#محارم مادر زئوس با برادرزاده ی خودش ازدواج کرد
🌺🌺🌺🌺دختران زئوس
هزیود در «پیدایش خدایان» می نویسد:
«دختران زئوس! درودتان باد. نغمه ای شیرینم عطا کنید تا تبار خدایانی را بِنِگارم که جاودانه می زیند.»
دختران زئوس، نُه پَریِ زیبا، و خداوندانِ هنر و زیبایی بودند. مادرشان «منوموزین» نام داشت که با برادرزادهاش، زئوس، ازدواج کرد و نُه دخترِ پریگون به دنیا آورد. «منوموزین» همانی است که بعدها، نامِ آن را بر رودخانهای در جهانِ آخرت قرار دادند، چراکه معنیِ این نام «حافظه و یادآوری» است. در اسطورهها هست که هرکس از رودخانهای در جهانِ مردگان به نام «لیتی»، به معنیِ «رودِ فراموشی»، مینوشید تمامِ زندگی در رویِ زمین را به دستِ فراموشی میسپرد؛ اما بعدها روحِ مذهب، که پیوندِ ناگسستنی با وجدانِ معذب و یادآوریِ گناه دارد، این موضوع را نپسندید و نامِ رودخانه را به «منوموزین» تغییر داد تا از آن به بعد، همگان بعد از مرگ، پس از نوشیدن از رودِ «منوموزین»، رودِ یادآوری و حافظه، تمامِ زندگیِ روی زمین را به یاد آورند، و این برایشان مایهیِ بسی رنج گردد.
امروز ما آنگاه که به «موزیک» گوش میدهیم، این واژه را مدیونِ «میوز»ها هستیم، مدیونِ الهههایِ موسیقی و رقص، شعر و غزل، عشق، تراژدی و کمدی. میگویند وقتی هزیود شعر میسرود، از میوزها الهام میگرفت. هزیود خود اعتقاد داشت که این خدایان وی را، روزی که سرگرم چوپانی بود «نغمهیِ خوش» عطا کردهاند. هومر، شاعرِ بزرگِ ایلیاد و اودیسه نیز از یکی از میوزها، الههی شعرِ حماسی، مُلهَم بود. «اونو» همسر و معشوقهیِ جان لنون، آهنگساز و موسیقیدانِ معروف، به گفتهیِ خودِ لنون میوزِ وی بود؛ همانطور که معشوقههایِ پیکاسو برایِ این نقاشِ بزرگ. البته امروزه «میوز» تنها به معشوقههایِ زمینی محدود نمیشود بلکه همچون چیزی آسمانی، منبع الهامِ هنرِ هنرمند است.
هزیود، در پیدایشِ خدایان (تئوگونیا)، خطاب به میوزها آوازش را به آسمان سَر میدهد:
«ای دخترانِ زئوس! بگویید در آغاز چگونه خدایان و زمین سَر برآوردند، رودها و دریاهایِ بیکران و ستارگانِ تابان پدید آمدند و آسمان گسترد، و چگونه خدایان داشتهها و افتخارهایشان را بخش کردند، و چگونه نخستین بار کوهِ پُرچینوشِکَنجِ اُلمپ را به تصرف درآوردند. ای پریانِ اُلمپی! بگوییدم این همه را! از آغاز بگویید و از آنچه در آغاز پدید آمد...»
✅ پی نوشت:
-هزیود با بیتی که در آغازِ متن آمده، مدعی است که این خدایانِ شعر و موسیقی بودند که به او شعر الهام میکردند. می دانید که هزیود اولین شاعر تاریخ است و تمامیِ تبارنامهیِ خدایانِ یونانِ باستان را مدیونِ وی هستیم. تبارنامه و اسطورههایی که بعدها به طور گسترده در سه مذهب بزرگ وارد شدند. از نظر زمانی هزیود قبل از هومر (منشیِ «ایلیاد و ادیسه») بود.
-واژهیِ موزیک music از همان واژهیِ یونانیِ muse مشتق شده و اعتقاد بر این است که خدایِ موسیقی که یکی از این نُه پریِ زیبا هستند، آن را به انسان الهام میکند.
- نیچه قطعهای دربارهیِ روِد لیتی دارد:
«آیا زندگی برای تو بس بسیار دشوار است؟ بسیار خُب، پس باید بر سختیِ آن بیافزایی! سرانجام آن کس که تشنهیِ رودِ لیتی میشود و به جستوجویِ آن میپردازد، باید به پهلوانی بدل گردد تا آن را بیابد.»
حال تصور کنید در موردِ رود منوموزین بشود قطعهای چنین زیبا گفت! قطعاً نمیشود. منوموزین رودی است در جهانِ آخرت که زندگی در دنیا را به یادمان میآورد تا عذاب ببینیم و وجدانمان معذب شود و عقلمان سرِ جایش بیاید. درحالی که لیتی رودی بود که با نوشیدن از آن انسان از تمام گذشتهاش رها میشد و به آزادیِ لذتبخش و جنونواری میرسید و سبکبال و رقصان میگردید.
تصویر: شخصیتهای نُه میوز و مشخصاتشان (که هر کدام خدایِ چه چیز هستند). نکتهیِ جالب در تصویر اینکه میوزِ کمدی دست در گردنِ میوزِ تراژدی است.
منبع: کانال نیچه و فلسفه
@IranArianaShahnameh