ سیاست رضاشاه نسبت به ایلات و عشایر، مانند تقریبا هر سیاستاجتماعی، اقتصادی و فرهنگی که در پیش گرفت، بر پایه احساسات فارس - محوری و تمرکز گرایی بنا شده بود که از زمان انقلابمشروطه و بویژه از زمان جنگجهانیاول در ایران رشد کرده بود. هدف این ایدئولوژی نه تنها تحمیل قانون و نظم بر مناطق عشایری، بلکه نابودی کامل زندگی و فرهنگ قبیلهای بود … اسکان چادرنشینان از نظر منطقی به هیچوجه قابل توجیه نبود، زیرا به مرگ و میر گسترده، نابودی و سختی انجامید، و در عینحال از نظر اقتصادی مخرب بود زیرا باعث سقوط شدید تولید دامداری کشور شد، پدیدهای شبیه به آنچه سیاست اشتراکیسازی اجباری
#استالین در همان دوران به وجود آورد … پس از برکناری رضاخان در سال ۱۳۲۰، تقریبا همه عشایر اسکان داده شده به زندگی چادرنشینی خود بازگشتند و تلخی رفتاری که در آن دوران تجربه کرده بودند برای روابط آنان با دولت پی آمدهای جدی داشت
فوران نیز از باریر نقل میکند که
◍ … از ۲٫۴۷۰٫۰۰۰ جمعیت شبانکاره در سال ۱۲۷۹ خورشیدی، تنها یک میلیون نفر در ۱۳۱۱ خورشبدی باقی مانده بود (بقیه یا یکجانشین شده یا مرده بودند) این تلفاتانسانی به طور جدی اقتصاد شبانکاره را تضعیف کرد و از عرضه فرآوردههای دامی را در سطح کشور کاست. تولید گوشت، پوست، چرم و فرآوردههایشیر دچار کاهش شد. تعداد دامهای مورد استفاده در حملونقل نیز کاهش پیدا کرد
◍ کشاورزی
گذشته از بخش شبانکاره اقتصاد، بخش کشاورزی ایران نیز بر خلاف بخش صنعت دستنخورده باقی ماند و رشد تولید کشاورزی و کمیت و کیفیت آن به نوشته
#فوران ادامه رشد دوران قاجار بود.
فوران مینویسد
◍ تحول کلیدی این دوره، انسجام و رشد بزرگ مالکی و پیدایش املاک پهناور با مالک غایب بود. رضاشاه خود با خرید و مصادره املاک وسیع در این زمینه پیشقدم شد. زمینداران با اعمال نفوذ دربار توانستند قباله املاکی را که مالکیتشان بر آنها محرز نبود به دست آورند
گذشته از این، کاتوزیان مینویسد:
◍ هیچکاری برای کمک به کشاورزی انجام نشد، اگر چه ۸۵ درصد جمعیت کشور بدون آنکه زمینی از آن خود داشتهباشند در روستاها زندگی و کار میکردند. اکثریت قاطع روستائیان در حد سد جوع زندگی میکردند، و سرنوشتشان در دست مالکان و ژاندارمهایی بود که به عاملان تازه استثمار تبدیل شده بودند
وی در کتاب اقتصاد سیاسی ایران، در مورد سیاستهای غیرعادلانه رضاشاه علیه روستائیان و به نفع معدودی شهرهای ممتاز مینویسد:
◍ دولت خریدار و توزیع کننده انحصاری محصولات عمده کشاورزی، شامل گندم و جو، بود که غذای اصلی مردم را تشکیل میداد. بدینسان دولت بعنوان خریدار انحصاری، قیمتهای محصولات کشاورزی را در پایینترین حد ممکن و شرایط مبادله داخلی را پیوسته بر ضّد جمعیت روستایی نگاه میداشت. غرض از این کار تحصیل مازاد واقعی بیشتری از کشاورزی، نوعی پسانداز اجباری برای بکارگیری در جهت انباشت سرمایه نبود. برعکس، تنها هدف این سیاست ناعادلانه کاهش مصرف دهقانان به نفع تهران و یکی دو شهر دیگر بود. به عبارت دیگر، انحصار دولتی برای سوبسید معدودی شهرهای ممتاز به ضرر جامعه روستایی بهکار گرفته میشد
#ادامهداردJoin Us ☞
@iranian_antitheists