گفتمان آب، توسعه و محیط زیست؛ صابر معصومی

💧 آب، سو، ماء:
روی سخنم با معدود حکومتیان صالح و خردمند غرب آسیا و ایران است که سودایشان، صلاح و فلاح مردمانشان است:
قانون لیبیگ در علوم کشاورزی بیان می دارد که میزان رشد گیاه، بسته به وجود عنصری است که کمیاب تر از بقیه عناصر است. یعنی از بین عناصر موجود اگر مثلا آهن کمترین میزان را داشته باشد، گیاه تا حد مصرف آن رشد خواهد کرد. بدین معنا دیگر مهم نیست که عناصر دیگر به چه میزان در خاک موجود هستند.
ما باید بپذیریم که در زیر لایه های ژئوپولتیک، فرهنگ (مشتمل بر دین)، اقتصاد، حکمرانی و ...، عامل توان اکولوژیک سرزمین -به ویژه منابع آب- است که تعیین می کند ما چگونه، تا کجا، با چه کیفیتی و در چه جهتی می توانیم توسعه پیدا کنیم.
تک تک عناصر و ترکیبات توسعه، با آب اندرکنش مستقیم دارند. این آب و شاخصه های سرزمین بوده اند که ذهنیت مردمان، فرهنگ، اقتصاد، قلمروهای هیدرو-اجتماعی (طرز تلقی از آب و سرزمین)، و برآیند تفکر حکمرانی را ساخته اند.
آب صرفا برای نوشیدن و کشاورزی و صنعت مهم نیست. آب ماده اصلی حیات و توسعه و فلسفه است‌.
ما اگر امروز در ایران با یک حکومت و حکمرانی ورشکسته مواجه هستیم، برای این است که حکومت داران و مردمان ما از یاد برده اند (یا گرفتار در فسادی سیستماتیک، بخشیشان خود را به نافهمی زده اند) که ارزشمندترین ثروتشان آب است و بایستی تمام برنامه ریزی ها و سو گیری هایشان را بر حول محور آب تنظیم کنند.
مَثَل حکومت ایران ، مَثَل آن قایق سواری ست که قایق سوراخ شده اش را می بیند، اما بی خیال مصائبی که انتظارش را می کشند، با توهّم بودن در صراط مستقیم، مشغول داد و بیداد بر سر سبکباران ساحلهاست که: چنین باشید و چنان رفتار کنید تا رستگار شوید!!
مردم ایران هم بی دغدغه و بی مطالبه و اعتراض اساسی به سیاستهای آبی حکومت، در چنان سطحی زندگی می کنند، گویی همچون چهل سال پیش، سرانه آبی آنها هفت هزار متر مکعب در سال است. آنها ظاهرا عمیقا حس نکرده اند که با بیش از سه برابر افزایش جمعیت، و رسیدن سرانه به هزار و پانصد متر مکعب، دیگر هیچ مجالی برای بریز و بپاشهای معمول ایرانی ندارند. ما کمتر از نیم قدم از ورود به بحرانی غیر قابل کنترل (با در نظر گرفتن حکمرانی ضعیف و فاسدمان) فاصله داریم.
با سیاستهای جهانی ای هم که حکومت در پیش گرفته، چشم یاری از هیچ کشور و ملتی نمی توانیم داشته باشیم. ما در میان برهوت فساد و نافهمی و حکمرانی ناکارآمد گرفتاریم، بی هیچ یاوری و چشم انداز نجات.
دوباره به آن معدود دلسوزان خردمند داخل حاکمیت (که نه عمله استعمار هستند، نه اجیر فساد، و نه در خواب خرافات نادانی) عرض می کنم که وقت سکوت و مماشات و ملاحظه گری نیست. هر حکومتی و هر تفکری که بر این کشور و منطقه مستولی باشد، بی آب، محکوم به زوال است.
از این عزیزان درخواست دارم یک کمپین ملی با محوریت آب برای بیدار سازی سران حاکمیت و تغییر نظر آنها در مورد سیاستهای خارجی، حکمرانی داخلی، مبارزه با فساد، تصمیم گیری دور از توهم و مبتنی بر واقعیتهای سرزمینی، خلع ید عوامل استعمار، و برگرداندن اعتماد به رابطه ملت-دولت راه اندازی کنند یا از آنان بخواهند که اگر توان تغییر و اصلاح در خود نمی بینند، قدرت را واگذار نمایند.
#آب_نیست
#سو_یوخدی