ایران ما آریانا ایران بزرگ و کهن شاهنامه @IranArianaShahnameh

سعدی در جایی از انوشیروان به مثابه‌ی عالی‌ترین اسوه‌ی عدالت یاد کند.
«آورده‌اند که نوشین‌روان را در شکارگاهی صید کباب کردند و نمک نبود. غلامی به روستا رفت تا نمک آورد. نوشین‌روان گفت:
"نمک به قیمت بستان تا رسمی نشود و دِه خراب نگردد!" گفتند:
"از این قدر نمک چه خلل آید؟"
گفت:
"بنیاد ظلم در جهان، اول، اندکی بوده است؛ هر که آمد برو مزیدی کرده تا بدین غایت رسیده."

تاریخ اندیشه‌ی سیاسی در ایران، جواد طباطبایی، تهران، مینوی خرد، ۱۳٩۵، ص ۳۲٨
#تاریخ_اندیشه_سیاسی
#ایرانشهر
#ایران‌زمین
#انوشیروان_دادگر
@IranArianaShahnameh

رفتار پادشاهان هخامنشی حتی در قلمرو دیانت توأم با برابری بود و پذیرش آئین‌های مصری و بابلی توسط کورش، کمبوجیه و داریوش، بیشتر از آن‌که امری دینی باشد، تدبیری سیاسی به‌شمار می‌آمد تا قدرت خود را تا حدِّ ممکن به قدرت‌های مستقر در آن کشورها مانند کاهنان و پرستشگاه‌ها نزدیک کنند.

«شاهنشاهی» ایرانیان شیوه‌ی فرمانروایی بر سرزمین گسترده‌ای با اقوامی (peuple) با زبان‌ها و آداب و رسوم گوناگون بود که، به‌تدریج، با حفظ تنوع و کثرت خود، ملّت (nation) واحدی را تشکیل دادند.

در این وحدت «ملّیِ» اقوام ایرانی و مهاجران به سرزمین‌های ایرانی، «شاهنشاهی» به عنوان «نهادی» عمل می‌کرد که وظیفه‌ی آن ایجاد وحدتی پایدار و تأمین مصالح همه‌ی اقوام با حفظ خودگردانی آن‌ها بود.

پادشاه، در اندیشه‌ی ایرانشهری، رمزی از وحدت در تنوّع همه‌ی اقوام «ملّت» به‌شمار می‌آمد و هم‌او با فرمانروایی «دادگرانه» تعادل ناپایدار آن اقوام را به پایداری«ملّت» تبدیل می‌کرد.
جواد طباطبایی، تاملی درباره‌ی ایران جلد نخست، صص ۲۰۱ و ۲۰۲
#تاریخ_اندیشه_سیاسی
#ایرانشهر
#ایران‌زمین
#دولت_ایران
@IranArianaShahnameh
#ناسیونالیسم_ایرانی