انجمن آنتے‌تئیست‌های ایران⧉ تحریف‌تاریخ به سبک شبکه منو تو، در مستند
#رضاشاه ◍ صنعت
در بخش صنعت، دولت ابتدا به سیاست جایگزینی واردات روی آورده و به ایجاد صنایع مصرفی مانند بافندگی، مواد غذایی و صنایع کمکی پرداخت، اگرچه به علت سیاست‌ها و تعرفه‌های نامناسب گمرکی، حمایت ضروری از تولیدات این صنایع در مقابل واردات به عمل نیامد
جان‌فوران با استناد به
#آبراهامیان، باریر، فلور، و اشرف می‌نویسد:
◍ تعداد کارخانه‌ها که در سال ۱۳۰۵ خورشیدی، کمتر از بیست واحد بود (و تنها ۵ کارخانه بزرگ با بیش از ۵۰ کارگر فعالیت داشت) در ۱۳۱۹ به بیش از ۳۰۰ واحد رسید (که ۲۸ کارخانه هر یک بیش از ۵۰۰ نفر کارگر داشت) تا آن تاریخ سرمایه‌گذاری در این زمینه به بیش از ۲۶۰ میلیون دلار می‌رسید که یک سوم را دولت و نیمی را بخش خصوصی تأمین کرده بود
کاتوزیان، در اقتصاد سیاسی ایران پس از بررسی توسعه اولیه صنایع مصرفی سبک و گرایش به احداث کارخانه‌های نسبتا بزرگ، از جمله خرید کارخانه ذوب‌آهن،
یکی از بزرگترین آرزوهای همه گرایش‌های گوناگون شبه مدرنیسم ایرانی، می‌‌پرسد:
◍ بنابراین آیا منصفانه نیست ا گر گفته شود که
دستکم از دیدگاه اقتصادی رضاشاه کشور را در مقایسه با آنچه بود، در وضعیت بهتری ترک کرد؟ پاسخ به دلیل زیر منفی است:
◍ دست‌آوردهای‌اقتصادی رضاشاه حاصل برخورد معقول و متناسب، چه رسد به موفق، با پیشرفت اقتصادی نبود و جملگی از محل درآمد نفت و مالیات‌های غیرمستقیم، که بار آن بدوش مردم عادی بود، پرداخت می‌‌شد. هر گونه سرمایه‌گذاری متناسب آن است که برپایه بهترین استفاده از منابع ملی استوار باشد. به بیان ساده‌تر، آنچه اهمیت دارد اینست که اقتصاد ملی از هزینه‌ای که برای ساختن یک کارخانه پرداخت می‌‌کند، چه عایدش شود، نه اینکه کارخانه‌ای، هر کارخانه‌ای که باشد، ساخته شود تا همگان ببینند. با همه اینها برپایه شواهد موجود پیداست که سیاست‌های اقتصادی رضاشاه، یا سرمایه‌گذاری در طرح‌های پرهزینه و کم بازده موجب اتلاف منابع‌ملی می‌‌شده است
#ادامه‌داردJoin Us ☞
@iranian_antitheists
